De afgelopen weken ben ik een beetje stil. Snow is erbij gekomen, de belafspraken met dokter V. en dokter H. gaan door, af en toe even gezellig bezoek, de afspraken bij de fysio gaan door, de afspraken bij de psycholoog gaan door, alles draait door. Nu kan ik een heel mooi verhaaltje gaan schrijven maar eigenlijk ben ik gewoon hondsmoe, veel pijnklachten, steeds die rot virussen die er dan in alle hevigheid is en dan weer naar de achtergrond verdwijnt en heb ik 0 inspiratie. In ieder geval gaat het in mijn hoofd wel oké. Van de psycholoog moet ik dingen doen die ik leuk vind, de afwas laten staan en gewoon doen waar ik zin in heb, als dat eens zou kunnen… Een paar weken geleden is Jan mee geweest. Een heel klein onderwerp als een kommetje yoghurt bracht toch wel een discussie op gang. De basis van hoe je bent, ligt grotendeels in de opvoeding. Mijn moeder heeft altijd alles opgeruimd, schoon en netjes gehouden en ik heb dit overgenomen dus wil ik ook graag - ook om
te voorkomen dat ik tijdens het afwassen enorm moet schrobben om de aangekoekte yoghurt eruit te krijgen met als gevolg meer pijn in mijn handen- dat het schaaltje van de yoghurt omgespoeld in de afwasbak gaat, Jan denkt daar iets anders over. Een onderwerp van niets en eigenlijk gewoon lachwekkend, achteraf. Ach in ieder geval kon ze wel zien dat het super tussen Jan en mij gaat en het vanuit de basis al hartstikke goed is. Ik hoor jullie denken ‘’aangekoekte yoghurt?’’ of ‘’jullie relatie?’’. Nee, daarvoor kwam ik niet bij de psycholoog maar in een zogenoemd systeemgesprek kwam dit aan de orde. Enfin nu zijn we bezig met de herinneringen, de beelden er laten zijn en de emoties toelaten. Tijdens de laatste sessie biggelde de tranen over mijn wangen en zo bagatelliserend als ik ben, zei ik op een gegeven moment dat er ook grappige en leuke herinneringen zijn en als psycholoog zijnde kon zij deze kans niet laten lopen want ik bood hem immers zelf aan. De eerste grappige herinnering gaat over de broeder op de IC. Op zaterdag vroeg hij aan mij of ik het fijn vond als er op zondagochtend een priester zou komen waarna hij meteen zei ‘’Ik weet het antwoord wel maar …’’. Dat was op dat moment grappig en leuk, hij liep al de hele tijd met een andere broeder te grappen en grollen, ook net daarvoor toen hij even de ander moest helpen bij mijn verzorging. De psycholoog lachte en vroeg daarop of ik gelovig ben. Mijn antwoord luidde als volgt ‘’Nee, ik geloof alleen in mijzelf en in mijn eigen kracht’’. Tja, deze was nog mooier en ook deze kans kon zij niet laten schieten. Ik moest dit opschrijven en daarna leuke herinneringen. Zo eindigde een sessie die begon met tranen, met een lach. Eerder hebben we de emmer-theorie besproken die eigenlijk heel erg simpel is. Om te voorkomen dat de emmer overloopt, moet je gaatjes prikken en die gaatjes zijn leuke of fijne dingen zoals even ademhalingsoefeningen te doen, mindfullness iets doen, eventjes een spelletje spelen of een kleurplaat kleuren, met de beestjes knuffelen, even bezoek, even naar buiten, even gewoon binnen mijn mogelijkheden iets doen wat ik leuk en fijn vind. Afgelopen weekend was heerlijk naast veel slapen, mijn zus en haar gezinnetje eventjes gezien - het kindje in haar buik tegen mijn hand mogen voelen schoppen of een kontje geven -, een vriendinnetje en haar aanstaande even gezien, genoten van hoe Jan de hele zaterdagavond heerlijk heeft zitten lezen en geknuffeld met de beestjes. Inmiddels heb ik zo’n 5 leuke/grappige herinneringen aan de IC/ziekenhuisopname verzameld en wat hebben we toen ook gelachen; zo zette mijn zus om op alle tenen en vingers Minions, dat heeft een grappige foto opgeleverd. Met een lach en een traan drentelen we door het leven op zoek naar leuke en mooie herinneringen…
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |