Een paar weken geleden lag ik op de bank, rustig naar buiten te kijken en een beetje met mijn telefoon te spelen. Ik keek op Facebook en zag dat een oud klasgenootje zwanger is van hun eerste kindje, super leuk voor hen natuurlijk. Ik krijg ook weleens de vraag of ik kinderen wil en hoe dat dan moet of zelfs de opmerking dat je een kindje geen zieke moeder aan kan doen. Op de eerste vraag kan ik volmondig JA antwoorden, mijn grootste wens is om een kindje op de wereld te zetten, samen met Jan een klein gezinnetje te vormen. Onze ouders opa en oma te maken van ons kindje, mijn zus tanti, de mannen lievelingsooms en mijn twee oogappeltjes een neefje of nichtje te geven. Ook zou ik het geweldig vinden om mijn opa en oma te zien met ons kindje. Over hoe het moet? Daar komen we heus wel uit en zeker met alle lieve mensen om ons heen. En of ik een kindje een zieke moeder zou aandoen?! Het zal hem of haar nooit aan liefde ontbreken en zou zo ontzettend welkom zijn. Nee, ik zou ons kindje een moeder geven die hem of haar elke dag zou zeggen dat hij of zij haar grootste geluk is. Ja, dat is mijn droom en tot voor kort mijn grootste wens. (Gedeelde eerste plaats met beter worden natuurlijk) Afgelopen maandag kregen we de uitslag van de scan. Er zit, zoals wel verwacht, een tumor in de hypofyse en het is geen kleintje waardoor het steeltje helemaal verbogen is. Meestal zijn dit goedaardige tumoren en zijn deze goed te behandelen. Over een paar weken, op Jan z’n verjaardag krijgen we te horen hoe nu verder. Ik ben vrij nuchter en bagatelliseren is mijn vak maar van verschillende mensen, van ervaringsdeskundige tot thuiszorgmedewerksters tot de ‘gewone’ mens, krijg ik te horen dat dit niet zo simpel is als ik erover denk en ermee omga, hoe dan ook gaat dit een impact hebben op ons leven. Het is een ontzettend vreemd idee dat er iets in mijn hoofd zit wat er niet hoort en eigenlijk wil ik het er gewoon uit hebben. Dat iets zorgt er ook voor dat ik nu dus onvruchtbaar ben. Dat ik nu niet vruchtbaar ben kwam van de week ineens kei hard binnen. Het voelt alsof ik faal als vrouw en het valt mij emotioneel een beetje zwaar.
We hebben de hoop dat als de tumor kleiner of weg is, dat de vermoeidheid weer wat minder zal worden want dat loopt momenteel echt de spuigaten uit. We hebben ook goede hoop dat ik weer vruchtbaar zal worden en we onze droom kunnen verwezenlijken wanneer wij daar klaar voor zijn. We zijn blij dat we er nu achter komen in plaats van dat we zouden stoppen met de pil en het zou maar niet lukken, je bent dan zo een hele tijd verder voordat de artsen überhaupt onderzoek gaan doen en ga dan maar eens zoeken. Eigenlijk is dit dan dus het positiefje aan het hele IC gebeuren, zonder dat en zonder Puk waren we er niet achter gekomen. We genieten van ons Pukkekind en zij krijgt alle liefde maar het is nu toch echt mijn grootste wens om weer vruchtbaar te worden! Liefs & xxx
2 Comments
23/1/2016 07:47:49
Oef, wat heftig zeg! Je hebt trouwens absoluut gelijk in wat je zegt over een kindje: je ziekte hoeft echt niet te betekenen dat je geen moeder mag worden, of dat je kind niet gelukkig bij je zal zijn. Zelf zit ik er wel in dubio over omdat ik me ernstig zorgen maak of het iets erfelijks is - zeker omdat het vaker voor komt binnen mijn familie.
Reply
Kim
23/1/2016 09:59:12
Hi Emily,
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |