Ken je dat gevoel?! Dat je iets écht kotsbeu bent?! Je bent het beu omdat het steeds maar blijft gebeuren en/of steeds maar blijft terugkomen. Je probeert van alles om het te laten veranderen maar wat je ook doet het veranderd niet. Met kotsbeu bedoel ik niet dat Jan de koffiepad na gebruik niet meteen weggooit of dat hij de oplader van zijn telefoon niet even uit het stopcontact haalt als hij op maandagochtend vertrekt voor zijn werkweek of als de DHL medewerker mijn pakket weer eens gewoon beneden in de algemene ruimte laat staan. Bloedirritant en soms ben ik dat inderdaad behoorlijk beu maar deze keer bedoel ik de titel heel letterlijk…
0 Comments
Terwijl één van mijn harige kinderen op mijn schoot ligt te bibberen, ga ik dan toch echt aan dit blog beginnen. De mensen die mij goed kennen of mij langer hebben gevolgd, weten dat ik een onwijs grote kinderwens had. Het verlangen, het diepgewortelde verlangen naar iets van mijzelf, iets van ons, iets wat alles overstijgt, iets wat ons compleet maakt, iets wat alles voor ons is en wij alles voor zijn. Nee, niets iets maar een iemand of iets met een ziel. Ik heb er al eens eerder over geschreven. Dat blog is te lezen via onderstaande link maar sindsdien is er een hoop veranderd.
https://beadingme.weebly.com/blog/diepgeworteld-verlangen Afgelopen week heb ik geschreven aan een nieuw blog; het blog over (harige) kinderen. Het blog voelt nog niet helemaal goed dus dat heeft nog even tijd nodig; goed werk heeft tijd nodig. Ondertussen was ik begonnen aan dit blog dat gaat over de zoektocht naar mijzelf en niet het spelletje ‘’Wie ben ik?’’, al zou dat wel makkelijker zijn. Deze zoektocht begon eigenlijk een tijdje voor ons huwelijk maar sluimerde langzaam. Ruim een jaar geleden keek ik terug op mijn leven en kwamen er bepaalde vragen naar boven. Waar sta ik in het leven?! Hoe sta ik in het leven?! Waar liggen mijn grenzen, op allerlei gebieden?! Wat is er nu écht belangrijk?! Waar sta ik in bepaalde relaties?! Wie ben ik nu écht.. Iemand kreeg het voor elkaar dat ik enorm aan mijzelf ging twijfelen en heel erg onzeker werd. In ieder geval weet ik één ding zeker; ik ben niet meer die 15 jarige moeilijke negatieve puber, ik ben niet meer die 22 jarige fulltime werkende kroegtijger die wel van een drankje en dansje hield en ik ben ook niet meer die 30 jarige zieke vrouw met onrealistische ideeen en wensen. Ken ik mijzelf wel écht en kennen de mensen van wie ik hou mij wel écht?! Zien zij wel écht de Kim van nu of zien zij nog steeds één van de vroegere Kim’s. Wie doet er moeite om mij écht te kennen?! Vinden zij mij de moeite waard om écht te kennen?! En vooral; kan ik het afleren om - buiten een paar mensen om - het masker af te zetten en dichtbij te laten komen?!
Kennen jullie het gezegde ‘’Brabantse nachten zijn lang’’?! Nou, vroeger waren de Brabantse nachten lang op een leuke en gezellige manier. Als ik zo’n 15 jaar terug denk, ja, dat waren echt gezellige en leuke Brabantse nachten in onze stamkroegen in Zeelst of op Stratumseind in Eindhoven. Of ik nou stomdronken was, of met een speciale gelegenheid zoals Carnaval of Zeelst Kermis een jointje hadden gerookt of broodnuchter omdat ik de ‘’Bob’’ was, het maakte niet uit; het was ALTIJD gezellig en leuk! De dag erna wakker worden zonder ergens last van te hebben, met kleine katers of grote tijgers maar nu… Sinds de laatste IC opnames en de PTSS en PIC syndroom volop aanwezig zijn, kunnen de nachten écht vreselijk zijn.
|
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |