Mijn wekker gaat, 9.00 uur maar ik kan er écht nog niet uit komen. Vijf minuten later schrik ik wakker, weer compleet in een diepe slaap gevallen, de volgende wekker maar nog steeds kan ik niet uit bed komen. De wekkers wisselen elkaar af totdat ik om 9.45 uur mijzelf toch uit bed sleep. Het is lastig voor te stellen hoe het is om er écht niet uit te kunnen komen. Elke dag gaat de wekker sowieso om 9.00 uur omdat ik zo veel mogelijk aan mijn ritme wil vasthouden. En ook al val ik weer in een diepe slaap en zal mijn lichaam het waarschijnlijk nodig hebben, over een paar uur mag ik weer slapen. Ik ben dus uit bed, nog steeds brak met een aantal zeer pijnlijke spieren en gewrichten maar ik ben eruit. Als ik van de slaapkamer naar het toilet loop, moet ik door de badkamer. Ik kijk in de spiegel en denk ‘Nou, dat gaat nog wel’, Mijn haar ziet eruit als ik ben geëlektrocuteerd maar het gaat nog wel. Ik ga naar het toilet, zet het theewater aan en strompel terug naar de badkamer. Oeps, iets dichter bij de spiegel dan net ziet het er toch iets minder gunstig uit dan ik daarnet zag. Mijn ogen zijn vaak een weerspiegeling van hoe ik mij voel. Als Jan en ik ’s avonds Facetimen en hij vraagt ‘Hoe voel je je?’ dan is mijn tegenvraag altijd ‘Hoe zie ik eruit?’. Gelukkig kan ik er altijd van op aan dat Jan eerlijk is, hij zegt met gemak ‘Je ziet er belabberd uit’, heerlijk als je van je man op aan kan! In ieder geval hou ik ook vandaag mijn pyamashirt maar gewoon aan, dus alvast sorry pap en mam, tot straks!
Het hoogtepunt van afgelopen week was de bruiloft van een vriendinnetje. Samen met mams ben ik bij de huwelijksvoltrekking geweest. Het duurde een uurtje en heeft meer impact dan ik gedacht had maar het was werkelijk prachtig. Een aantal keer heb ik even goed moeten slikken want het was ook erg emotioneel! Een prachtig paar die samen een nieuw gezinnetje vormen! Het dieptepunt was dinsdagochtend toen Jan mij opbelde en vertelde dat zijn vader, Jan sr., gevallen was en waarschijnlijk zijn heup gebroken had, mijn gedachte was meteen ‘oké daar gaan we’. Al een tijdje was ik bang dat zoiets zou gebeuren. Jan sr. en Jan z’n moeder Johanna zijn al dik in de 70 en wonen in Hilversum. Beide gaan geestelijk ook wel achteruit, je moet vaak dingen meerdere keren vertellen en duidelijk uitleggen. Het zijn schatten van mensen en de keren dat ik ze gezien heb, kreeg ik een ontzettend warm en welkom gevoel. Johanna laat zichtbaar merken dat ze mij erg graag mag. Ik heb haar een armbandje en engeltje gegeven en het armbandje is vanaf het moment dat ze het omdeed niet af geweest en ook het engeltje hangt ze elke dag om haar nek. Maar goed waar ze bang voor waren klopte, de heup was gebroken. Jan is enigst kind dus alles komt op Jan neer, gelukkig helpt Jan z’n oom hem wel met dingen regelen. Wat betreft Jan sr. en Johanna, zorgt Jan sr. voor Johanna. In de eerste dagen hebben ze kunnen regelen dat Johanna elke dag naar dagbesteding kan zodat als Jan aan het werk is, Johanna in ieder geval niet alleen thuis is. Ook is geregeld dat de thuiszorg elke dag komt en dat ze een alarmbel voor ’s nachts heeft. Afgelopen weekend is Jan niet hier geweest. Gelukkig kan ik terug vallen op mijn ouders. Vrijdag hebben ze geholpen in huis, bed verschonen, beestjes verschonen, stofzuigen en eten voor het weekend meegebracht en zaterdag hebben ze mijn boodschappen gedaan. Vrijdag heb ik aan de thuiszorg uitgelegd wat er speelt maar helaas konden zij geen dag extra komen, dat is dus lang zonder een douche. Naast mijn ouders zijn er ook al een paar vriendinnen geweest die hun hulp hebben aangeboden, erg lief. Toen ik op mijzelf ging wonen kreeg ik van de maatschappelijk werkster het advies om mij te registreren op zorgvoorelkaar.nl, een site waarop mensen hun hulpvraag kunnen zetten en waar mensen die graag op vrijwillige basis mensen willen helpen, kunnen kijken of ze daar iemand kunnen vinden. Nadat ik thuiskwam uit het ziekenhuis heb ik daar mijn hulpvraag geplaatst maar helaas heb ik niemand daar kunnen vinden. De site loopt nog niet zo. Jan en ik willen elkaar natuurlijk ook graag zien en daarom hebben we met Jan sr. en Johanna afgesproken dat Jan zondagochtend met Johanna naar Jan sr. gaat en daarna naar mij komt. Vervolgens komt Jan Johanna maandagavond weer halen om naar Jan sr. te gaan. Op die manier zien ook zij elkaar elke dag en kunnen Jan en ik elkaar ook elke week zien. Johanna had al tegen Jan gezegd dat ze Jan sr. wel elke dag wilt zien en ook zei ze ‘ze gaan mij toch niet opsluiten?!’’, dan breekt toch gewoon je hart. In de zorg wordt enorm veel bezuinigd en veel komt op familie neer maar als er geen/amper familie is, is er toch lichtelijk een probleem. Al vaker heb ik tegen Jan gezegd ‘we kunnen het in ieder geval proberen om op zorgvoorelkaar hulp voor je ouders te vinden’ en nu komt dat wel steeds dichterbij want hoe zou deze situatie eruit zien als Jan bij mij zou wonen?! Hij kan moeilijk elke dag op en neer rijden, buiten dat het ook van Jan super veel energie vraagt omdat hij dat naast zijn werk zou moeten doen, hangt daar ook een prijskaartje aan. De eerste dagen ben ik erg verdrietig geweest vooral door mijn eigen onmacht. Als ik gezond was geweest, was ik in de auto gestapt en had ik Jan kunnen helpen en ondersteunen. Sinds ik ziek ben, ben ik al vaker boos en verdrietig geweest omdat ik niet kon helpen of iemand niet op de manier die ik graag wilde kon steunen in een moeilijke situatie. Voor nu hopen we dat Jan sr. de komende weken goed zal revalideren, wat er tot nu toe ook goed uitziet. Misschien kunnen we voor de ouders van Jan een paar kanjers vinden op zorgvoorelkaar.nl die hun kunnen ondersteunen en die voor ons een oogje in het zeil willen en kunnen houden als Jan en ik in de toekomst gaan samenwonen. Zo, dit is één van de langste blogs tot nu toe geweest, hopelijk las het lekker weg. In dit soort situaties besef je je weer hoe belangrijk het is om goed voor elkaar te zorgen! Veel liefs & xxxx Kim
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |