Goed werk heeft tijd nodig en dat heeft dit blog zeker nodig gehad. In totaal ben ik er een aantal weken meerdere momenten mee bezig geweest. Is het een resultaat van mijn gevoel naar aanleiding van een aantal situaties. Een soort zoektocht naar wat heb ik geleerd en wat mij raakt. Een soort zelfreflectie over hoe ik ben geworden. Wie ben ik?! Wat ben ik?! Hoe wil ik zijn?! Wat wil ik?! En eigenlijk ben ik best trots op het resultaat. Het is misschien héél heftig om te lezen, pijnlijk, verdrietig of een spiegeling van je eigen leven. Waarschuwing vooraf dus.Ik leerde liefdevol, respectvol, begripvol en loyaal te zijn. Ik leerde principes, normen en waarden en behulpzaam te zijn. Ik leerde achter de mensen om wie ik geef te staan, altijd. Ik leerde te vertouwen, geloven en van goede wil te zijn. Ik leerde rechtvaardig te zijn en te zien wat onrecht is, betekent en doet voor/met een mens. Ik leerde eerlijk te zijn, ik leerde hoe het voelde om te liegen. Ik leerde verder te denken, verder te kijken en verder te gaan. Ik leerde transparant te zijn in plaats van dingen te verzwijgen. Ik leerde te geven zonder te nemen. Ik leerde onzelfzuchtig te zijn en anderen vóór mijzelf te plaatsen. Ik leerde saamhorigheid en samen sterker te staan. Ik leerde in goede en in slechte tijden er voor een ander te zijn. Ik leerde toneel te spelen, een masker op te zetten en dingen weg te lachen. Ik leerde vallen en weer opstaan, maar zo'n miljoen keer. Ik leerde niet op te geven maar steeds weer opnieuw te proberen, door te zetten met opgeheven hoofd. Ik leerde te overleven.
Ik leerde hoe het is om verdriet en pijn te hebben. Ik leerde hoe het is om gepest, zwart gemaakt en getiraniseert te worden. Uren, dagen, weken, maanden en zelfs jarenlang. Ik leerde hoe het voelde als een ander mij liet vallen en ik alleen kwam te staan. Ik leerde hoe een klap in het gezicht en een trap na voelde. Hoe het voelde om vernederd en uitgelachen te worden. Niet serieus genomen... Misschien ben ik te loyaal, is mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar de mensen om wie ik geef te groot. Laat ik mensen te snel, te dichtbij komen. Laat ik mijzelf raken en pijn doen zelfs door mensen die ik niet echt ken. Raken degene van wie ik hou, mij des te harder. Tot diep in mijn hart, in mijn ziel. Misschien zie ik mensen als vrienden terwijl ze dat niet zijn. Misschien ben ik te goed gelovig of zelfs naïef. Misschien zou ik eens niets moeten geven of aantrekken om/aan wat anderen denken, wat zij denken te zien en denken te weten. Misschien moet ik bitterhard worden, de mensen zo behandelen zoals zij mij behandelen. Als jij hier niet wilt zijn of komen waarom wil ik dan dat je hier bent of komt?! Als je duidelijk laat merken mij niet te willen zien, waarom wil ik jou dan wel zien?! Misschien zou ik eens moeten nemen in plaats van te geven. Naar mijzelf kijken en op plaats nummer 1 zetten... Door alles wat ik heb gezien, gehoord en heb meegemaakt in deze 30 jaar; ben ik ook mede door die dingen wel de persoon geworden die ik nu ben. Soms ben ik daar trots op en soms niet. Ik ben trots op mijn inlevingsvermogen, loyaliteit en behulpzaamheid ondanks mijn eigen bemerkingen maar zeker niet op hoeveel invloed andere meningen op mij hebben. In hoeverre ze mij kunnen raken en laten twijfelen aan mijzelf. Meningen, oordelen, niet vooroordelend maar veroordeeld worden, aannames. Dit alles gebaseerd op niets. Degene die dit doet, heeft nog geen enkele dag in mijn schoenen gestaan, laat staan gelopen... Geen stap, geen centimeter, nog geen millimeter. En als ik de mensen die extreem dicht bij mij betrokken zijn en waarmee ik gedwongen ben de meest intieme dingen te delen, moet geloven, zijn dat behoorlijk grote schoenen die gevuld zouden moeten worden. Ruim 3 jaar geleden lag ik daar, op de IC vechtend voor mijn leven. Op de late avond werd het hele gezin bij elkaar geroepen, niet voor niets. Schijnbaar zijn daar een hoop tranen gevloeid. Soms vraag ik mij nog steeds af waarom ik hier nog steeds ben. Soms ga ik slapen met de gedachte 'laat mij maar niet meer wakker worden. Wat is het nut?! Wanneer is genoeg ook écht genoeg?!'... Een geest zo sterk maar die wel breekbaar is. Een lichaam die zo sterk bleek maar tegelijkertijd zoveel verbreken vertoont. Wie mijn vorige blog heeft gelezen, heeft toen mijn pijn en verdriet gelezen. Pijn en verdriet gebaseerd op aannames, meningen en gedachtes van anderen. Ik heb er veel reacties op gekregen en wat vooral opviel is de herkenning. Ik ben dus niet de enige die hiermee worstelt en op onbegrip duidt. Er is één ding wat ik gevonden heb, wat ik leuk vind en nog aardig lukt ook. Oké, net als het kleuren of kralen geeft het ook weer overbelasting op diverse gebieden maar het geeft mij een bepaald gevoel van voldoening, blijdschap, trotsheid en ik maak er de caafs ook nog eens blij mee. Maar hoeveel overbelasting het ook geeft, bijv aan mijn lijf, zegt de fysio 'niet stoppen, dit is goed voor je'. Met trots laat ik dan ook weer iets zien terwijl ik zeg 'zie je wel. Ik ben niet dom'. Of bedenk ik dat ook ik die te gekke verjaardagskroon moet kunnen maken. En hoe noem je dit?! Een bezigheid?! bezigheidstherapie?! Misschien wel een vorm van oefening van lichaam en brein?! Een hobby?! En dan rijst de vraag of je wel een hobby mag hebben terwijl je thuis zit; oftewel probeert te overleven en er toch het beste van te maken. Kan je dan ook niet 'gewoon' aan het werk?! Thuiswerk wat ook zittend kan?! Schijnbaar mag je als je ziek bent, helemaal nergens meer van genieten of een soort van ontspanning in vinden. De laatste maanden speelt dit thema heel erg. Heb ik al meerdere malen tegen de thuiszorg, fysio of mijn ouders gezegd 'En nu besef ik waarom ik niet meer kan werken' gevolgd door 10.000 redenen. Miljoenen tranen heeft dit gekost en zal dat nog gaan kosten. En elke keer als het thema 'werk' valt, zullen deze tranen weer vloeien. Zal ik intens verdrietig zijn en altijd weer aan mijzelf gaan twijfelen... Bijna stampvoetend, terwijl de tranen langzaam uit mijn ogen over mijn wangen kruipen, ruim ik alle naaispulletjes op. Hij loopt mij achterna en kijkt stilzwijgend vanuit de deuropening toe hoe ik alles op ruim. Hij is het gewend om stilzwijgend toe te kijken hoe ik vecht tegen mijn lijf. Hoe ik vecht tegen pijn, vermoeidheid en uitputting. Hoe ik vecht om maar de woorden te kunnen vinden die ik zoek of alles te onthouden wat ik écht niet mag vergeten. Hoe ik mijzelf excuseer als ik een verjaardag vergeet. Hoe ik vecht tegen een lijf en een stel hersenen waarvan ik nooit ga winnen. Ik loop naar het toilet en laat zoals altijd de deur open. Hij gaat weer in de deuropening staan terwijl mijn urine vermengt met het water in de pot zegt hij 'dus omdat zij zegt/denkt dat jij kan werken, stop je maar met naaien?! Stop je met dat ene wat je écht leuk vind?!'. Ik kijk op, mijn natte ogen kijken recht in zijn droge ogen en terwijl mijn tranen beginnen te stromen, mijn lip begint te trillen zeg ik 'Ja, want mag ik niets leuks meer doen en kan ik gewoon werken. Ik kan VERDOMME niet eens mijn plas inhouden en ruik mijn eigen urine in mijn kleren'. Mijn tranen beginnen steeds harder te stromen. Ik huil zoals je weleens op televisie ziet. Ik laat mijn hoofd hangen terwijl zijn handen op mijn hoofd legt. De tranen vallen op de grond en ik weet dat als ik nu omhoog kijk, ook hij geen droge ogen meer heeft. Zoals mijn urine en het water vermengden, zijn onze levens met elkaar vermengd. Mijn oprechte intense pijn en verdriet, raken hem tot op het bot. Alles wat ik heb geleerd, is geen ene stuiver meer waard... Zoals ik heb verteld heeft dit blog weken nodig gehad, veel tijd, veel gedachtes, veel tranen. Niet aan tafel maar in bed. Tja, ik heb mijzelf ook leren verdedigen. Geleerd dat ik geen verantwoording hoef af te leggen maar helaas welk elke keer weer de noodzaak voel om dat te doen. Heel mijn leven anders is gelopen. Wat had ik mij alles anders voorgesteld. Want wat had ik graag willen werken en niet elke cent om hoeven draaien. Wat had ik graag de kroeg in gegaan en zorgeloos een drankje doen. Een praatje maken waarin ik daadwerkelijk iets vertel in plaats van enkel praten. Wat had ik graag een huis gekocht en deze gevuld met lieve kleine mini me's. Dan wel graag mini MIJ'S dan mini ME'S. (Mini MIJ'S met ME, nee dank u!!!) Wat had ik graag andere landen willen bezoeken, verre reizen gemaakt en normale vakanties gehad. Zoals één van mijn artsen altijd zegt 'Je kan altijd bellen want jij hebt ook nooit weekend of vakantie'. Ja, wat had ik graag... Maar goed we eindigen altijd positief en ook note to myself; deze negativiteit komt niet door mij!!!! Maar eerder als verwacht kreeg ik een telefoontje van het Nederlands Obesitas Kenniscentrum en kreeg ik te horen dat 25 oktober de start wordt gemaakt en de operatie in december/januari plaats vindt. Ik kan nu écht ergens naartoe werken. Mede daarover ben ik met een ander blog begonnen. De stress die het met zich meeneemt; wat doet stress met mij en mijn lichaam?! Houden jullie je taai?! Dan doe ik dat ook! Veel liefs & xxxx Kim
2 Comments
Mary van der Wel
18/10/2018 11:41:40
Dat stomme onbegrip van ‘gezonde’ mensen.Doodziek word ik er van.Alleen jij vielt aan wanneer wat je kan doen.Tja en als het erg leuk is ga je over je grenzen maar ook daar ben jij degene die dat kan aangeven.Niemand anders.Vrienden die je echt begrijpen en accepteren hoe je bent zijn dun bezaaid.Doe wat jij denkt wat goed is!!Het is jouw leven.En fijn dat de operatie in zicht is.Heel veel sterkte met alles en geniet van je caafjes.
Reply
Kim
12/11/2018 20:22:23
Dank je wel lieve Mary! Het is inderdaad echt super naar en frustrerend!
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |