De bel gaat, zo snel mogelijk probeer ik op te staan om open te doen. Ik weet namelijk wie er aan de deur staan. Zodra ik open heb gedaan, pak ik de sleutels van mijn gevangenis uit het mandje en loop ik naar beneden. Via de achterkant van het complex waggel ik naar buiten. Een kleine vrachtwagen staat op de parkeerplaats. Op de laadklep van de vrachtwagen staat het dan. Zodra de laadklep helemaal beneden is, komt het rode gevaarte naar mij toe gereden, daar issie dan. 'Zo, voor u is de scootmobiel?' zegt de man van Welzorg waarop ik antwoord met 'Ja'. Hij vraagt of ik er ooit mee gereden heb waarop het antwoord ‘nee’ is. 'Maar, ik heb wel een rijbewijs, ook al rij ik niet meer'. Ik mag op de scootmobiel gaan zitten en hij legt alles uit waarna ik een stukje op de parkeerplaats rij. 'Ooooo' en 'Aaaa' en 'Oeee' en 'Ojee' klinken maar het gaat eigenlijk best goed. Een buurvrouw, van mijn leeftijd, komt naar buiten en zegt 'O wat fijn zeg, je kan gaan crossen!'. Een licht gevoel van schaamte bekruipt mij maar al snel kan ik het loslaten. Zou dit betekenen dat het intense gemis van de buitenlucht de bovenhand heeft?! Of dat ik er gewoon aan toe ben?! Of nu dan wel de voordelen van een scootmobiel zie?! Hij vraagt of ik een bochtje achteruit kan maken en ineens zegt hij 'o maar dit komt wel goed'. Natuurlijk komt het goed, ik leer het wel en ik omarm langzaam het feit dat deze scootmobiel mijn nieuwe auto is. ’s Avonds komen pap en mam natuurlijk kijken naar de scootmobiel. Pap gaat erop zitten en rijdt ermee over de gang maar hoe ging de scootmobiel ook alweer achteruit? Oeps, vergeten. Ik weet het echt niet meer maar eventjes later komt een ‘Ojaaaa-momentje’ en weet ik weer hoe hij achteruit gaat. Pap crosst over de parkeerplaats en al snel gaan we samen rijden, pap op de fiets en ik op de scootmobiel. We rijden een rondje door de wijk en proberen de scootmobiel goed uit. Drempels, hobbeltjes, vol gas, afremmen, bochtjes, alles proberen we uit en ik voel mij net een geklutst ei. De topsnelheid is 17km/per uur, nog best snel hè?! We rijden op het fietspad, vol gas. Ik voel de wind tegen mijn gezicht, haal diep adem en blaas lang uit. Pap vraagt aan mij ‘Voel je je nu vrij?’. Ik ben even stil en kijk pap aan ‘Ja, ik voel mij vrij’. Als we terugkomen, ben ik compleet uitgeteld, dood – en doodmoe. Het vergt meer energie dan ik aanvankelijk dacht. De mate waarin ik ziek ben, is niet veranderd maar mijn mogelijkheden zijn veranderd. De scootmobiel stelt mij in staan om, als mijn lichaam het toelaat, 'even' naar buiten te kunnen, om 'eventjes' niet compleet huis- en bed/bank gebonden te zijn. De scootmobiel zorgt ervoor dat ik 'even' uit mijn gevangenis kan maar mijn cel zal ik nooit kunnen verlaten. Ik kan even naar buiten, fijn maar tegelijkertijd weet ik dat ik daarvoor ook een tol betaal. Het gaat dus echt twee kanten op, eventjes buiten genieten maar daarna voel ik mij weer slechter, heb ik meer pijnklachten en ben ik uitgeput. Ook vandaag merk ik de gevolgen van dit korte uitje maar... Maar ik heb 'eventjes' kunnen genieten en frisse lucht kunnen inademen. Als ik vergelijk hoe ik mij er nu bij voel en hoe ik mij begin 2015 voelde bij de gedachte aan een scootmobiel, dan is er een groot verschil. Ik vind het moeilijk en ergens is er dus nog steeds een gevoel van schaamte maar ik lijk er de voordelen van te zien, hetgeen wat het mij kan geven. Inmiddels is ook het deel waarom het ging, huishoudelijke hulp, opgestart. Mijn vaste hulp, Wendy, is al drie keer geweest en jeetje wat kan zij doorwerken. Ik heb een makkelijk appartement, zoals ook haar vervanging vorige week zei maar Wendy raast er als een orkaan doorheen. Terwijl zij poetst kletsen we en leren we elkaar kennen. Ook kent ze na een paar keer mijn huis precies en weet ze ook hoe ik het graag wil, al ben ik helemaal niet moeilijk hoor. Eerst vond ik het een beetje eng maar ik kan gewoon mijn eigen ding doen terwijl zij er is. We hebben afgesproken dat ik op woensdagochtend de was met beddengoed aanzet zodat zij deze kan ophangen maar als dat niet lukt, is dat helemaal geen probleem en zet zij de was op snelwas zodat het alsnog in de anderhalf uur dat ze er is, klaar is. De badkamer, toilet, grote slaapkamer en wat keukenkastjes hebben al een grote beurt gehad. Ik hoef het maar te zeggen en orkaan Wendy regelt het! Dat Wendy er nu is, geeft ontzettend veel rust want vaak heeft ze ook hetgeen wat ik zelf doe, al gedaan in de tijd dat ze er is. Het kan dus wel echt. Soms zijn de mensen, die het moeten bepalen, echt niet alleen met geld en cijfertjes bezig maar zien zij waar er hulp nodig is. Helpen zij degene die het nodig hebben en proberen zij de mogelijkheden te vergroten. Dit wens ik echt voor iedereen die het nodig heeft. Heel veel liefs & xxxx
2 Comments
ria
27/7/2016 21:28:00
Hoi Kim, wat fijn dat je nu een scootmobiel hebt. Straks zul jij je heerlijk vrij voelen nu nog een beetje schaamte, daar moet je door heen. In het begin vond ik het ook vreselijk en dacht iedereen kijkt mij aan en denkt.... maar het was: wat fijn dat je nu naar buiten kunt.
Reply
Kim
28/7/2016 08:36:34
Hi Ria, net als jij zal ik er vast heel veel plezier van gaan hebben!!! Xxx
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |