Afgelopen week heb ik geschreven aan een nieuw blog; het blog over (harige) kinderen. Het blog voelt nog niet helemaal goed dus dat heeft nog even tijd nodig; goed werk heeft tijd nodig. Ondertussen was ik begonnen aan dit blog dat gaat over de zoektocht naar mijzelf en niet het spelletje ‘’Wie ben ik?’’, al zou dat wel makkelijker zijn. Deze zoektocht begon eigenlijk een tijdje voor ons huwelijk maar sluimerde langzaam. Ruim een jaar geleden keek ik terug op mijn leven en kwamen er bepaalde vragen naar boven. Waar sta ik in het leven?! Hoe sta ik in het leven?! Waar liggen mijn grenzen, op allerlei gebieden?! Wat is er nu écht belangrijk?! Waar sta ik in bepaalde relaties?! Wie ben ik nu écht.. Iemand kreeg het voor elkaar dat ik enorm aan mijzelf ging twijfelen en heel erg onzeker werd. In ieder geval weet ik één ding zeker; ik ben niet meer die 15 jarige moeilijke negatieve puber, ik ben niet meer die 22 jarige fulltime werkende kroegtijger die wel van een drankje en dansje hield en ik ben ook niet meer die 30 jarige zieke vrouw met onrealistische ideeen en wensen. Ken ik mijzelf wel écht en kennen de mensen van wie ik hou mij wel écht?! Zien zij wel écht de Kim van nu of zien zij nog steeds één van de vroegere Kim’s. Wie doet er moeite om mij écht te kennen?! Vinden zij mij de moeite waard om écht te kennen?! En vooral; kan ik het afleren om - buiten een paar mensen om - het masker af te zetten en dichtbij te laten komen?! Heel veel vragen waarop heel veel antwoorden mogelijk zijn. In ieder geval weet ik dat ik mijzelf de moeite waard vind om op zoek te gaan naar wie ik écht ben en wie ik wil zijn. Ik weet waar ik blij van word en dat vaak om anderen mensen blij te maken. De laatste jaren kon ik onwijs genieten van foto’s die ik kreeg van andere cavia baasjes waarop te zien was hoe de cavia’s heerlijk in een nieuw mandje lagen, in een hooizak kropen of door een tunnel rende. De reacties op (herinnerings)engeltjes of een sleutelhanger. Van de week nog heb ik voor iemand een engeltje met de naam van de overleden hond gemaakt. Toen ik de foto stuurde kreeg ik een berichtje terug dat diegene tranen in de ogen kreeg. Of als ik met vers gemaakte soep of een andere maaltijd bij de buren op de stoep sta en de dankbaarheid in hun ogen zie en een knuffel krijg. Een klein gebaar wat mensen onwijs blij kan maken. Een lach of een knuffel die meer dan 1000 woorden zegt. Het gevoel van voldoening, om iets te kunnen betekenen.
Een paar weken geleden heb ik contact gehad met een paragnost. Of je er nu in gelooft of niet het was zeer bijzonder. Vooraf had ik geen informatie gegeven en via videobellen vond het plaats. Ondertussen stuurde ik dan foto’s van de mensen (overleden of niet) waar ik informatie over wilde. Het was zó bizar! Het eerste wat ze aangaf is dat ze het gevoel had dat ze zich naar mij toe heel erg moest verantwoorden en zei dan ook ‘’verantwoord jij je altijd naar anderen?’’. Uhm ja, dat is wel zo. Als iets niet kan of gaat en ik stuur een appje dan is het niet ‘’het gaat niet PUNT’’ maar ‘’het gaat niet want…’’. Iets wat ik dus best wel mag afleren want de enige naar wie ik verantwoording moet afleggen, is aan mijzelf. Okee vooruit, ook een beetje aan Jan dan. Maar ook in andere dingen, over mijzelf en over onze relatie zat ze precies goed! Ook over het bloggen zat ze goed met ‘’ben je bang of mensen het wél lezen?’’. Uhm ja, eigenlijk wel maar anderzijds; als ik één iemand kan inspireren of één iemand kracht of iets van lering trekt uit wat ik schrijf, is dat hartstikke mooi. Als er iets meer kennis en begrip komt voor mensen met chronische onzichtbare ziekten zoals ME of de impact van Addison. Sindsdien heb ik ook een bepaalde manier van rust. Bepaalde vragen of bepaalde mensen die ik had, zijn beantwoord waardoor er rust ontstond, iets wat ik los kan laten. Ook is het tijd om bepaalde dingen los te laten maar om dat te leren, dat wordt nog wel een uitdaging maar goed uitdagingen ga ik graag aan. Daarom luister ik bijna elke avond naar een audiofragment om dingen los te laten. Het is ook gewoon zo dat je alleen op je eigen aandeel in een situatie of relatie invloed hebt. Daarnaast ben ik bezig met de kaartendecks van Just Be You. Elke dag trek ik uit de drie blikken een kaart. Deze affirmatiekaarten kloppen ook vaak. Ik deel ze met een aantal vriendinnen en hoop dat zij daardoor de dag positiever kunnen beginnen en beseffen dat zij zelf op de eerste plek staan en de moeite waard; een boodschap die ik eigenlijk dus mijzelf aan het aanleren ben. De tweede afspraak met de psycholoog is inmiddels geweest en naast de verwerking van de IC kwamen ook deze thema’s naar boven. Hoe leer ik dingen loslaten?! Hoe leer ik om vanuit en voor mijzelf/ons te kiezen met het beperkende energieniveau?! Hoe leer ik het verantwoorden naar anderen af?! Hoe dan ook, denk ik dat ik er de laatste jaren wel in gegroeid ben, maar het mag nog net iets meer. Ze gaf aan dat ik ‘’heel hard werk’’ om dingen te zoeken waarmee ik het kan verwerken maar er hoeft geen tijd aan te hangen, het mag er gewoon zijn zolang het er moet zijn. Zo ben ik er nog steeds niet aan toe om de foto’s van de IC te bekijken. Wanneer ik er klaar voor ben, laat mijn hoofd dat wel merken. De antidepressiva doet z’n werk en dat is heel fijn maar ik voel mij nu vooral afgevlakt, emoties zijn niet meer aan de oppervlakte maar liggen dieper. Daarom zullen we over een paar weken gaan proberen om de anti depressiva weer terug te brengen naar het vorige niveau om te kijken of ik dan bij mijn gevoel kan en het kan verwerken. In 2015 heb ik collages gemaakt met ‘’Wie is Kim’’ en mijn eigenschappen erbij en ook een collage met alle nare maar ook goede herinneringen aan de IC opname toen. Nu, bijna 9 jaar later ben ik heel benieuwd hoe dat er nu uit zou zien en wie weet helpt het door het in mijn hoofd op een rij te krijgen. Kortom: ik ben hard aan het werk, misschien te hard en misschien wil ik te graag maar geduld is nu eenmaal geen eigenschap die ik bezit… Veel liefs & xxxx Kim
2 Comments
Ingrid
12/3/2024 12:02:51
Mooi verwoord weer.
Reply
Kim
15/3/2024 08:09:04
Dankjewel lieverd! Samen komen we er wel! Xxx
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
April 2024
Categorieën |