Patti is getrouwd, moeder van 2 dochters, vegetariër, gek op dieren en op yoga. Op haar 42ste kreeg zij ME. In de afgelopen (bijna) 4 jaar heeft zij haar uiterste best gedaan om haar leven hierdoor niet helemaal uiteen te zien vallen. Twee revalidatietrajecten (die helaas niet voor het gehoopte herstel zorgden) en vooral heel veel relativeren, positief blijven en kijken naar de mogelijkheden in plaats van de onmogelijkheden. Dit zorgt ervoor dat het missen van dingen niet vaak op de voorgrond staat in haar leven, maar uiteraard zijn er wel degelijk dingen die zij mist. Voor dit stuk koos zij voor 'de vanzelfsprekendheid van alles'. Wanneer je gezond bent, denk je meestal niet na over de vanzelfsprekendheid van het hebben van bijvoorbeeld een leuke baan, een goed salaris en een druk sociaal leven. En ook niet over de vanzelfsprekendheid van de verzorging van je kinderen, het uitvoeren van één of meerdere sporten en/of hobby's, bezoek ontvangen, of laat in de nacht naar bed na een feestje. Urenlang in de keuken staan, naar het zwembad of een pretpark met de jongste, of een hele dag shoppen met de oudste. Romantisch uit eten met je man en daarna nog een filmpje pakken. Maar ook de simpele dingen als de boodschappen doen, je haar wassen, het lezen van een boek, het zonnescherm indraaien, je huis schoonmaken, en lange wandelingen met de hond. Ik heb het hébben van een baan nooit als vanzelfsprekend beschouwd, maar het hebben van de energie waarmee ik die baan kon invullen wel. Mijn kind verzorgen deed ik zonder er verder bij stil te staan. Een boek lezen kón gewoon. En met de hond wandelde ik zolang als zij en ik dat leuk vonden.
Toen ik ME kreeg, werden dingen ineens een stuk minder vanzelfsprekend dan ze waren. Ik verloor mijn baan en daarmee ook een fors deel van mijn inkomen. Mijn jongste dochtertje was nog net geen 4 toen ik ziek werd, en ik moest haar verzorging ineens regelmatig aan een ander overlaten omdat ik te uitgeput was om voor haar te zorgen. Nu wordt ze alweer 8 en is het allemaal iets makkelijker, maar helaas kan ik met haar lang niet zoveel doen als ik graag zou willen. Mijn sociale leven is misschien nog maar een kwart van wat het ooit was. Als we al eens bezoek krijgen of ergens heen gaan, moet dat bij voorkeur vooraf gepland worden zodat ik ervoor en erna ruim mijn rust kan pakken. Doe ik dat niet, dan word ik door mijn lijf de dag(en) erop hard teruggefloten. De lange wandelingen met de hond zijn 20-minuten wandelingetjes in het park geworden met af en toe een pauze op een bankje. En als ik kook zijn het meestal geen ingewikkelde dingen meer. De romantische uitjes met mijn man bestaan nu meestal uit sushi of pizza bestellen en daarna een avondje Netflix terwijl hij gestrekt op de ene- en ik op de andere bank lig, en een hele dag de stad in met mijn oudste deed ik voor het laatst voordat ik ziek werd. Het is niet zo dat ik helemaal niets meer doe of niets meer kan. Maar over alles wordt nagedacht, gewikt en gewogen. Kiezen om het ene wel te doen, betekent bijna automatisch kiezen om het andere niet te doen. Lichte inspanning (zowel geestelijk als lichamelijk) moet altijd worden afgewisseld met rustmomenten. Ik mis de vanzelfsprekendheid en spontaniteit waarmee ik dingen altijd deed. Maar aan de andere kant zal ik dingen, juist door mijn ME, waarschijnlijk nooit meer als vanzelfsprekend beschouwen … Liefs, Patti
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |