Hiep hiep hoera……… Zo klonk het afgelopen week in mijn hoofd en in mijn hoofd deed ik een klein vreugdedansje. Gelukkig is het maar goed dat ik jullie daar geen beeld van kan geven want het zal er nogal gek hebben uitgezien. En dit gebeurde ook niet één keer maar zelfs twee keer, stiekem zelfs drie keer. Ten eerste was het een jaar geleden dat ik totaal impulsief na jaren wikken en wegen de pagina startte. Het afgelopen jaar zijn er op Facebook ruim 200 mensen mijn verhaal gaan volgen, 200 mensen die interesse tonen, 200 mensen die mij/ons het beste toewensen. Zoals andere bloggers heb ik misschien dan wel geen 700, 7000 of zelfs 70.000 volgers maar ik ben erg blij en trots op deze ruim 200 mensen die begrip en interesse tonen in hoe het leven is, als je chronisch ziek bent. 1000000 maal dank voor jullie! Het tweede vreugdedansje was voor een lotgenootje, één van de dames die voor Millions Missings Holland een gastblog heeft geschreven, heeft een traplift gewonnen waardoor zij eindelijk wat vaker bij haar gezinnetje beneden kan zijn, echt zo geweldig! Massaal hadden mensen, en dus ook veel lotgenoten, haar aangemeld. Voor mij was het een bevestiging van dat als we de handen ineenslaan, we zóveel kunnen bereiken. De laatste paar weken heb ik geen nieuw blog geplaatst. In mijn hoofd wil ik van alles vertellen en delen maar helaas zet mijn hoofd nog steeds niet op papier wat ik denk. Het is weer kouder, de blaadjes veranderen in de herfstkleuren en vallen van de boom. Nu de klok weer terug gezet is, zijn worden de dagen ook steeds korter. Ik merk nu al dat als ik rond 13.00 uur naar bed ga en om 17.30 uur de wekker gaat, het zo goed als donker is. Als ik op de bank lig of als we zoals afgelopen weekend even gaan wandelen, kan ik zo ontzettend genieten van al die mooie herfstkleuren. Maar ook zuigt dit weer alle energie weg lijkt het wel. Bijna elk seizoen kost wel erg veel energie. Je merkt ook dat er veel virussen en infecties rond waaien. Veel mensen zijn verkouden, grieperig of krijgen ergens een infectie. Zo was ik aan de beurt met het griepvirus (gelukkig licht) en nu weer een andere infectie, heeft Pukje schurft en is mam naast verkouden geweest ook gegrepen door het kleurvirus. Zodoende ben ik ook weer aan het kleuren. Als pap en mam hier zijn, zit pap lekker op de bank en kleuren mam en ik even. Het liefste zou ik heel de dag slapen maar dat zou mijn ritme teveel in de war schoppen dus is kleuren een goede bezigheid om mijzelf wakker te houden maar bijvoorbeeld ook in delen toch even een blog schrijven. Afgelopen week heb ik onderstaande plaat kunnen afmaken en ik ben erg blij met het eindresultaat. Ik hoop dat de foto’s duidelijk genoeg zijn. Ik heb de herfstkleuren er in verwerkt, zo zijn de bovenste blaadjes vijf kleuren maar heb ik ook geprobeerd vrolijkheid en fantasie erin te verwerken, het roze en blauw.
Het is ook erg druk met afspraken, fysio, ergo, tandarts, diëtiste maar ook de afspraken bij de psycholoog zijn dan nu écht begonnen. Het blijft fascinerend hoe iemand in een paar gesprekken precies door heeft hoe je in elkaar zit. Buiten de verwerking van de IC opname, zal het thema ‘grenzen stellen en aangeven’ vaak aan bod komen, daar heb ik erg veel moeite mee. Afgelopen jaren is er één zinnetje wat geregeld terug komt; ‘’Ik ben ziek, niet gek’’ en ook afgelopen week kwam deze zin aan bod. Een mooi voorbeeld om te bespreken was een situatie afgelopen weekend. Ik wilde graag iets bespreken met een paar mensen en stuurde netjes een appje wanneer iedereen tijd had om even iets te bespreken, vrij duidelijk en simpel lijkt mij maar dit bleek toch niet zo te zijn. Ik snapte er werkelijk niets van en dan slaat de twijfel aan mijzelf toe. Ik zei daarom tegen Jan ‘’Ik ben ziek, niet gek… Ligt dit nu aan mij?!’’ waarop Jan antwoordde ‘’Nee, Kim je bent niet gek en je vraagt gewoon wanneer je even iets kan bespreken’’. Prima, maar schijnbaar ben ik dan toch gek en dus werd dit gisteren een mooi voorbeeld om met de psycholoog te bespreken. Aangezien ik maar niet kan onthouden om mijn wekker uit te zetten, gaat deze altijd af tijdens de sessie dus mijn telefoon had ik toch al in mijn hand. Telefoon erbij, whatsapp open, uitleggen en voorlezen maar. Gelukkig kreeg ik ook van hem de bevestiging dat ik echt niet gek ben en dat ik gewoon netjes een vraag stelde en daarmee aangaf dat ik graag iets wilde bespreken. Grenzen stellen, eerlijk zijn over wat je denkt en aangeven wanneer de grens bereikt is, lastig maar wel nodig. Ook gebeurt het weleens andersom en doen nieuwsgierige mensen alsof zij gek zijn. Zowel de jongen van de energiemaatschappij als de man van het rioleringsbedrijf vroegen afgelopen week ‘’Ben je ziek?!’’. Op het puntje van mijn tong ligt dan ‘’Nee hoor, dat lijkt alleen maar zo!!!’’ maar dat kan je natuurlijk eigenlijk niet zeggen dus dan komt er een korte en krachtige ‘’Klopt’’ uit in de hoop dat er dan niet verder wordt gevraagd. Toch komt dan vaak de vraag ‘’Wat heb je dan?’’ waarop geen simpel en duidelijk antwoord bestaat. Ik ben altijd al wel een makkelijk doelwit geweest, laat makkelijk op mijn kop zitten en twijfel erg snel aan mijzelf. Ik ben iemand die het graag anderen naar de zin maakt, hen op nummer één zet en zichzelf op de laatste plaats. Aan de ene kant een kracht en iets wat iemand siert maar aan de andere kant dus ook een grote valkuil. Iets anders wat de psycholoog is opgevallen is dat er veel onderliggend verdriet, pijn en woede zit maar dat ik mijn emoties wegslik en meteen over de positieve kant begin van dat verdriet. Als het ware stop ik mijn eigen gevoel weg en gun ik mijzelf niet de ruimte om dit te uiten en dus te verwerken. Ik vertelde dat als je je verdriet laat zien, je juist kwetsbaar bent en makkelijk gekwetst kan worden, zelfs ook door de mensen die erg dicht bij je staan. Ook dit is erg lastig maar het zal er een keer uit moeten. Vroeger zei mijn moeder altijd dat ze het aan mij konden merken als er iets dwars zat. Dan was ik de zogenaamde bommenlegger en legde ik steeds kleine bommetjes neer voordat de grote bom zou barsten, letterlijk eigenlijk een tikkende tijdbom. Als je mij vraagt wat is er dan beter? Bommetjes leggen of alles wegslikken? Dan kies ik voor wegslikken want daarmee kwets ik geen anderen en hebben anderen er geen last van… Het cirkeltje is dan ook meteen weer rond, anderen op de eerste plaats. Deze maand ga ik ook weer een bezoek aan dokter H. in het Radboud brengen. Ik geloof dat het over een week of twee is en een aantal vragen hebben we al klaar. Dit keer zal ook mams mee gaan dus gaan we gezellig met z’n drietjes op wereldreis. Wat ik met dit blog vooral wil vertellen is geniet zoveel mogelijk van wat je om je heen ziet gebeuren, bijvoorbeeld nu de verandering van seizoen, geniet van de mensen om je heen en let goed op jezelf. Behandel mensen die ziek zijn vooral niet alsof ze gek zijn. Zij hebben nog steeds heel goed door wanneer er wordt gelogen of wanneer er iets gebeurt dat niet klopt. Heel veel liefs & xxxx Kim
2 Comments
Ilone Siers
2/11/2016 10:03:45
Wat een mooie en ontroerende blog weer Kim.
Reply
Kim
6/11/2016 12:05:48
Hi lieve Ilone,
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |