Vooraf even een waarschuwing. Dit blog kan voor sommigen hard binnen komen. Sorry, als ik je laat huilen. Fijn, als ik je, ondanks de zwaarte, toch heb laten lachen. Geweldig, als ik je heb kunnen inspireren. Bedankt, als je de moeite en energie hebt genomen om het te lezen want deel 1 is behoorlijk lang. In het vorige blog beschreef ik al dat ik in juni 2023 door een overdosis Oxycodon op de IC terecht kwam. Dit was niet de eerste keer. Wil je over de eerste keer lezen, dan kan dat via deze link. https://beadingme.weebly.com/blog/ic-opname Ondanks dat er een wilsverklaring is, wordt er toch altijd aan je gevraagd - als je nog bij bent - of je een IC behandeling wilt. In het geval in juni gaf ik in de ambulance zelf aan dat ik zowel een IC behandeling incl intubatie en het hele circus wilde als gereanimeerd zou willen worden. Het was niet dat ik onwijs ziek op het randje lag ofzo maar zo’n dosis Oxycodon is niet heel gunstig maar ik dacht ‘’hier kom ik ook wel overheen toch?!’’. En daarbij, Jan is net de dag ervoor zijn moeder verloren, hij kan niet de dag erna zijn vrouw ook nog verliezen. Zodra ze het tegen medicijn toediende op de SEH ging het ook al snel beter. Dit soort medicatie werkt razend snel. Toen ik op de IC lag, kwam verpleegkundige Mandy naast mijn bed staan, het was inmiddels 23.00u en ik zou nog een uurtje jarig zijn. Ze vroeg of ik haar nog kende want zij kende mij namelijk wel van een paar jaar geleden op een andere afdeling en vroeg dan ook naar de cavia’s. Ze zei dat ze eigenlijk de kamer nog wilde versieren want ja, ik was toch nog een uurtje jarig waarop ik aangaf dat dit feestje wel op z’n einde liep, de sirenes, toeters en bellen waren wel genoeg. Al met al viel het qua PTSS/PIC klachten wel mee, natuurlijk waren er flashbacks, herinneringen en vervelende prikkels maar de kamer zag er nog hetzelfde uit als in 2015. Nu bijna precies 8 jaar later lag ik weer op diezelfde kamer 4. Gelukkig was er nu niet nodig wat er toen nodig was en kon ik na een gesprek met de psychiater naar huis. Goh, heb ik toch al die jaren gelijk gehad hé?! Ik ben niet gek. Maar dan… november 2023 om precies te zijn zaterdagavond 25 november 2023. Ik was de hele week al niet lekker maar ik had net de Griepvaccinatie en de Corona vaccinatie gehad. Na de Corona opname in oktober hadden ze al gezegd dat ik door de pas doorgemaakte Corona heftiger kon reageren op de vaccinatie omdat ik antistoffen aanmaakte en dus ook nog eens ingespoten kreeg. De thuiszorg hielp die week waar ze helpen konden en lieten mij zo veel mogelijk rusten. Een vriendin die pas aan haar knie geopereerd was, kwam die zaterdagavond eten en even douchen, toch handig al die aanpassingen in huis. Ik was al wel wat benauwder en na het eten hing ik dan ook weer aan de longmedicatie. Het bezoek van haar en haar zoon én de twee honden van mijn ouders op bezoek, gaf wat extra prikkels dus sneller vermoeid zoals ik na de Corona gewend was maar verder voelde ik mij gewoon zoals ik mij die hele week voelde, ziek, belabberd, doodop en dus klaar om naar bed te gaan. Wat er toen gebeurde zagen Jan en ik niet aankomen. Niemand had dit zien of kunnen zien aankomen. Rond vier uur wordt Jan wakker van mijn ademhaling. Ik ben zo benauwd dat ik er zelf ook wakker van word en zeg tegen Jan ‘’je moet spuiten!’’. Als ik dat zeg, weet Jan genoeg. Jan schrikt omdat het lijkt alsof ik, zoals hij het beschrijft, door een koker praat. Jan doet het licht aan en op dat moment raakt hij compleet in paniek. Hij ziet mij liggen, happend naar adem en zo lijkbleek/grauwgrijs als zijn moeder eruit zag toen we bij haar kwamen enkele uren na haar overlijden. Jan belt 112 en heeft al zo vaak de Hydrocortison injectie klaargemaakt, maar nu is hij zo in paniek dat het niet lukt. Hij snapt maar niet waarom de vloeistof niet opgezogen wordt, uiteindelijk blijkt dat hij dus het flesje niet ondersteboven hield, germ arme man! Zodra de ambulance arriveert wacht Jan ze beneden op. Het is ze meteen duidelijk dat het écht spoed is en we zijn dan ook zo weg. Rond half 5 vertrekt de ambulance naar het ziekenhuis. Het ambulancepersoneel was alleen niet zo blij met Jan, die stond ons namelijk al op de SEH op te wachten. Van bovenstaand stukje weet ik zelf eigenlijk niets meer. Zelf denk ik dat het komt door de Hydrocortison spuit. Als je een Addison crisis krijgt, weet je dingen niet meer. Meestal na de injectie kom ik vaak snel ‘’bij’’. Er gebeurd van alles om mij heen. Al snel gaan we van een gewone SEH kamer naar traumakamer 6. Ik vraag/roep steeds om Jan maar de artsen en verpleegkundigen hebben ruimte nodig. Jan heeft het zichtbaar heel moeilijk maar probeert mij gerust te stellen. Jan staat vooral rechts bij de deur. Ik hoor de artsen tegen elkaar zeggen: ‘’Dit gaat ze zo niet redden”. Een verpleegkundige komt bij mij staan en geeft aan dat ik zo benauwd ben en doet een neusbril op met de zuurstof op de hoogste stand. Er wordt mij/ons verteld dat ik dit zo niet ga volhouden en zonder ingrijpen het niet zal redden. Ze vragen of ze mij in slaap mogen brengen en intuberen. Ik geef toestemming en zeg dat ik bang ben. Ik leg mijn linkerhand op mijn voorhoofd en schut langzaam ‘’nee’’. Stellig geef ik aan dat ik dan papa en mama nog wil zien dus Jan belt hun op. Ik ben bang, heel bang. Naast dat ik probeer om adem te halen gaat er van alles door mij heen. Wat als ik niet wakker word?! Wat als dit het écht is?! Hoe ben ik hier terechtgekomen?! Als ik nu overlijd, precies 5 maanden na en zelfs bizar genoeg rond hetzelfde tijdstip, na Jan z’n moeder, daar komt Jan niet overheen. En Roxy en de caafjes dan?! Er komen een paar traantjes. Hoe vaak ik ook het laatste jaar heb gezegd dat als ik morgen niet wakker wordt, het goed zo is. Zegt, nee schreeuwt, nu elke vezel, elke microcel in mij dat ik er nog niet klaar voor ben. Dat ik moet vechten, voor mijzelf, voor Jan, voor papa en mama. Ik wil bij Jan zijn, onze droomreis maken, herinneringen maken. Jan houdt mijn hand vast en huilt. Tranen rollen langzaam over mijn wangen. Zijn hand die mijn tranen wegveegt, de angst in zijn ogen, zijn mond die zegt ‘’je bent zo sterk, ik hou zo veel van jou!’’ en mij kust. Ik kan niet, ik wil niet en ik weiger om hem achter te laten! Ik hoor bij hem, ik besta voor hem. Hij zegt altijd dat ik zijn leven ben maar hij ook zeker mijn leven, voor hem wil ik leven, sterker nog ik zou mijn leven voor hem geven. Binnen 15 minuten zijn pap en mam in het ziekenhuis. Zij staan rechts aan het bed. Eerst mama en dan papa. Ze houden mijn hand en been vast. Mama veegt af en toe een traantje weg over mijn wangen. De artsen en verpleging staan links klaar en te wachten. Jan staat rechts bij de deur te huilen. Pap en mam huilen niet maar zijn zichtbaar geëmotioneerd en ook bij hun zie ik de angst in hun ogen. Ze proberen mij gerust te stellen terwijl ik huil en zeg dat ik bang ben. ‘’Laat het maar over je heen komen’’. Ik zeg nog tegen ze dat de soep klaar staat. (op zaterdagavond had ik soep gemaakt omdat zij op zondagavond zouden komen eten.) Er worden kussen uitgewisseld en we nemen afscheid. Jan komt huilend naar mij toe en zegt ‘’het komt goed schatje. Ik hou van jou!’’. We geven elkaar nog een dikke kus en zeg nogmaals dat ik bang ben maar heel veel van hem hou. Ik zie pap, mam en Jan nog net de traumakamer uitlopen. Volgens mij had ik niet eens de tijd om af te tellen. De uren daarna gaat het snel achteruit en ze draaien mij op mijn buik. Er wordt Jan en mijn ouders verteld dat ze moeten gaan overleggen met Maastricht en Nijmegen of er daar plek is. Als het verder verslechtert zal ik aan de hart- longmachine moeten. Die neemt dan écht alle functies over. Zij geven aan dat de voorkeur dan Nijmegen heeft omdat ik daar onder behandeling sta in verband met de hypofysetumor. Gelukkig blijkt het allemaal niet nodig en gaat het op maandag goed genoeg dat ze mij weer op de rug gelegd hebben. Tijdens de slaap heb ik verschillende dingen gehoord en gevoeld. Zo stond de playlist van Susan & Freek op. Het enige wat ik dacht was ‘’nee, zet dit af want als Jan dit hoort, denkt hij straks dat ik op geef’’. Jan weet dat ik graag naar hun muziek luister(de) en hij is degene die gek wordt als hij voor de zoveelste keer weer ‘’Blauwe dag’’ of ‘’Kwijt’’ hoort. Laatst zei hij ‘’Ze hebben ook nog andere liedjes hoor!!!’’. Nu is het muziek die triggert maar hopelijk kan ik de muziek binnenkort weer luisteren. Jan, pap en mam waren elke dag bij mij in het ziekenhuis. Ik hoor Jan binnenkomen en zeggen ‘’hey liefje’’ of ‘’hey knapperd’’. In het dagboek staat dat hij mijn benen heeft ingesmeerd met Zwitsal, dat weet ik dan niet maar andere aanrakingen kan ik mij wel herinneren. Of dat ik papa hoor zeggen ‘’kijkt ze lacht’’. Ja, ik lachte heel bewust. Enerzijds omdat het grappig was wat papa vertelde en anderzijds om hun gerust te stellen dat het wel goed zou komen, dat ik niet zou stoppen met vechten. Of mama die over mijn wang wrijft en ondertussen zegt ‘’het is goed lieverd, bijt maar niet op de slang’’. Als ik onrustig was, kauwde ik namelijk op de slang wat natuurlijk niet goed voor de slag was. Naast de muziek kon ik bijvoorbeeld ook alle piepjes horen, dingen die werden verteld, het eeuwige gepomp van het bed of hoe de verpleger met het liedje aan het meezingen was of uitlegde wat ze zongen terwijl ik dacht ‘’Gast, het is Nederlandstalig, ik snap het!’’. Het ergste vond ik dat als ze de longen leegzogen en Jan en pap en mam daarbij waren. Ze gingen dan met een andere slang door de tube en dan kreeg je zo het gevoel alsof je stikte. Je lichaam probeert automatisch zelf adem te halen maar dat gaat niet. Er zijn veel dingen die kloppen terwijl andere dingen echt hersenspinsels zijn. Zo was er in mijn beleving een hele discussie of ze mij wel gingen behandelen i.v.m. mijn wils- en euthanasieverklaring. Doordat ik toestemming had gegeven, was dat helemaal niet aan de orde. Maar goed, zo was ik er ook van overtuigd dat Jan en Roxy bij mij in het ziekenhuis sliepen of probeerde ik contact te leggen met pap en mam door met mijn linkerhand twee keer in het matras te drukken. Vervolgens hoorde ik dan een toon en zag ik een blok van vier plafondplaten rood worden. In alle macht probeerde ik mij te melden maar ik kon niet praten. Ik probeerde hard op het matras te slaan maar dat ging niet want als ik mijn hand en pols te ver omhoog tilde, ging dat niet omdat ik lag vastgebonden. Op woensdag 29 november was ik behoorlijk goed bij. Ik lag nog steeds aan de beademing maar ik kon de gesprekken met Jan en de intensivisten volgen. Door ja of nee te knikken of ergens naar te kijken kon ik redelijk duidelijk maken wat ik bedoelde. Die dag heb ik ook op de bedfietst gefietst. Ze zetten een fietsstelling tegen het bed aan. Toen ze vroegen of ik dat wilde proberen knikte ik uiteraard ‘ja’. De fysiotherapeut zei ‘’probeer maar eens of je het een kwartiertje vol kan houden. Als dat niet lukt, is dat helemaal niet erg’’. Zoals de meeste mij wel kennen, laat ik mijzelf niet kennen en heb ik - hoe zwaar soms ook - het kwartier volgemaakt. Sowieso lag ik heel veel met mijn benen te bewegen, uit ongemak en uit pijn. Dit heeft er wel voor gezorgd dat mijn benen niet helemaal rietjes werden. En ook nu kwam verpleegkundige Mandy weer - zoals in juni - aan mijn bed staan. Ze vroeg weer of ik haar nog kende waarop ik ‘’ja’’ knikte. Ze vertelde dat ze mijn partner al had gesproken dus met alle geweld - terwijl ik dus nog lag vastgebonden - probeerde ik haar mijn trouwring en tattoo te laten zien om duidelijk te maken dat het nu ‘’mijn man’’ is. Ze stond niet op mijn kamer maar zei ‘’ik wilde even bij je binnenlopen en je vertellen hoe knap het is hoe rustig jij hier ligt. Je bent wakker, je ligt aan de beademing en je bent zo rustig en laat alles gebeuren, dat is echt heel knap’’. Het communiceren werd iets makkelijker zodra ik had duidelijk gemaakt dat ik dingen kon opschrijven. Het handschrift leek nergens naar maar zo kon ik wel heel goed duidelijk maken wat ik wilde of vragen stellen. Als Jan of mijn ouders er waren, mocht ik dan ook even los, maar zodra hun weg gingen, moesten ze mijn handen weer vastleggen. Op woensdag zijn mijn broertje en schoonzusje eventjes geweest. Eerst deden we aan hints en vervolgens als ik iets probeerde op te schrijven moesten ze het alsnog ontcijferen maar goed, we konden communiceren. De beademingsbuis begon steeds verder te irriteren en ik wilde er zo graag van af. De arts had ons uitgelegd dat ze bang waren en mij te vroeg van de beademing zouden halen, het fout zou kunnen gaan en dan zouden ze mij weer in slaap moeten brengen en zou heel het circus weer opnieuw beginnen en langer duren. Ze vertelden ons ook dat het nu ongeveer twee weken IC zou zijn en daarna nog twee weken verpleegafdeling dus dan mochten we blij zijn als ik met Kerst thuis zou zijn. ‘’Uhm, nee. Ik ga hier dus écht niet zo lang blijven’’. Op donderdagochtend schreef ik ‘’Ik wil van de beademing af, ik ben er aan toe’’. Martin de verpleger zei dat hij het ging doorgeven maar dat de arts toestemming moest geven. Er zou dan eerst een test van 30 minuten plaatsvinden om te kijken of ik zelf genoeg kracht had om te ademen en dit dan ook die 30 minuten zou volhouden. Okee, ik geef toe, ik vond het eng en was bang dat ik het niet zou halen maar ik zag het ook als een uitdaging, dus kom maar op! Dit varkentje was ik ook nog wel eventjes. De beademingsverpleegkundige kwam erbij, de twee verpleegkundigen die op mijn kamer stonden, stonden erbij en daar begonnen we. Langzaam werd de beademing omlaag gezet en werd er gekeken wat ik deed. Het ging niet vanzelf en het voelde heel onnatuurlijk met die buis nog in mijn longen. Volgens mij heeft mijn lijf nog nooit zo hard gewerkt en ik zo hard gevochten. Ik bleef op de klok boven de deur kijken en de minuten verstreken. Het was super vermoeiend en soms wilde ik opgeven maar nee, ik ben geen opgever, ik kan dit! Het half uur was voorbij en ik was compleet uitgeput maar ik was wel geslaagd. Ze zette beademing weer even hoger zodat ik even kon bijkomen. Na een tijdje gingen ze eerst mij verzorgen, weer even bijkomen en toen mocht eindelijk de maagsonde en de beademingsbuis er uit. Ik kreeg meteen een soort snorkel op waarbij mijn neus bellen blaasden. Dit was een tussenstap naar een gewone neusbril. Het was super zwaar en vermoeiend maar toch was ik zo trots en bleef ik tegen mijzelf zeggen ‘’het komt goed, i’ve got this’’. En daar was het ineens, een hele diepe zucht van opluchting. Ik mocht in het begin even niet praten dus ik wachtte netjes af. Martin vroeg of Jan niet iets mee kon nemen zodat ik wat kon kijken. Jan zou die middag komen en wist nog van niets. Martin liet mij hem bellen. Jan zag op zijn telefoon ‘’IC Veldhoven’’ staan en was dan ook meteen op zijn hoede maar ipv ‘’Hallo, je spreekt met …. van de IC’’ was het met een schore wegvallende stem die klonk alsof ik nog steeds anderhalf pakje sigaretten per dag rookte‘’ Haaai schatje, met mij’’. Ik hoorde de opluchting in Jan z’n stem, de blijheid en ik hoorde de lach die op zijn gezicht verscheen. She is back!!! Het tweede deel van het blog komt later online. Dit is al een hele lange en heftige. Morgen is de afspraak bij de medische psycholoog in het ziekenhuis. Dat ik na de jaarwisseling in een diepe depressie raakte, is schijnbaar na de gebeurtenissen niet zo gek. Jan vroeg ‘’zie je er tegen op?!’’ waarop ik antwoorde ‘’Nee, het voelt meer als …’’ waarop Jan weer zei ‘’een bevrijding?!’’. Ja, een bevrijding! Veel liefs & xxxx
4 Comments
H de Bresser
18/2/2024 12:48:24
Is inderdaad heel heftig Kim, bewondering dat je toch weer door gaat en door je verhaal te delen laat je me zien dat ik dankbaar moet zijn voor alle dingen die nog kunnen. En niet moet miepen over dingen die niet meer kunnen.
Reply
Kim
19/2/2024 07:51:44
Dank je wel Henriëtte! ♡
Reply
Angela
18/2/2024 20:31:29
Oooh lieverds , veel wisten we al van jullie verhalen samen. Maar nu alleen jouw woorden , jeetje kim . Weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen . Maar we denken heel veel aan jullie . En hoewel ik je graag zou zien , weet ik ook dat ik geduld moet hebben. Eerst jij goed genezen , en we horen wel wanneer jullie er aan zijn . Eerst deze depressie over leven . En dan die Gezellige momentjes 🤞, dat komt wel weer . Dikke knuffel voor jou , Jan en je familie en roxy en de caafs 🥰
Reply
Kim
19/2/2024 07:53:08
Dankjewel! Het is zeker heftig geweest en nog maar het komt goed. Dan kunnen we weer gezellig kletsen! Jullie moeten nu ook eerst even aan julliezelf denken. Xxxx
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
April 2024
Categorieën |