Antje is 45 jaar, getrouwd en heeft sinds 2014 een matige vorm van ME. Ze was werkzaam als redacteur/analist bij een internetbedrijf. Nu is zij werkzaam als ervaringsdeskundige begeleider voor mensen met een chronische ziekte, dit doet zij 8 uur per week. Haar grootste hobby en passie was buikdansen. Dit heeft zij helaas moeten opgeven omdat ze verhuist zijn naar een andere wijk. Naar cursus fietsen kost 20 minuten en dat kan zij niet meer. Haar andere hobby wandelen, dat gaat gelukkig nog wel, zij het natuurlijk met mate. Ik mis buikdansen. Kijk naar die kleuren… Stel je de gutsende, terende en ronkende muziek voor (of iets in die trant wat met muziek te maken heeft). En met een halve meter plamuur op je gezicht kun je ook nog makkelijk vergeten dat je met de zwarte ringen onder je ogen beter in een zombiemovie mee had kunnen doen.
Wat ik niet mis is humor! Mijn man heeft hersenletsel en met twee hersenbeperkte mensen in huis maken we vaak hilarische taferelen mee. En dan bedoel ik niet: 'oh, was dat nou een rood stoplicht?'. Een toppertje is het vergeten van belangrijke zaken bij onze ondernemingen. Slaapzak vergeten op de camping - ach, modern gedoe. Hoofddeksel voor het beschermen van het kale hoofd (mijn man) tegen zonnesteek - nog gekker valt toch niet op! Iets langsbrengen zonder iets langs te brengen: 'Hoi, ik kwam je iets brengen maar dat ben ik vergeten… Mag ik even gaan liggen?' Handig zo'n stel hersens, zeg. Of de woorden die op weg van het hoofd naar de mond geheel van betekenis veranderen: 'Schat, we moeten nog een homp hebben voor de slaapkamer'. Homp? Lamp dus. Mensen zien ons nog steeds regelmatig grijnzen als het woord lamp valt. Nog gekker valt toch niet op! In de categorie absurde gesprekken hebben we nog de kandidaat 'dat ding'. Als ik in huilen uitbarst omdat mijn man weer niet weet wat 'dat ding' is (dat ding is inmiddels meer dingen dan zelfs een gezond iemand kan onthouden) en de verontwaardigde aanvulling 'dat ding met dat ding van dinges' ook niet verder helpt, is het moment aangebroken waar aanwezigen beter kunnen onderduiken. Het antwoord 'ja' op de vraag 'wil je x of wil je y' gaat in de tweede ronde met een onthutst varkensgeluid en bereikt een hoger niveau met de terugkeer naar 'dat ding'. De enige bij ons die zijn hersens wel effectief gebruikt is onze kat Charlie: 'kies je zombie en parkeer je 5 kilo fluff op zijn buik om de zuurstoftoevoer naar de hersens af te knellen. Zing een lied van honger en naderende dood; en wel zo lang dat je zombie vergeet dat je vorige maaltijd 5 minuten geleden was... Zombie sloft naar de keuken en mist nog steeds het buikdansen. Veel liefs, Antje
1 Comment
anja puts
17/9/2016 11:13:35
Heerlijk en geweldig beschreven [Humor zal ons redden..]
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |