Er stond weer eens een keertje een blog op stapel maar toen besloot mijn lichaam weer eens anders. Het laatste blog was heavy. Heavy om te schrijven maar vast voor sommige ook om te lezen. Het is altijd moeilijk om überhaupt te vertellen dat het niet goed gaat, laat staan om te delen wat er niet goed gaat. Als er iemand tegen mij zei ‘Maar ik wist helemaal niet dat het zo erg was’ of ‘Ik wist niet dat je daar zoveel last van had’ waren mijn antwoorden ‘Als we elkaar zien, heb ik het liever over leuke dingen en wil ik alles weten over jouw leven’ of ‘Het is makkelijker om te appen dat het goed gaat, dan een ellelange app over dat het kut gaat’. Sorry voor het taalgebruik. Dus wilde ik jullie dit keer laten lachen en gekscherend vertellen over de prikavonturen met mam en Jan. Wat heb ik gelachen… Mijn lichaam besloot dus weer eens anders. Zoals altijd heeft het z’n eigen willetje en besloten om maar weer monstertjes over te nemen, groene vieze slijmerige monstertjes die mijn lichaam als hét perfecte huisje zien. De eerste twee jaar na een miltverwijdering zijn het kritiekst. Na de miltverwijdering ben ik ingeënt tegen de strepjes en de kokjes en slik ik daarnaast doorlopend antibiotica, ‘Nog een half jaartje’ zei ik begin deze maand nog tegen Jan. Daarnaast heb ik altijd een calamiteitenkuur bij en in huis. Met de huisarts is afgesproken, voor veiligheid en omdat ik mijn lichaam goed genoeg ken, dat ik zelf beslis wanneer deze ingezet dient te worden. De bacteriën die het gevaarlijkst zijn, zijn dus ook long gerelateerde bacteriën en laat ik daar nou al een behoorlijke geschiedenis mee hebben. Kijkend naar de feiten, al weken last, snotterende kindjes en de griepgolf vroeg ik op vrijdag aan mam ‘Kunnen we de calamiteitenkuur erin doen?!’ waarop haar antwoord ‘Oké’ was want ook mam wist hoe laat het was. Op zaterdag begon ik dan, vol goede moed tot die middag. Ik wilde gaan slapen maar ik werd steeds benauwder wat mij belemmerde. En toen, toen lag ik wakker en dacht ik ‘Wat als de benauwdheid verder toeneemt?! Wat als er toch een bacterie zit?! Wat moet ik nu eigenlijk met mijn Cortisol inname doen?! Wat als het een opkomende longontsteking is?! Wat… wat… wat…’.
|
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |