Ken je dat gevoel?! Dat je iets écht kotsbeu bent?! Je bent het beu omdat het steeds maar blijft gebeuren en/of steeds maar blijft terugkomen. Je probeert van alles om het te laten veranderen maar wat je ook doet het veranderd niet. Met kotsbeu bedoel ik niet dat Jan de koffiepad na gebruik niet meteen weggooit of dat hij de oplader van zijn telefoon niet even uit het stopcontact haalt als hij op maandagochtend vertrekt voor zijn werkweek of als de DHL medewerker mijn pakket weer eens gewoon beneden in de algemene ruimte laat staan. Bloedirritant en soms ben ik dat inderdaad behoorlijk beu maar deze keer bedoel ik de titel heel letterlijk…
0 Comments
Terwijl één van mijn harige kinderen op mijn schoot ligt te bibberen, ga ik dan toch echt aan dit blog beginnen. De mensen die mij goed kennen of mij langer hebben gevolgd, weten dat ik een onwijs grote kinderwens had. Het verlangen, het diepgewortelde verlangen naar iets van mijzelf, iets van ons, iets wat alles overstijgt, iets wat ons compleet maakt, iets wat alles voor ons is en wij alles voor zijn. Nee, niets iets maar een iemand of iets met een ziel. Ik heb er al eens eerder over geschreven. Dat blog is te lezen via onderstaande link maar sindsdien is er een hoop veranderd.
https://beadingme.weebly.com/blog/diepgeworteld-verlangen Afgelopen week heb ik geschreven aan een nieuw blog; het blog over (harige) kinderen. Het blog voelt nog niet helemaal goed dus dat heeft nog even tijd nodig; goed werk heeft tijd nodig. Ondertussen was ik begonnen aan dit blog dat gaat over de zoektocht naar mijzelf en niet het spelletje ‘’Wie ben ik?’’, al zou dat wel makkelijker zijn. Deze zoektocht begon eigenlijk een tijdje voor ons huwelijk maar sluimerde langzaam. Ruim een jaar geleden keek ik terug op mijn leven en kwamen er bepaalde vragen naar boven. Waar sta ik in het leven?! Hoe sta ik in het leven?! Waar liggen mijn grenzen, op allerlei gebieden?! Wat is er nu écht belangrijk?! Waar sta ik in bepaalde relaties?! Wie ben ik nu écht.. Iemand kreeg het voor elkaar dat ik enorm aan mijzelf ging twijfelen en heel erg onzeker werd. In ieder geval weet ik één ding zeker; ik ben niet meer die 15 jarige moeilijke negatieve puber, ik ben niet meer die 22 jarige fulltime werkende kroegtijger die wel van een drankje en dansje hield en ik ben ook niet meer die 30 jarige zieke vrouw met onrealistische ideeen en wensen. Ken ik mijzelf wel écht en kennen de mensen van wie ik hou mij wel écht?! Zien zij wel écht de Kim van nu of zien zij nog steeds één van de vroegere Kim’s. Wie doet er moeite om mij écht te kennen?! Vinden zij mij de moeite waard om écht te kennen?! En vooral; kan ik het afleren om - buiten een paar mensen om - het masker af te zetten en dichtbij te laten komen?!
Kennen jullie het gezegde ‘’Brabantse nachten zijn lang’’?! Nou, vroeger waren de Brabantse nachten lang op een leuke en gezellige manier. Als ik zo’n 15 jaar terug denk, ja, dat waren echt gezellige en leuke Brabantse nachten in onze stamkroegen in Zeelst of op Stratumseind in Eindhoven. Of ik nou stomdronken was, of met een speciale gelegenheid zoals Carnaval of Zeelst Kermis een jointje hadden gerookt of broodnuchter omdat ik de ‘’Bob’’ was, het maakte niet uit; het was ALTIJD gezellig en leuk! De dag erna wakker worden zonder ergens last van te hebben, met kleine katers of grote tijgers maar nu… Sinds de laatste IC opnames en de PTSS en PIC syndroom volop aanwezig zijn, kunnen de nachten écht vreselijk zijn.
Afgelopen week liep anders dan we een jaar geleden dachten. Als verrassing had Jan toen al gekeken naar een hotel dichtbij Burgers Zoo om daar ons twee jarig huwelijk te vieren. Natuurlijk op onze eigen manier; vier overnachtingen zodat we twee ochtenden naar het park zouden kunnen om op die manier de PEM zo veel mogelijk te beperken. Een paar weken geleden beseften we dat dit nu helemaal niet ging lukken. Het zou te zwaar zijn. In plaats daarvan is Jan deels aan het werk en deels met mij naar ziekenhuis afspraken. Het is jammer maar de avondjes samen en het vieren van Jan z’n 37ste verjaardag, was ook prima. Als we maar samen zijn. En nu even terug naar een paar weken geleden. Het laatste blog sloot ik af met ‘’Dankbaar, blij en met een zee aan tranen sloten we 2023 af. Dit jaar was klaar, een nieuwe start, een nieuwe ronde en we gaan er voor!’’. Tenminste, dat was de bedoeling.
Het is tijd voor het tweede deel van het IC opname. Er zijn mooie reacties gekomen, zowel openbaar als privé. Alle bij-praat blogs van de laatste week zijn voor mij de laatste weken een soort van verwerking geweest van wat we allemaal hebben meegemaakt en meemaken. Maar ook om te vertellen wat we hebben meegemaakt, hoe heftig het was en nu nog steeds is want voor iedereen om ons heen is het ‘’al’’ bijna 3 maanden geleden maar voor ons, mijn lichaam en psyche is het ‘’pas’’ 3 maanden geleden. De zorgomgeving drukt mij dit vaak genoeg op mijn hart en dat het allemaal eigenlijk nog heel kort geleden is. Maar dat maakt het de frustratie vaak niet minder als mijn lichaam op de noodrem trapt, als ik weer eens wat kwijt ben, iets laat vallen of weer eens niets snap van iets wat makkelijk te snappen zou moeten zijn. En nu verder met het blog. Ik was wakker en van de beademing af…
Vooraf even een waarschuwing. Dit blog kan voor sommigen hard binnen komen. Sorry, als ik je laat huilen. Fijn, als ik je, ondanks de zwaarte, toch heb laten lachen. Geweldig, als ik je heb kunnen inspireren. Bedankt, als je de moeite en energie hebt genomen om het te lezen want deel 1 is behoorlijk lang.
In het vorige blog beschreef ik al dat ik in juni 2023 door een overdosis Oxycodon op de IC terecht kwam. Dit was niet de eerste keer. Wil je over de eerste keer lezen, dan kan dat via deze link. https://beadingme.weebly.com/blog/ic-opname Het vorige blog sloot ik af met ‘’We sloten 2022 af en begonnen vol goede moed aan 2023 maar als we hadden geweten wat in dat jaar allemaal zou gebeuren, waren we - als dat zou kunnen - er nooit aan begonnen zijn, hadden we de tijd stilgezet". Met een theetje, genesteld met Roxy tegen mij aan, ga ik er dan toch maar aan beginnen. Ik begin dan ook meteen positief door jullie - met heel veel trots en liefde - voor te stellen aan Roxy. Een dwergpincher x chihuahua geboren op 10 november 2022 (geboren op de datum dat ik in 2011 compleet uitviel). Op 13 januari 2023 is zij bij ons komen wonen. Ze is nu ruim een jaar en het is écht ons (honden)kind. Onze steun en toeverlaat. Ik kan een heel blog schrijven over hoe goed ze het doet en wat ze voor ons betekend, maar daar meer over in het blog over onze kinderwens. Het jaar 2023 begon tenminste heel positief door haar komst.’’ Na de bruiloft viel het geregel in een keer weg. Het was ‘’achter de rug’’. Nu kwam het bijkomen en genieten. De opvoeding en verzorging van de aapjes (cavia’s) vulden de tijd die ik ‘’over’’ had na het regelen van de bruiloft en het uitvoeren van mijn hobby. Helaas moesten we een kleine maand later cavia Izzy laten inslapen. Wetende dat zij hier een mooi en fijn leven nog heeft gehad, gaf troost. In april zijn we naar Ouwe Hands Dierenpark geweest. Een paar daagjes in het hotel ernaast zodat we het qua belastbaarheid en prikkels beter konden reguleren. Ik wilde al heel lang de panda’s zien en daar waren ze dan! Wat hebben we ze met veel bewondering bekeken!
Januari 2022 was zo rustig mogelijk - wel met twee vrijgezellenfeestjes - en regelden we de laatste dingen voor onze trouwdag op 2-2-’22. Ik sliep die avond bij mijn ouders en al vroeg ging de wekker. Jan werd thuis geholpen door mijn broertje en schoonzusje. Zij maakte ook hele mooie foto’s van Jan z’n voorbereiding en de cavia’s met de ringen, onbetaalbaar! Bij mijn ouders thuis en de rest van de dag maakte een vriendin de foto’s. Tijdens het klaarmaken was alles relaxed en rustig. Ik had alles zelf geregeld dus wist dat het goed was. Totaal geen zenuwen. Mijn zus en mijn moeder hielpen mij in de jurk terwijl de familie zich bij mijn ouders verzamelden. We liepen iets uit dus Jan moest een rondje extra rijden.
|
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Maart 2024
Categorieën |