Marjanne 43 jaar, getrouwd met Richard en moeder van Vince (4) en Jesse (3). Sinds december 2015 heeft zij de diagnose ME. Ze heeft altijd fulltime en vaak meer dan fulltime gewerkt in de zorg. Daarnaast deed zij ook nog vrijwilligers werk. Wandelen en fietsen, daar was zij gek op. Helaas gaan al deze dingen niet meer en is het nu een kwestie van overleven geworden. Wat zij het meeste mist?! Dat is haar lijf, de vrouw die zij ooit was. Waar is die vrouw gebleven die ooit met gemak 60 uur in de week kon werken?!
In de zorg wisselende diensten, vroeg laat nacht, alles kon… Waar is die vrouw die maar door kon gaan en die onvermoeibaar leek?! Ik ken haar goed maar ze is zo onbereikbaar. Waar ben ik haar uit het oog verloren en waar ging het mis?! Tot 2011 was ik een vrouw vol energie. Ik werkte veel uren en daarnaast deed ik ook nog veel vrijwilligers werk waarvoor ik soms zelfs ‘s nachts mijn bed uit ging. In 2011 raakte ik na een kinderwens van 17 jaar eindelijk zwanger, een onbezorgde zwangerschap was het niet. Ik had 2 eerdere miskramen gehad en de hoge bloeddruk die ik al voor de zwangerschap had bleef tijdens de zwangerschap voor problemen zorgen. Ook kreeg ik te maken met zwangerschapsdiabetes en bloedarmoede. Toch genoot ik volop van de kleine uk in de buik. De bevalling werd een spoedkeizersnede omdat mijn placenta ermee ophield. Na de bevalling was ik moe. Ik bleef moe maar ja was een jonge moeder met een baby die mij ‘s nachts nodig had. En overal lees je dat het er allemaal bij hoort. Maar die vrouw die ik kende vol energie verloor ik uit het oog. Ik zocht er niets achter en schouders eronder want ja dat herkende ik nog wel van die vrouw. Opgeven is geen optie. In december 2012 veranderde de situatie in huis drastisch. Mijn echtgenoot viel van de trap en belande in een rolstoel. Ik was naast moeder ook ineens mantelzorger. Ik voelde de energie uit mijn lijf stromen maar weer was opgeven geen optie. Als een wonder was ik in februari 2013 zwanger. Heel gek maar ik zat vol energie, ik had me nog nooit zo goed gevoeld de afgelopen 2 jaar. Ik kreeg wel vroeg weer last van hoge bloeddruk en diabetes maar doordat ik mij goed voelde was ik in staat voor mijn man en onze oudste te zorgen. Ik kreeg voor de zwaardere klussen hulp van mijn ouders maar eigenlijk vond ik het niet eens zo nodig. Tot die dag, 30 augustus 2013. Ik was 31 weken zwanger en de dag ervoor met spoed opgenomen. Mijn bloeddruk was veel te hoog. ‘s nachts werd ik met ambulance overgebracht naar het UMCG, nog niet realiseerde wat er mis was. Ruim 2 uur na aankomst in het UMCG is Jesse geboren, een hel van een keizersnede. De verdoving werkte niet en mijn lichaam was doodziek, ik werd bewaakt met monitoren. De eerste dagen na de bevalling dacht ik dat ik me daar zo ziek van voelde. Ik probeerde mijn schouders er onder te zetten, immers dat deed die vrouw die ik zo goede kende altijd. Opkrabbelen en weer verder maar dat lukte dit keer niet. Ik was niet in staat te denken, mijn geheugen was een zeef en mijn lijf deed zo’n pijn en dan al die geluiden. Ik ging er vanuit dat het de komende periode beter zou worden, immers het reizen steeds naar het ziekenhuis was vermoeiend. Echter Jesse werd 2 jaar oud en mijn lichaam voelde aan als dat van een oude dame. Wat miste ik het om te wandelen en dingen te ondernemen. Internist vond niks en zei elke moeder is moe maar ik legde mij er niet bij neer, ik moest weten wat ik had. Ik wist gewoon dat ik ziek was en het moest een naam hebben. Ik kreeg al staaltabletten en vitamine B12 injecties en ook vitamine D druppels. Ik leek er iets beter van te worden maar het was meer ondersteuning van mijn zo vermoeide lichaam. Ik bleef zoeken naar die vrouw die ik kende. Helaas vertelde uiteindelijk de arts mij dat ik die vrouw niet meer ga vinden. Ik heb ME. Ik moet mijn kinderen vertellen dat mama vaak te moe is om met ze te spelen. Ik wil zo graag maar zelfs het zingen van de kinderen maakt mij moe. Ik voel mij schuldig dat ik die vrouw die ik zo goed kende ben kwijt geraakt… Veel liefs, Marjanne
5 Comments
Marian
25/9/2016 09:03:08
Marjanne wat een heftig verhaal maar ik heb heel veel respect voor je. Liefs marian
Reply
Angela
25/9/2016 19:42:23
Eigenlijk had ik geen idee Marjanne.... wat ontzettend zwaar en ook verdrietig.
Reply
Anjo
26/9/2016 04:10:22
Marjanne, via facebook weer in contact met elkaar gekomen. Ik ben er stil van! Je straalt zoveel kracht uit als ik je zie. Ik hoop dat je een weg kunt vinden om samen met je gezin te kunnen genieten van wat je nog wel kunt. Liefs Anjo
Reply
Marcel prins
26/9/2016 11:55:14
Wow, wist dat jullie het zwaar hebben (gehad) maar dit is wel erg heftig. Succes. En probeer te genieten van kleine momentjes
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |