Op het nippertje; Fijne Pasen!!! Het is een gekkenhuis, geweest en nog. Veel stress en dingen om over na te denken. Op 19 maart werd ik dan ook nog eens opgenomen ivm een virus en Addison crisis. Juist die dag zouden we naar de Obesitas Kliniek in Velp gaan en ik wilde zó graag, helaas ging dat dus niet door. In plaats van in de auto te stappen werden de thuiszorg, huisarts, het Radboud en een ambulance gebeld. Ik bleef maar spugen maar hoopte er wel overheen te slapen. Natuurlijk, achteraf, had ik gelijk om 4u in de nacht die spuit met Solu Cortef – ofwel Hydrocortison – moeten spuiten of laten spuiten maar ik wilde zó graag naar Velp. Eroverheen sliep ik dus niet en toen ik rond 7u ineengekropen in bed zei ‘’Ik denk niet dat ik kan gaan’’ gingen alle alarmbellen af. Jan maakte de injectie klaar, belde met het Radboud en ik belde met de thuiszorg. Daaruit blijkt wel dat ik ook echt tegen een crisis aanzat, behalve dat ik er nog weinig van weet, heb ik ook hele onduidelijke dingen doorgegeven en klopte de informatie niet. Maar goed, uiteindelijk viel het kwartje met ‘’injectie’’ en ‘’Fluut’’ en wist één van mijn vaste wijkverpleegkundigen dat ze hierheen moest. Eenmaal hier aangekomen is de injectie gezet maar vlak daarna bleef de koorts maar oplopen. Het contact met het Radboud verliep niet helemaal lekker en uiteindelijk kwam één van de huisartsen. Zij besloot een ambulance te bellen. Ondertussen was ook pap hier aangekomen. De ambulancebroeder in opleiding had geluk, ik ben namelijk niet zo makkelijk te prikken. Het infuus prikken lukte dus ook pas na een paar pogingen dan eindelijk aan de rechtse kant. Niet zo handig want vaak heb ik best last van het infuus en met links kon ik na de Carpale Tunnelsyndroom operatie ook nog niet alles. In de ambulance heeft Jan de bestuurder uitgehoord en er wellicht nog een stage dag aan overgehouden ook. Hij heeft altijd bij de vrijwillige brandweer gezeten en heeft zijn groot rijbewijs wat beide een pre is. Ach, elk voordeel heeft zijn nadeel toch?!
Toen ’s avonds mam bij mij op de bedrand zat, had ze toch wel het beste nieuws ooit misschien wel. De gezondheidsraad had uitspraak gedaan en hiermee is ME een erkende multi systeem ziekte in Nederland. De tranen rolde over mijn wangen. Hier heb ik zo lang naar verlangt en oké, we zijn er nog lang niet en voordat elke arts hiermee bekend is en bepaalde instanties en protocollen zijn aangepast, dat zal even duren maar stapje voor stapje komen we er wel. Wat ik op dat moment dacht?! Voor iedereen die ooit aan mij getwijfeld heeft, dikke middelvinger dus!!! In het ziekenhuis kreeg ik grote hoeveelheden antibiotica en Hydrocortison toegediend. Hoeveelheden waardoor na een kwartier mijn hoofd uit elkaar leek te barsten. Oké, één nachtje blijven, oké het moet maar, ondanks dat oa mijn ouders zeiden ‘’Je zal wel even mogen blijven’’, had ik niet verwacht dat ik pas op de 7de dag naar huis mocht. De paar happen die ik per dag at bleven binnen dus een infuus met HC was niet meer nodig. Ook lag ik op de longafdeling en gaf de arts ook aan dat het risico dat ik zoiets ook nog zou oppakken alleen maar groter werd. Dus de opdracht luidde thuis aansterken en weer opknappen. Die week is echt enorm langzaam gegaan, slecht geslapen, niet mijn eigen ritme en structuur, heel de dag licht in de kamer, heel de dag controles, heel de dag… En dan nog heel de nacht… Een ramp voor een ME’ er dus. Ook miste ik de caafjes enorm en zij ook mij. Vooral Jace heeft het even lastig gehad. Stress, daar ging het al even mis. Morgen begint de renovatie aan mijn woning welke niet in één week is afgerond. Al weken draait alles daar om. Is dat de reden waarom ik ziek werd?! Misschien, in ieder geval proberen we de stress nu zo ver mogelijk te beperken. Het is natuurlijk wel heerlijk dat ik straks een nieuwe keuken, badkamer en toilet heb. Lekker alles nieuw, schoon en een stukje moderner en naar mijn zin. En ook krijg ik gelijk in de badkamer en toilet steunbeugels welke zeer zeker welkom zijn. Vier van de vijf caafs zijn vandaag al naar mijn ouders verhuist. Jace blijft vanavond en morgen nog hier bij mij. Pap komt ons morgenavond ophalen en dan gaat het kamperen op mijn oude zolderkamertje beginnen. Op dat oude zolderkamertje heb ik misschien wel een heel boek geschreven, allemaal veilig opgeslagen. Toen ik nog thuis woonde, blogde ik nog niet maar ik schreef wel. Op dat oude zolderkamertje heb ik jarenlang 23uur per dag op bed gelegen, naar het plafond gestaard, mijn ogen uit mijn oogkassen gehuild en mij bijna dagelijks meermaals afgevraagd ‘’WAAROM?!’’. Dat oude zolderkamertje, hopelijk komen er ook leuke en mooie herinneringen omhoog. Wat zo betreft na de ziekenhuisopname is het misschien wel goed even terug onder moeders vleugels; oh en vergeet vooral onze Piet niet! De afspraak in Velp staat nu op 9 april a.s. Ik hoop zo dat zij mij wel willen helpen want dat stomme dikke lijf zit mij zo in de weg. Toevallig zei afgelopen zaterdag iemand tegen mij ‘’Ik zag foto’s van jou van zo’n anderhalf jaar geleden en nu snap ik wat jij bedoelt’’. Fijn, want hoewel ik voor sommige, die mij al jaren niet hebben gezien, nu ‘’maar’’ 20 kg zwaarder ben, in vergelijking met tweeënhalf jaar geleden en anderhalf jaar geleden ligt dit getal op zo’n 45 kg. In ieder geval weten ze in Velp al een stukje van mijn hypofyse problemen en tóch nodigen zij mij uit, dat geeft de burger moed toch?! Langzaam aan is mijn appartement nu klaar om morgen afgeplakt te worden, heb ik een aantal spullen gepakt zoals mijn kleurspullen, Ipad en natuurlijk mijn laptop. Ik ga proberen nog een blog te schrijven. Namelijk een blog over mijn kinderwens en hoe het daar nu mee staat want ook daarover heb ik de laatste tijd nagedacht. Oh en voor de leuk en positief; een foto van onze Jace. Wat is hij gegroeid hé?! En inmiddels gecastreerd dus over een week of 3 mag hij bij Bibi. Vandaag is hij trouwens 16 weken. Oh en duimen jullie alsjeblieft voor mij?! Bedankt! Heel veel liefs & xxxx Kim
4 Comments
Wilma
2/4/2018 18:49:23
Lieve Kim, ik wens je de komende tijd heel veel sterkte. Ook al ken je me niet, ik zal voor je duimen en aan je denken. Na alle ellende mag er nu wel eens wat positiefs komen.
Reply
Kim
12/4/2018 19:20:22
Hi Wilma,
Reply
Cindy
3/4/2018 09:06:09
Lieve Kim,
Reply
Kim
12/4/2018 19:21:21
Hi Cindy,
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |