Het vorige blog sloot ik af met ‘’We sloten 2022 af en begonnen vol goede moed aan 2023 maar als we hadden geweten wat in dat jaar allemaal zou gebeuren, waren we - als dat zou kunnen - er nooit aan begonnen zijn, hadden we de tijd stilgezet". Met een theetje, genesteld met Roxy tegen mij aan, ga ik er dan toch maar aan beginnen. Ik begin dan ook meteen positief door jullie - met heel veel trots en liefde - voor te stellen aan Roxy. Een dwergpincher x chihuahua geboren op 10 november 2022 (geboren op de datum dat ik in 2011 compleet uitviel). Op 13 januari 2023 is zij bij ons komen wonen. Ze is nu ruim een jaar en het is écht ons (honden)kind. Onze steun en toeverlaat. Ik kan een heel blog schrijven over hoe goed ze het doet en wat ze voor ons betekend, maar daar meer over in het blog over onze kinderwens. Het jaar 2023 begon tenminste heel positief door haar komst.’’
0 Comments
Na de bruiloft viel het geregel in een keer weg. Het was ‘’achter de rug’’. Nu kwam het bijkomen en genieten. De opvoeding en verzorging van de aapjes (cavia’s) vulden de tijd die ik ‘’over’’ had na het regelen van de bruiloft en het uitvoeren van mijn hobby. Helaas moesten we een kleine maand later cavia Izzy laten inslapen. Wetende dat zij hier een mooi en fijn leven nog heeft gehad, gaf troost. In april zijn we naar Ouwe Hands Dierenpark geweest. Een paar daagjes in het hotel ernaast zodat we het qua belastbaarheid en prikkels beter konden reguleren. Ik wilde al heel lang de panda’s zien en daar waren ze dan! Wat hebben we ze met veel bewondering bekeken!
Januari 2022 was zo rustig mogelijk - wel met twee vrijgezellenfeestjes - en regelden we de laatste dingen voor onze trouwdag op 2-2-’22. Ik sliep die avond bij mijn ouders en al vroeg ging de wekker. Jan werd thuis geholpen door mijn broertje en schoonzusje. Zij maakte ook hele mooie foto’s van Jan z’n voorbereiding en de cavia’s met de ringen, onbetaalbaar! Bij mijn ouders thuis en de rest van de dag maakte een vriendin de foto’s. Tijdens het klaarmaken was alles relaxed en rustig. Ik had alles zelf geregeld dus wist dat het goed was. Totaal geen zenuwen. Mijn zus en mijn moeder hielpen mij in de jurk terwijl de familie zich bij mijn ouders verzamelden. We liepen iets uit dus Jan moest een rondje extra rijden.
Nadat het sinds juni 2021 stil bleef, gebeurde er natuurlijk wel nog van alles. In dit blog probeer ik jullie kort te vertellen wat er allemaal nog meer gebeurde. Wat kijkt 2021 al een eeuw geleden!
Wauw, dat is lang geleden. Het laatste blog dateert alweer van 17 juni 2021!!! Ja, 17 juni 2021 toen ik een dagje aan het spacen was en mijn 100ste blog schreef. De dagjes spacen doe ik nog steeds maar inmiddels is er zo veel gebeurd. Al ruim een jaar roep ik ́misschien moet ik weer gaan bloggen´. Hetzelfde antwoordde ik als iemand een opmerking maakte dat ze de blogs misten. Waarom dan?! Hoe gaat het met je?! ‘Je inspireerde mij zo’. Twee weken geleden zei lieve I van de thuiszorg; ́Als er iets tegenzit denk ik altijd aan jou. Jij bent voor mij écht een inspiratie’. Dit raakte mij enorm, gezien ik een paar weken geleden nog op sterven na dood was. Ik ga jullie per jaar meenemen en een beetje updaten.
Een dagje legaal spacen in Breda. Klinkt leuk maar dat is het niet altijd. De vorige keer - 3 maanden geleden - ben ik er onwijs ziek van geweest. Net na het infuus op de terugweg zat ik op mijn knieen op de vloer en met mijn hoofd in mijn handen op de autostoel. Gevaarlijk, ja maar ik kon gewoon echt niet normaal in de auto zitten. Jan reed zo snel mogelijk naar huis, het is maar goed dat we niet zijn aangehouden. Daarna ben ik nog een week of twee onwijs misselijk geweest. Vandaag gaan we dan dus ook een stapje minder. Fingers crossed. Droomde je vroeger als klein meisje over je bruiloft?! Die mooie jurk, een lange sleep, je haar mooi gekruld en opgestoken, je make-up helemaal tip top in orde. Het gevoel een princes of nee de koningin te zijn. De vlinders die je zult voelen als hij je bij je ouders op komt halen, de zenuwen die je zult voelen als je begeleidt door je vader naar je bijna echtgenoot loopt. De mooie woorden, de tranen die jullie beide zullen laten. Het zekere gevoel als je na de huwelijksvoltrekking samen naar buiten loopt waar misschien wel iedereen staat te klappen. Het veilige en geborgen gevoel dat je voelt als jullie samen de openingsdans op jullie feest dansen. Het warme en mooie gevoel als je je ouders ziet dansen. Het gelukkige en gezegende gevoel als je naar alle gasten kijkt en dankbaar bent voor iedereen. Het dronken en zwevende gevoel als je je gasten uit zwaait na een uitzinnig feest. Het ‘ik wil slapen’ gevoel ipv ‘ik wil het huwelijk bezegelen’ gevoel als je je bed ziet. De tijger - een kater volstaat niet in dit geval - die je hebt die je ‘s morgens tegenkomt als je wakker wordt… Het gevoel dat je de wereld aan kan, niets of niemand je kan raken. Al deze gevoelens, droomde je daar vroeger als klein meisje van?! Nou ik dus niet! Donderdag 25 juni 2020, vandaag 5,5 jaar geleden, Eerste Kerstdag 2014 zaten J. en ik samen op de bank. Ik woonde ruim een maandje in mijn eigen appartementje en J. en ik waren vanaf augustus aan het daten. We deden het rustig aan want er lag al best veel op mijn bordje en voor beide was het lastig vanwege mijn ziek zijn. Wat wil je en waar kies je voor?! Maar goed, we zaten dus op de bank en jij gaf mij een doosje. Ik maakte het doosje open en er zat een ketting met een mooie hartjes hanger met steentjes in. Jij kwam niet uit je woorden dus ik zei “je wilt vragen of ik je vriendinnetje wil zijn?!’’ waarop J. antwoordde ‘’ja’’. En ook ik kon niets anders dan ‘’ja’’ zeggen. Ik was er klaar voor, WIJ zijn er klaar voor. Kom maar op!
Wat een rust... een kopje thee, geen telefoon, geen geluid. Alleen mijn laptop, ik en stilte. Oh en Mini, maar dat komt later. Even een dagje zonder telefoon. Even niet gebeld en geappt worden terwijl je aan je ontbijt zit. Even gewoon rust en stilte. Even niet voor iedereen klaar staan, even Kim tijd. Even niet over mijn grenzen gaan en mensen erover laten gaan. En natuurlijk ligt dat ook een beetje aan mijzelf want ik neem de telefoon op. Terwijl het fijne van Whatsapp of Facebook juist is, dat je kan reageren wanneer JIJ dat wilt. Toch voel ik altijd de noodzaak zo snel mogelijk te reageren.
Het is 06.00 uur in de ochtend, het is al licht, de vogeltjes fluiten en vier paar ogen kijken mij vragend aan. Net als de mens is de cavia ook een gewoontedier, als ik op sta krijgen zij normaal ook hun ontbijt. Sorry, jongens en meisjes maar nog even twee uurtjes geduld. Hoewel het slapen de laatste twee weken beter gaat door ophoging van een bepaald medicijn, blijft de donderdag op vrijdag een drama. Onrust in mijn lijf, onrust in mijn hoofd. De vrijdagochtend is voor mij altijd erg druk met en de huishoudelijke hulp en de verzorgende hulp. Ach, nu kan ik tenminste weer eens even een blog schrijven en jullie meenemen en vertellen in wat er de laatste tijd is gebeurd. Er is begin februari een kleine update op de Facebookpagina geweest maar daarna bleef het stil. Ik was stil, mijn lijf schreeuwde en toen ineens werd de wereld stil…
|
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
April 2024
Categorieën |