Wachten duurt lang, zeker als je al zó lang met iets bezig bent. Je vraagt je af wanneer iets gebeurd, wat onzekerheid geeft. Onzekerheid die ansich al stress met zich meeneemt. Maar zoals ik geleerd heb, kan je niet meer doen dan je best en vooral rustig blijven ademen. De laatste jaren is heel wat stress aan de orde geweest, eigenlijk gewoon één lange periode van stress misschien wel. Zelfs in die periode lukte het mij om te stoppen met roken. Jaren daarvoor werkte ik bij een bedrijf waar ik veel stress op mijn bordje kreeg en jaren daarvoor werd ik als secretaresse, management assistente en directie secretaresse voorbereid om met stress om te gaan. Maar nu?! 10 jaar, 6 jaar en 3 jaar verder, kan er totale paniek heersen. Paniek in mijn lijf en paniek in mijn hoofd… Inmiddels zo’n vijf weken geleden alweer kwam het telefoontje van het NOK. De operatie zal plaatsvinden in december maar ook al is de insteek anders, is er een andere reden dan doorgaans, zal ik het gehele traject volgen. De operatie en arts afspraken vinden plaats in Velp of Arnhem maar het traject kan ik volgen in Eindhoven. Natuurlijk super fijn want behalve dat ik het misschien twee weken zou kunnen om vervolgens op instorten te staan, scheelt dit een hoop tijd en energie. Ik had aangegeven niet op donderdagochtend te kunnen, de andere ochtenden waren geen probleem. De zorg komt om te douchen, de hulp komt om in huis te helpen en de fysio komt om mij te behandelen. En daar was het dan; alle afspraken zo’n 6 voor de operatie, allemaal op donderdagochtend. Hoe ga ik dit doen?! Paniek, stress, een opgejaagd gevoel. Hoe ga ik dat in vredesnaam verzetten?! Het NOK is net te ver om op de scootmobiel te gaan dus ik zal altijd vervoer nodig hebben. Honderdduizend prikkels, honderdduizend dingen die door mijn hoofd gaan en bijna zo’n honderdduizend whatsappjes die verstuurd worden. Op dat soort momenten merk ik dat stress een behoorlijke impact heeft op mijn lichaam. Gelukkig heeft het uiteindelijk zich allemaal geregeld. Alles is verzet naar de ochtenden waarop ik eerst niets had, dit houdt alleen in dat er geen enkele ochtend meer is waarop er niemand komt. Dit geeft weer erg veel onrust en ook heb ik nu even geen mogelijkheid om bezoek te hebben en daarmee even uit mijn coconnetje getrokken wordt terug in de echte wereld.
Ik ben nu drie keer op donderdagochtend bij het NOK geweest en qua energie valt het mij onwijs tegen. Na die ochtend ben ik zó uitgeput dat ik op vrijdagochtend als de zorg komt, ook vaak zoiets heb ‘laat dat douchen maar even zitten’. De eerste keer was ik onwijs nerveus en met het voorstel rondje kwamen er al snel tranen. Hoe moet ik in hemelsnaam mijn situatie en waarom ik daar zit in het kort uitleggen?! De psychologe waarbij we op dat moment zaten stelde mij op mijn gemak. Zij had mijn dossier gelezen en was op de hoogte van de situatie. Dit bleek ook zo bij de diëtiste zo te zijn. Toen zij vertelde dat je 3,5 tot 5 kilo kwijt moet raken middels het crashdieet voor de operatie zakte de moed mij in de schoenen . Gelukkig kon zij mij vertellen dat dit voor mij niet geldt en werd ik wederom gerust gesteld. Ook kwam de weegschaal aan bod en op zich viel het mij nog mee. Sinds eind juli tot 25 oktober was er maar 3 kilo bijgekomen. Voor een ander zou dit veel zijn en dat is het eigenlijk ook maar gezien er 60 kilo aan is gekomen, stelt 3 kilo niets voor. Deze week mag ik weer wegen zodat ik ook even kan kijken of het scheelt met de weegschaal thuis. De meeste uit de groep worden allemaal begin december geopereerd, mijn operatie valt iets later. Zij zijn dus al bezig met het crash dieet maar het crash dieet lijkt eigenlijk best veel op mijn voedingspatroon. Het is eerder meer dan minder. En toch is het ook erg goed om dit te doen; er zijn toch weer kleine dingen in mijn voedingspatroon veranderd zoals de 48+ kaas ipv 30+ kaas. Cracottes ipv volkoren crackers of ranja ipv water. Misschien kleine veranderingen maar toch zijn het veranderingen die misschien wel iets kunnen uithalen. De sessies bij de bewegingsdeskundige vind ik zelf erg confronterend en frustrerend. Ik ben de één na jongste cliënt maar wel de cliënt met de meeste beperkingen. De bewegingsdeskundige zei dat één van mijn doelen kan zijn om mijn grenzen te leren bewaken. Ooooh god, mijn grenzen leren bewaken. Daar ben ik al jaren mee bezig en hoewel het mij steeds beter lukt, daarin is nog een lange weg te gaan. Wat betreft de groep, denk ik dat we een leuke groep mensen hebben. We zijn in totaal met 10 man en kunnen goed met elkaar overweg. Ondanks dat we daar allemaal voor ons zelf zitten, we elk een ander verhaal hebben, we elk een ander leven hebben en onze eigen wegen bewandelen, hebben we ook erg veel aan elkaar. Stuk voor stuk stralen ze kracht en hoop uit. Super mooi om te zien. Morgen is de grote dag wat betreft de afspraak in Arnhem. Om half 8 moet ik nuchter bloed prikken waarna er de hele dag voorbereidingsgesprekken zullen zijn met oa artsen en anesthesisten. Wat betreft mijn medicatie zullen er wat dingen moeten veranderen. Ik ben erg benieuwd hoe dat zal gaan. Ik zie er enorm tegenop want ik weet dat ik daarna uitval en toch donderdag aanwezig zal moeten zijn bij het NOK. De bewegingsdeskundige vertelde afgelopen week al dat we krachtoefeningen zullen gaan doen, ook hiervan weet ik nu al dat ik daar zeker niet aan mee kan doen. Het NOK stelt een aantal eisen aan de behandeling en eentje daarvan is dat je er eigenlijk gewoon altijd moet zijn, dit is voor jezelf maar ook voor het groepsproces belangrijk. Mis je meer dan twee keer, dan is het zo dat de operatie niet door gaat. Dit wordt slapen, slapen en nog eens slapen en een hele hoop extra pijnstilling want zelf wil ik er ook gewoon zijn. Overlevingsmodus aan… Herinneren jullie afgelopen januari / februari nog?! Die enorme depressie waar ik in zat, ik in ieder geval wel. Toen draaide ik heel vaak het liedje ‘’Treur niet om mij’’ van Diggy Dex. Dit liedje gaf mij rust en vertaalde wat ik voelde: Als ik er niet meer ben, treur dan niet maar vier het leven… Zo denk ik er nog steeds over en ik ben ook helemaal niet zenuwachtig of bang voor de operatie. Mijn lichaam kan dat aan en zo niet?! Tja, dan zal het zo moeten zijn. Vorig jaar augustus toen ik werd geopereerd aan de Acnes was hij ontzettend bang. ’s Morgens maakte ik nog een opmerking in de trant van ‘’Zo, trek je alvast je goede kleding voor de uitvaart aan?!’’. Geen toffe uitspraak maar zo ben ik wel gewoon, zo ga ik met dingen om. In tegenstelling tot mij is hij wel enorm bang voor de operatie. Misschien wel net zo bang als hij tijdens mijn depressie was om op vrijdag hier te komen en mij te vinden of een telefoontje te krijgen. Hij is ontzettend bang om mij kwijt te raken… Gisterenavond zat ik aan tafel achter de naaimachine. Hij zat rustig op de bank Studio Sport te kijken en ineens *ping*. Ik: ‘’Ik weet een goed liedje in aanloop naar de operatie…’’ Hij: ‘’Oohnee daar gaan we weer. Welk liedje nu weer?!’’ Ik: ‘’Mag ik het afspelen?!’’ Hij: ‘’Ja…’’ Deuntje Kim zingt en kijkt hem aan: ‘’En als de klok luidt, het tijd is. Ik zing voor de laatste keer. Als ik daar lig in vrede. Zing deze dan nog een keer’’ Hij “…………………………………………………………..’’ Ik vertel hem en probeer hem gerust te stellen. ‘’Ik ga niet dood maar als het mijn tijd wel is, is het ook oké en dan wil ik dat er een feestje wordt gevierd. Ga de kroeg in en proost; iets wat ik al heel lang niet meer kan doen terwijl ik het eerst 3 dagen in de week deed’’. Hoe goed en fijn is het eigenlijk om te weten dat als iemand overlijdt, diegene daar dan vrede mee heeft?! Afgelopen weekend was het alweer 7 jaar geleden dat ik uitviel. In die 7 jaar is er enorm veel gebeurd en tegelijkertijd eigenlijk helemaal niets. Mijn leven voelt nog steeds als iets wat stil staat en hoewel ik niet meer 23uur per dag op bed lig, is het ook niet zo dat ik mijn leven kan leiden zoals ik wil. Daarom schreef ik bovenstaan ook ‘’even uit mijn coconnetje getrokken worden’’. Mijn coconnetje; mijn leventje in mijn huisje met mijn 5 lieve caafjes. Daar speelt zich alles af. Morgen ga ik in ieder geval eventjes uit mijn conconnetje. Naar buiten, waar de frisse lucht mijn longen zal vullen. Naar buiten, waar hopelijk de zon zal schijnen. Een zee aan informatie zal wel over ons heen komen maar na morgen ben ik weer een stapje dichterbij… Veel liefs & xxxx Kim
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |