Wat een rust... een kopje thee, geen telefoon, geen geluid. Alleen mijn laptop, ik en stilte. Oh en Mini, maar dat komt later. Even een dagje zonder telefoon. Even niet gebeld en geappt worden terwijl je aan je ontbijt zit. Even gewoon rust en stilte. Even niet voor iedereen klaar staan, even Kim tijd. Even niet over mijn grenzen gaan en mensen erover laten gaan. En natuurlijk ligt dat ook een beetje aan mijzelf want ik neem de telefoon op. Terwijl het fijne van Whatsapp of Facebook juist is, dat je kan reageren wanneer JIJ dat wilt. Toch voel ik altijd de noodzaak zo snel mogelijk te reageren. Ze zeggen altijd 'je weet pas wat je mist als het weg is' maar dat geldt ook een andere manier; als iets wegvalt, weet je pas wat iets of iemand met je deed. Ik ben een vrij makkelijk persoon in de omgang, kan meestal met elke type mens wel overweg. Ik pas mij snel aan en wil het graag iedereen naar de zin maken, blij maken. Ben je een platte boer, dan kan ik met je omgaan. Ben je meer richting een zogenoemde 'kakker', kan ik met je omgaan. Ben je overheersend en dominant, kan ik met je omgaan. Ben je egoïstisch, kan ik mee om gaan. Ben je rustig, kan ik mee omgaan. Ik kan makkelijk alle kanten op. Maar, wat ik wél heel moeilijk is, is mijn grenzen aangeven. Aangeven waar die grens ligt maar dus ook aangeven wat ik ergens van vind of wat ik ergens bij voel als dat verschilt van de mening van de ander. Een paar jaar geleden, toen ik in therapie zat voor de PTSS klachten nav de miltbloeding, kwam het onderwerp vrienden en grenzen aangeven geregeld aan bod. Hij drukte mij dan ook op het hart dit écht te gaan leren. Juist omdat ik zo makkelijk en goedgelovig ben, kunnen mensen daar makkelijk gebruik van maken waardoor mijn grenzen overschreden worden. Dit onderwerp is en blijft zo onwijs moeilijk maar anderzijds ben ik het ook spuugzat om gebruikt, uitgekotst te worden en dan nog een trap na krijgen. Een paar dagen geleden vroeg een vriendinnetje 'waarom doen deze mensen zo gemeen tegen je?!' Het antwoord is eigenlijk simpel. Ik heb een keer wel mijn gevoel laten spreken, mijn mening gegeven en bij sommige mensen ontbreekt het vermogen de situatie om te draaien. Of daarmee om te gaan. Meten met twee maatstaven. En ze zijn natuurlijk niet gewend dat ik wél zeg wat ik voel en denk. Het gevolg is dat je weer staat te huilen om een 'vriendschap', tenminste om de persoon en hetgeen wat ik dacht met die persoon te hebben. Enerzijds het verdriet maar anderzijds de reflectie, het leerproces en er maar beter nu achter komen hoe iemand dan echt blijkt te zijn. Blijf ik dan toch mijn grenzen aangeven met het gevolg iemand kwijt te raken?! Of toch maar steeds mijn grenzen laten overschrijden ten koste van mijzelf?! Simpelweg omdat ik om iemand geef, iemand graag help, klaar sta en blij ben met die 'vriendschap'?! Sowieso is mijn mening dat je geen ruzie moet maken, daar is het leven te kort voor maar ook energie kost die voor andere dingen gebruikt kan worden. Daarnaast kan het geschreven woord, heel anders overkomen dan dat je iemands stem erbij hoort, al zijn sommige dingen wel heel duidelijk, ook geschreven. Mijn vader zegt altijd 'Zolang ik je moeder en jullie heb, heb ik niemand nodig'. Het is en blijft een lastig iets.
De maand juni is ook al weer bijna om. Ik merk dat ik minder gespannen ben om de periode eind juni / begin juli. Het is dit jaar al weer 5 jaar geleden dat de miltbloeding plaatsvond. Half juli krijg ik nu de eerste herhaling van de entingen. De eerste 5 jaar zijn het belangrijkste en daar ben ik al met al toch goed door heen gekomen. Op 8 juni jl. hebben ze operatief een suprapubische katheter geplaatst. Ofwel een buikkatheter. Een gat in de buik die rechtsstreek de blaas in gaat. Helaas lig ik nog steeds te veel uren op bed, gaat het nog niet zelfstandig met de scootmobiel naar bijvoorbeeld de bekkenbodemtherapie te gaan. Daarom is besloten om, na 10 maanden, toch een buikkatheter te plaatsen. Dit kan in tegenstelling tot een katheter via de urineweg, op de lange termijn geen kwaad. Ook kan ik hiermee straks de bekkenbodemtherapie volgen en kan ik zelf met behulp van een flipflow trainen. Dit is alleen nu nog niet aan de orde, ook omdat ik natuurlijk de pech heb dat het is gaan ontsteken. Al met al valt het dan ook onwijs tegen op alle fronten. De pijn, de ontsteking, de energie die het kost, de verzorging waarvoor mijn ouders iedere dag moeten komen om het in de avond nog eens schoon te maken. Ik kan het zelf niet zien en door de pijn, is het lastig om er zelf aan te zitten. Jarenlang heb ik gevochten om zo onafhankelijk mogelijk te zijn. Ze zeggen weleens ‘’Iemand die afhankelijk is van anderen, is een stukje van zichzelf kwijt’’. Ik heb mijzelf niet afhankelijk gemaakt en juist zo hard gevochten om zelfstandig en alleen te kunnen wonen, om rond te kunnen komen etc. Ja, ik ben afhankelijk van de thuiszorg en een stukje van anderen. Dit probeer ik zo minimaal mogelijk te houden en we proberen alles binnen het gezin te regelen om ‘’gezeik’’ met vrienden te voorkomen. Maar betekent die afhankelijkheid dat ik een stukje van mijzelf ben kwijtgeraakt?! Ben ik daardoor niet juist gegroeid in hoe ik naar zaken kijk?! Heb ik juist niet misschien op bijvoorbeeld emotioneel vlak een onwijze ontwikkeling meegemaakt die mensen pas meemaken als ze een stuk ouder zijn of misschien wel helemaal nooit?! In ieder geval, wanneer ik mij weer beter voel en weer lekker zelf weg kan, dan gaat de therapie beginnen. Aangezien er nog wel blaasfunctie is, is het te proberen om de therapie en training te doen. Nu is niet het goede moment, maar het goede moment komt heus wel en zal mijn lichaam aangeven. In de intro lazen jullie een andere naam, namelijk Mini. Op 6 juni hebben we compleet onverwachts Coco in laten slapen. Alsof de duvel ermee speelde; is dit het vierde beestje dat vlak voor of na een operatie van mij overlijd. Er moest voor Jace zo snel mogelijk een nieuw vriendinnetje komen dus kozen we voor een kaal (skinny) meisje. Het is net een klein nijlpaardje. Jace en Mini zijn de perfecte match. Ze doen eigenlijk alles samen. Soms is Mini voor Jace net even te warm en gaat hij ergens anders liggen maar ze liggen vooral lekker samen. Heerlijk om te zien! Het is weer tijd om af te sluiten. Als ik het zo zelf lees, denk ik met alles wat er de afgelopen twee weken is gebeurd, waarom maak ik mij druk om vriendschappen?! Dat is wel het laatste waar ik mij eigenlijk mee bezig moet houden. Daarom ga ik dan zo ook lekker knuffelen, Netflixen en rust in mijn hoofd creeëren. Oja, en voorbereiden op de hittegolf die er aan lijkt te komen. Het is nu al onwijs warm, nog een reden om rustig te blijven liggen en dingen op gemak te doen. In ieder geval zal een telefoonloze dag, vaker gaan voorkomen. Hopelijk genieten jullie wel van het ‘’mooie’’ weer! Heel veel liefs & xxxx Kim
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |