Marlies is 34 jaar, vrouw van Corneel waarmee ze net 4 jaar getrouwd is. Inmiddels is zij 7 jaar ziek, ze heeft na een fout gevallen antibioticakuur ME gekregen. Marlies heeft een milde vorm waardoor ze redelijk wat kan maar desondanks heel veel moet missen, iedere keer gaat ze een stukje achteruit. Van nature is ze positief, creatief, chaotisch en zorgzaam. Ze is een socoiclown/theaterclown, een beroep wat haar op het lijf geschreven is en zij, door de ME, zeer parttime beoefent. Samen met haar vriendin Angela verzint ze projecten welke zij van A tot Z uitwerken en uitvoeren. Maar Marlies is ook moeder, moeder van een meisje van 2 jaar. Zij is haar grote drijfveer maar tegelijkertijd ligt daar ook haar grootste gemis. Ik mis zoveel kleine stukjes, die mij zo mij maakte, zo Marlies. En wat als zoveel kleine stukjes van jezelf langzaam aan in een hoek komen te zitten? Niet meer inzetbaar zijn? Dan is daar alleen nog maar een schaduw. Een schaduw van wie je ooit was en wie je zo graag weer zou willen zijn. Een schaduw waar die kleine stukjes weggedrukt in een hoek zitten te wachten tot ze ooit weer tot hun recht zullen komen. Tot hun gefluister weer gehoord kan worden. Ooit was ik een impulsieve, creatieve, enthousiaste chaoot, die alles leuk vond, altijd onderweg was en niets wilde missen. Ik hield van mensen, van theater, van wijntjes drinken en shoppen, van creatief bezig zijn en zomaar op de trein springen om een weekendje weg te zijn. En eigenlijk hou ik daar dus nog steeds van.
Ergens in dat hoekje waar de ”stukjes ik” zitten weggestopt, die niet passen bij een leven met ME, zit nog steeds de “impulsieve ik”, die altijd JA zegt en er voor wil gaan. Helaas tegenwoordig alleen nog maar over grenzen heen, grenzen die zo benauwend zijn dat ik er claustrofobisch van wordt. En over grenzen gaan, betekent terugvallen en dat betekent er minder kunnen zijn voor mijn dochter. En dat kan niet, dat mag niet en dat wil ik niet. Kan je eigenlijk iets missen, wat je nooit heb gekend? Ik ben nu bijna twee jaar moeder van het allerliefste meisje van de hele wereld en bijna zeven jaar ziek. De gezonde Marlies is dus nooit mama geweest en toch mis ik de mama die ik had kunnen zijn. De mama, die in die schaduw zit te fluisteren, maar niet gehoord kan en mag worden. Was ik niet ziek geworden, dan was ik niet de mama geweest, die na vijf minuten op de schommel zegt, dat we weer naar huis moeten. Dan was ik nooit de mama geweest, die soms alleen naar buiten durft met haar kind, wanneer iemand anders mee gaat. Ik was geen mama geweest, waarbij de tranen zomaar hele dagen oncontroleerbaar over de wangen zouden lopen van vermoeidheid. En ik ben eigenlijk ook niet de mama, die elk mogelijk uitstapje met haar kind, hoe klein ook, honderdmaal overweegt, heroverweegt en uiteindelijk vaak niet uit kan voeren. Ik voel me geregeld een luie mama, die besluit nog een keertje extra een filmpje aan te zetten. Ik voel me zo vaak de egocentrische mama, die te moe is, maar wel gister eventjes een kopje koffie met een vriendin kon drinken. Ik voel me vaak zo afhankelijk, van mijn moeder en van mijn man, wanneer zij de zorg van mijn kleine meid moeten overnemen. En ik besef best wel, dat ik al deze dingen moet doen en laten, om een liefdevolle en betrokken moeder te kunnen zijn. Ik weet dat ik ondanks dit alles een goede moeder ben, die altijd net een stapje meer doet dan ze kan. Het bewijs danst dagelijks door mijn huis. Het knapste en liefste meisje van de hele wereld, die zich zo goed ontwikkeld en die zo veel van mij houdt (een groter mama’s kindje bestaat niet). Ik probeer trots te zijn en te accepteren, dat het goed is, dat ik doe wat ik kan maar ondanks dat blijft het een frustratie en een groot gemis, dat de mama, die in mij zit, er niet mag en kan zijn. Veel liefs, Marlies
3 Comments
Bea Dorrestein
4/9/2016 12:27:09
Zo herkenbaar, heb ook een dochter van 43jaar die al 8jaar ziek is en heeft ook een dochtertje van 8jaar, hoe nu verderxx Sterkte en hoop op erkenning en hulp voor deze patienten maar vooral begripxx.
Reply
Inge Zweedijk
27/9/2016 11:27:44
Wat een mooi geschreven stuk over jouw leven in het hier en nu. Ik mag, weliswaar wekelijks op maandag, een stukje hiervan van dichtbij meemaken en ben vanaf de eerste dag dat ik kom, sinds Sophia 4 maanden was, getuige zijn van hoe goed jij alles doet. Meteen zag ik je positiviteit en je gedrevenheid in alles wat je doet. Ook ik heb bewondering voor hoe jij met ME omgaat en kan zeggen dat jij zéker een goede en leuke mama voor je dochter bent. En andersom zie ik hoe blij zij met jou is en zal zijn.
Reply
Monique
11/1/2019 13:41:52
Mooi verhaal , 😘
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |