Afgelopen week liep anders dan we een jaar geleden dachten. Als verrassing had Jan toen al gekeken naar een hotel dichtbij Burgers Zoo om daar ons twee jarig huwelijk te vieren. Natuurlijk op onze eigen manier; vier overnachtingen zodat we twee ochtenden naar het park zouden kunnen om op die manier de PEM zo veel mogelijk te beperken. Een paar weken geleden beseften we dat dit nu helemaal niet ging lukken. Het zou te zwaar zijn. In plaats daarvan is Jan deels aan het werk en deels met mij naar ziekenhuis afspraken. Het is jammer maar de avondjes samen en het vieren van Jan z’n 37ste verjaardag, was ook prima. Als we maar samen zijn. En nu even terug naar een paar weken geleden. Het laatste blog sloot ik af met ‘’Dankbaar, blij en met een zee aan tranen sloten we 2023 af. Dit jaar was klaar, een nieuwe start, een nieuwe ronde en we gaan er voor!’’. Tenminste, dat was de bedoeling. Toen de huisarts net voor de jaarwisseling langs kwam en we hadden het over de toegenomen PTSS klachten/PIC syndroom, de angst om te gaan slapen, de angst om later weer alleen te slapen, zei ik ‘’ik denk dat de beste manier om erdoorheen te komen, erdoorheen te gaan’’. We zullen weer moeten naar de normale situatie, de situatie die we gewend zijn.
De eerste nacht zonder Jan sliep ik niet thuis maar in het ziekenhuis. Het was een onwijs heftige zondag. Ik gaf veel bloed over en via de huisartsenpost, naar de SEH om vervolgens weer te mogen logeren. Al in de auto sloeg de angst toe, met tranen liep ik de huisartsenpost binnen. Het was een drukke zondag en toen we naar de SEH liepen, wilden ze mij op traumakamer 6 neerleggen. Totale paniek; dit was de eerste keer dat ik zo duidelijk merkte dat psychische stress Addison uitlokt. Ik kon amper nog op mijn benen staan en toen Jan aangaf dat ze mij daar niet moesten neerleggen, werden we in de familiekamer gezet zodat ze met wat kamers konden schuiven. Uiteindelijk was het advies van de arts om een nachtje te blijven om de volgende dag een maagscopie te maken. De artsen wilden ook echt mee denken om het voor mij makkelijker te maken. De verpleegkundige mocht ik altijd bellen en zouden wel bij mij komen zitten als het fout zou gaan maar nee, zo ben ik dan ook weer niet. Ik wilde naar huis maar Jan was het hier écht niet mee eens. Okee, ik blijf in het ziekenhuis, met de billen bloot, confrontatie! De afspraak om in 2024 niet in het ziekenhuis te komen, was dus al binnen een paar dagen verbroken. Maar achteraf denk ik dat dat nachtje wel heeft geholpen. De dagen / weken daarna ging ik mij steeds slechter voelen. Ik dook in een diepe depressie. Zo slecht en erg heb ik het nog nooit gehad. Elke dag wel 10x huilen, elke dag de confrontatie met alles wat er was gebeurd. De dames van de thuiszorg zijn mijn houvast maar elk zorgmoment begon of eindigde al met tranen. Het is niet zo dat ik denk ‘’Goh, laat ik de huisarts bellen en de euthanasieverklaring maar in werking zetten’’. Wat natuurlijk zo ook helemaal niet werkt. Dat totaal niet maar ik wil gewoon zo graag mijzelf weer zijn. In plaats van continue in gevecht met mijzelf. Op een gegeven moment komt C. binnen terwijl ik helemaal gedesoriënteerd in de kleine kamer sta. Overal hangen gele briefjes met wat ik moet doen. Ik kan niet naar buiten want wat als ik buiten ben en ik kan niet meer verder?! Of ik weet niet meer waar ik ben?! Okee, wat kan ik dan doen om mijzelf weer blij te voelen?! Wat zijn de gaatjes in de emmer die ik kan doorprikken zodat de emmer niet overloopt?! Ik weet het niet… Normaal wordt ik blij van een doos van Blond Amsterdam of een pakketje van Shein of Temu maar nu, nee niets! Op 22 januari gaat het zo slecht met Jace en Jane dat zij beiden worden ingeslapen. Jan is aan het werk dus Jeanine was zo lief om mee te gaan. Jace en Jane krijgen de narcoseprik op mijn borst, samen zoals ze altijd waren. Na de tweede injectie aaien Jeanine en ik ze. Het is goed lieverds, ga maar, het is goed zo! Dat kon er ook nog wel bij, mijn twee lieve kindjes. Jace hadden we wel aan zien komen maar Jane, nee… En nu; wat moeten we nu met Tess?! Het zijn groepsdieren en de dagen erna merkte we aan Tess dat ze echt niet gelukkig was. Is het dan nu beter om ineens alle pijn en verdriet te hebben of … Ik weet het niet… Meestal weet ik wel antwoorden en oplossingen te bedenken. Nog een teken dat ik totaal niet mijzelf ben. Met de billen bloot, gewoon in een keer, klaar! Om ergens doorheen te komen, moet ik er doorheen gaan. Een aantal dagen later zit Tess in een aparte kooi en probeer ik de dingen in de flat op te ruimen. Ik loop nog steeds hele dagen te huilen, het moet eruit, ik kan niet meer ophouden. Als ik nou eens al dat vocht in kilo’s verloor zou het helemaal perfect zijn maar helaas. Op de laptop zet ik de playlist van Susan en Freek op. Hop, met de billen bloot, confrontatie, luister naar hun muziek. Kom op Kim!!! Uiteindelijk hebben wij met ons verstand het beste gekozen voor Tess. Tess is verhuisd naar een vriendin waar zij met een aantal andere cavia’s samen leeft. Zij heeft ook een maatje gevonden genaamd Madeliefje! Ze doet het goed en is gelukkig, dat is het belangrijkste. Ongeveer vier weken geleden schreef ik op advies van de thuiszorg de huisarts een mail. Het was een lange mail waarin ik uitlegde wat er met mij gebeurde. Dat ik Kim kwijt was geraakt en tegen een meterslange muur omhoog liep. De huisarts gaf aan dat ik de antidepressiva mocht verdubbelen. Jan en ik zitten in de auto. Jan probeert rustig het gesprek met mij te voeren dat het écht niet goed gaat. Hij zegt: "toen ik vorig jaar depressief was, had ik die game laptop nodig. Is er iets wat jij nodig hebt schatje?’’. Ik kijk hem aan en zeg huilend ‘’Nee, ik weet het gewoon niet. Er is niets. Ik heb jou nodig! Ik ben hier nog voor jou en het voelt zo verkeerd. De dankbaarheid dat ik er nog ben, heeft weer plaatsgemaakt voor als het nu stopt, is het goed zo. Ik wil de pijn niet meer voelen. Ik hou van jou, jij bent mijn alles, voor jou leef ik nog, voor jou wil ik vechten en weer de vrouw zijn van wie jij houdt’’. Als ik op dat moment had gezegd ‘ik heb nog een Roxy nodig’, dan had hij de eerste de beste puppy voor mij gekocht. Maar nee, aan Roxy heb ik genoeg, gelukkig heb ik haar! Het is zó tegenstrijdig, de depressie vs de Kim die zó graag wil. Een vriendin zei ‘’schrijf eens per dag 3 positieve dingen op’’. Normaal gezien zou ik er makkelijk 5 op kunnen schrijven. Nu kom ik tot 1 of 2 dingen. Dat het lichamelijk ook niet heel erg vooruit wil, zal ook wel meetellen. Ik voel en weet dat ik dingen blijvend heb ingeleverd en dat is moeilijk. Ik geef nog steeds heel veel over en er is geen pijl op te trekken; wat de ene dag goed gaat, gaat de andere dag hartstikke fout. Via de diëtiste krijg ik nog steeds 2x per dag een zakje met eiwitten (bijvoeding). Ik dacht dat de medicatie spuiten in het ziekenhuis vies waren maar dit is ook zó smerig. Als ik dan sta te kokhalzen hoor ik Jan ‘’Mmmmm, lekker he je favoriete drankje!’’. Gemenerd en lafbek want bijna iedereen is zo stoer om het te proeven maar hij niet. Verder probeer ik veel eiwitten te eten maar het is lastig als je weinig binnenhoudt. Afgelopen week was de afspraak bij de medische psycholoog. Haar hebben we eigenlijk bovenstaande verteld. De triggers zoals geluiden, beelden op tv of een ambulance. Jan vroeg aan mij waarom ik niet duidelijk heb verteld hoe erg de nachten kunnen zijn, dat ik soms schreeuwend wakker wordt, huilend wakker wordt of gewoon niet weet waar ik ben. Hij weet dat ik vaak voel of hij wel naast mij ligt en hij heeft een paar keer doorgehad dat ik huilde maar dat ik steeds uit bed ga of wakker wordt… Ik gaf aan ‘’waarom denk je dat ik steeds een nieuw kussensloop pak of in spray met Ambi pur?!’’. De psycholoog gaf aan dat inderdaad soms de enige of een effectieve manier van verwerking is, om ineens met de billen bloot te gaan; exposure therapie. Eigenlijk heb ik dat dus ook al een beetje gedaan door de ziekenhuis nacht en daarna thuis alleen of met de muziek van Susan en Freek. Het inderdaad van mij afschrijven en delen zodat mensen weten wat we hebben meegemaakt. Gaatjes zoeken om de in de emmer te prikken. Na de afspraak moeten we nog bloedprikken voor het Radboud. We waren wat te vroeg dus zegt Jan ‘’Kom, dan gaan we naar boven, naar de eerste etage; de IC’’. Ik kijk hem aan en trek mijn wenkbrauw op. Hij begint te lachen en zegt ‘’nee, dat komt nog wel’’. De psycholoog gaat met haar collega’s bespreken wat we het beste nu kunnen doen. Afgelopen vrijdag hebben we een gesprek met de chirurg gehad. Het gesprek viel even tegen. Iets waarvan ik dacht ‘’dat is zo gedaan’’, blijkt niet zo gedaan te zijn. Iets wat wel zo was gedaan, was het terug piercen van de medische piercings; ook wel Death piercing genoemd. Deze hebben ze op de IC vanwege de buikligging verwijderd en nu mochten ze teruggeplaatst worden. Dit heb ik laten doen bij de NVS Kliniek Nederland. In 2022 heb ik ze voor de eerste keer geplaatst en geloof het of niet het heeft mij heel veel rust gegeven. Zo veel rust dat Jan juist zo nu en dan onrustig wordt van mij. Ik voelde direct dat ik weer dieper kon inademen, mijn schouders gingen hangen, ik niet meer ‘’aan’’ stond en de rust in mijn hoofd. Heerlijk! Nadat ik de piercings heb laten plaatsen, heeft ook mam, een vriendin en de fysiotherapeute het gedaan. Allemaal met een positieve werking op verschillende vlakken. Mocht je nieuwsgierig zijn, kijk dan op https://nvs-klinieknederland.nl/ en mocht je je eigen ervaring willen delen, hoor ik dat ook heel graag! Men zegt altijd ‘’tijd heelt alle wonden’’. Deze wonden zijn groot en we merken dat we echt de ruimte en tijd nodig hebben om alles een plekje te geven. Vooral ik die tijd, hulp en ruimte nodig heeft om weer gewoon Kim te worden, want vrijwel niets voelt nog als Kim. Ik weet niet welke droeftoeter er in mij is gekropen. Misschien in een iets mildere vorm, iets liever voor zichzelf, misschien in een iets rustigere vorm, misschien in een iets minder controlerende vorm maar gewoon weer oprecht blij, de positieve zelfspottende met soms een beetje zwarte humor Kim. Just Kim! Veel liefs & xxxx Droeftoeter
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
April 2024
Categorieën |