Een paar weken geleden kwam een vriendin op woensdagavond op bezoek. Samen even relaxt kletsen en mind full kleuren. Om 21.30 uur kwam het programma ‘’Over de streep’’. Een programma waarin vragen gesteld worden en mensen over de streep kunnen lopen als zij die vraag met ‘’ja’’ kunnen beantwoorden. Het programma heeft mij meer dan eens geëmotioneerd door de onderwerpen en de openhartigheid van mensen, de unieke verhalen die verteld worden. In het programma staat één vraag centraal, namelijk ‘’Als je mij echt zou kennen, zou je weten dat…’’. Met het programma op de achtergrond waren we gezellig aan het kletsen. Ondanks het kletsen viel mij de vraag op waarna ik besloot om deze vraag aan haar te stellen. Ze keek mij aan en ik kon haar haast horen denken wat ik niet van haar weet en of ze vraag zou beantwoorden, geheel begrijpelijk. Ze beantwoorde de vraag en stelde zich daarmee kwetsbaar op. Hetgeen wat ze vertelde wist ik deels maar het deeltje wat ik niet wist raakte mij. Nadat we dit onderwerp hadden besproken ontkwam ik er natuurlijk niet aan en daar ging ik… Als je mij echt zou kennen, zou je weten dat ik mij erg eenzaam voel. Als je mij echt zou kennen, zou je weten dat ik erg onzeker ben. Als je mij echt zou kennen, zou je weten dat ik dat ik mij vaak alleen voel. Als je mij echt zou kennen, zou je weten dat ik bang ben voor de toekomst.
De laatste is misschien wel waar dit blog over gaat en wat op het moment enorm aanwezig is. De laatste paar weken probeer ik informatie te verzamelen over hypofysetumoren, over behandelingen, verhalen van lotgenoten en vooral informatie over artsen. Dokter H is nu niet echt heel erg sociaal en behulpzaam, ook is hij behoorlijk laconiek over hetgeen wat er aan de hand is, wat na gesproken te hebben met de Hypofysestichting en lotgenoten niet terecht blijkt. De laatste afspraak was voor ons de druppel. Afgelopen weekend hebben we mijn opa en oma verteld wat er aan de hand is. Ik had mij nog zo voorgenomen om niet te huilen maar het kwam vanzelf, het kwam eruit. Alle emoties, frustraties, boosheid en verdriet, het kwam er met bakken uit op een zo niet goed moment. Vanaf het begin is voor mij één ding belangrijk geweest; ik heb een kinderwens dus zolang ik mijn eisprong maar terug krijg is het goed. Dan hebben Jan en ik in ieder geval de keuze in plaats van dat het per definitie niet kan. Inmiddels heb ik begrepen dat als je zwanger bent, het medicijn welke ik nu gebruik, niet gebruikt mag worden. Dit zal hoogstwaarschijnlijk dan als gevolg hebben dat de tumor groeit. De hypofyse regelt het endocrinologisch systeem waaronder je vochthuishouding en je gewicht ook vallen. Vorig jaar heb ik 4 maanden lang het Cambridge dieet gevolgd en met succes, tenminste tijdens de afvalperiode dus. De laatste maanden ben ik aangekomen en doordat het welbekende ‘’ieder pondje gaat door het mondje’’ niet geldt is het misschien wel nog frustrerender omdat het iets is wat buiten mijn macht ligt. Dokter H heeft zijn goedkeuring gegeven en ik mag dus eindelijk weer beginnen. Natuurlijk heb ik meteen de afspraak met mijn consulente gemaakt en alles weer opgezocht. Het valt in ieder geval weer te proberen en het zou geweldig zijn als ik weer af zou vallen zodat ik mij ook weer lekkerder in mijn vel zit. Ik heb begrepen dat er in het Radboud in Nijmegen een goede arts zit dus maandag ga ik bellen voor een afspraak. Hopelijk kan hij mij wel op een goede manier helpen maar ook naar de dingen luisteren die wij vertellen, goede informatie geven en ons op ons gemak stellen. Samen met pap weer op schoolreisje en ondanks dat het bergen energie zal kosten, zal het hopelijk dat waard zijn. Morgen en overmorgen eerst samen relaxen met mijn mannetje, wat heb ik je gemist!!! Fijn weekend, Liefs & xxxx
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |