Ik mis je… Ik mis je schaterlach… Ik mis je impulsiviteit… Ik mis je torenhoge optimisme… Ik mis je gezelligheid… Ik mis je gedans en gesjans… Ik mis je drukte… Maar naast jou mis ik ook dingen… Ik mis een baan… Ik mis het om mijn eigen centjes te verdienen en daar geen zorgen over… Ik mis de avondjes naar de bioscoop… Ik mis de avondjes op het terras… Ik mis de avondjes dat ik mee naar het darten ging… Ik mis de avondjes dat we samen op de bank hingen en film keken… Ik mis de avondjes in de kroeg… Ik mis het om naar verjaardagen te gaan… Ik mis het om naar mijn grootouders en oom te kunnen gaan… Maar ook mis ik bepaalde gevoelens… Ik mis het gevoel belangrijk te zijn… Ik mis het gevoel een verschil te maken… Ik mis het gevoel dat ik kreeg als ik mensen hielp... De afgelopen 5 jaar ben ik dingen van mijzelf gaan missen, dingen die ik graag deed en bepaalde gevoelens. Het is 5 jaar geleden dat mijn leven als een kaartenhuis ineen viel. 5!!! jaar, kan je het je voorstellen?! Wat heb jij de afgelopen 5 jaar gedaan?! Misschien ben je wel de liefde van je leven tegengekomen, ben je gaan samenwonen, ben je getrouwd, heb je kinderen gekregen en misschien wel al deze dingen… Terneergeslagen, wat somber en sarcastisch klinkt er een ‘’hiep hiep hoera’’ in mijn hoofd. Tot op bijna de minuut weet ik nog precies wat er 5 jaar geleden op deze dag gebeurde. Het ging al niet goed, het ging al een paar jaar geleidelijk naar beneden. Ik wist dat er iets niet klopte maar vluchtte. Ik werd er meermaals op gewezen door een vriendin en door mijn lichaam maar ik wilde niet luisteren, niet weten dat er iets niet klopte. Het ging prima, ik ben 23 jaar en ik wil leven! Nu ben ik 28 jaar en ben ik continue aan het overleven. Ik was vrij omdat ik een afspraak had in het ziekenhuis. ’s Morgens eerst naar de huisarts, een longontsteking was zijn oordeel. Ook gaf ik aan op instorten te staan, het ging echt niet goed. Hoe het ging, kon ik niet veel langer meer volhouden maar ik had de hoop door vier dagen vrij te zijn wat tot rust te kunnen komen en bijtanken. Vanuit de huisarts naar de apotheek en door naar een vriend voor een ontspanningsmassage. De hele weg erheen heb ik gehuild, de tranen bleven maar stromen en als een hopeloos, betraand en emotioneel wrak kwam ik bij hem aan. Ik was doodop, had overal pijn en voelde mij zó beroerd. Ik zou alleen naar het ziekenhuis gaan maar vroeg mijn moeder toch om mee te gaan. Mijn ouders wisten niet hoe ik mij lichamelijk en emotioneel voelde. Ze wisten wel dat ik een enorm abces had die al weken zat te etteren en die ontzettend veel klachten gaf, ik kon niet eens meer normaal zitten. We werden al snel naar binnen geroepen. De jonge co arts keek ernaar en was verbaasd hoe ik zo al weken kon rondlopen. Tja, gewoon doen hé! Hij deelde mede dat ik meteen mocht blijven en die dag nog geopereerd zou worden om een drain in het abces te zetten. Ik vroeg of ik thuis spullen mocht halen en gelukkig mocht dat. Later die dag meldde wij ons weer en rond middernacht werd ik geopereerd. Uiteindelijk werd het een ruggenprik omdat algehele narcose te gevaarlijk was met de longontsteking. De dag erna mocht ik weer naar huis en eigenlijk dacht ik dat het daarmee wel klaar was. Na anderhalve week ging ik weer werken maar beter voelde ik mij niet. Op controle bleek dat er nog een operatie nodig was en er werd geadviseerd tot die tijd thuis te blijven maar daar moest ik natuurlijk tegenin gaan en ik werkte de weken tot de operatie halve dagen. Op 2 januari was de volgende operatie welke ontzettend tegenviel. Ik kan mij, en mijn ouders vast ook, nog zó goed herinneren dat ik het onder de douche uitschreeuwde en huilde van de pijn. Wat ook helemaal niet gek was want ze hadden een wond achtergelaten waar mam zo haar vuist in kon steken. De weken erna waren vreselijk en als hoogtepunt werd ik ook nog eens per brief op de hoogte gesteld dat ik per 1 maart mijn baan kwijt was. Het verleden is onlosmakelijk verbonden met het heden en met de toekomst. Zoals Noord en Zuid maakt het deel uit van één geheel maar kunnen het twee totaal verschillende werelden zijn. Het verleden bepaalt wie je bent, hoe je bent, welke verwachtingen je hebt en welke wensen je hebt. Het leven is een samenhangend geheel van gevoelens, emoties en gebeurtenissen. Het is aan ons om er het beste van te maken maar soms zie je door de bomen het bos even niet meer. Hoe hard ik ook roep ‘’Ik ben niet veranderd!!!’’, ben ik in sommige opzichten wel veranderd. In essentie ben ik dezelfde maar ik ben door het ziek zijn ontzettend gegroeid, in positieve zin. Natuurlijk moet ik ook even kijken naar de positieve kant. Ik heb ontzettend veel geleerd over de mensen om mij heen, ontzettend veel geleerd over mijzelf, over het leven en over mijn kracht. Nooit had ik Jan leren kennen en hoe zou mijn leven eruit zien zonder hem?! Er zijn mensen uit mijn leven gegaan maar er zijn ook nieuwe mensen mijn leven in gekomen en zelfs ook oude vriendschappen hersteld. Ik ben de dingen veel meer gaan waarderen en heb leren genieten. De afgelopen 5 jaar heb ik, als een leeuwin voor haar jongen, gevochten voor mijn leven, voor erkenning en voor begrip. Aangezien opgeven nog steeds niet in mijn vocabulaire voorkomt, zal ik dat blijven doen. Vechten voor mijn en onze toekomst waarin we hopelijk een paar wensen in vervulling mogen zien gaan. Maar altijd zal 10 november 2011 een keerpunt in mijn leven zijn. November is een soort gedenkmaand. In de maand november zijn er een aantal keer levensveranderende dingen gebeurd, zowel negatief als positief. Een positieve levensveranderende gebeurtenis is deze maand alweer twee jaar geleden. Twee jaar geleden had ik namelijk net de sleutel van mijn huisje. Nog steeds ben ik hier ontzettend gelukkig en woon ik hier ontzettend prettig en rustig. Dit huis is inmiddels écht veranderd in mijn thuis! Hoe somber het blog dan misschien wel begint, toch wil ik eindigen met deze positieve kanten want achter de wolken, zie ik een klein zonnestraaltje stralen… Veel liefs & xxxx Kim
5 Comments
Debby
10/11/2016 09:48:03
Lieve Kim, heftig om te lezen. Ik ken je verhaal deels maar dit raakt me. Al zeker 5 jaar ben je aan het vechten en probeer je er het beste van te maken. Logisch dat anderen door gaan met hun leven en het voor lief nemen. Maar dat is ook confronterend. Want jij zou dat leven ook graan willen: dromen waarmaken en doen wat je wil.
Reply
Kim
10/11/2016 17:33:31
Hi lieve Debby,
Reply
Ilone
10/11/2016 13:32:47
Lieve Kim,
Reply
Kim
11/11/2016 11:35:50
Lieve Ilone,
Reply
Eliushi
14/11/2016 12:28:59
Wat heftig allemaal.
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |