Wat er wordt gezegd klopt echt… Na een IC opname is alles anders. Meer dan ooit wil ik nu een verschil maken, dat is dan ook misschien wel de reden waarom ik nu eindelijk heb doorgezet. Als er ook maar 5 mensen zijn die mijn site zouden volgen en meer begrip zouden krijgen voor ME/CVS patiënten en chronisch zieken en daarbij bewuster zouden genieten van het leven, dan zou dat voor mij al genoeg zijn. Meer dan ooit ben ik me bewust dat het leven maar zo over kan zijn want wat als ik zelf niet had doorgehad dat er iets vreselijk mis was of in shock was geraakt voordat ik de dokter en mijn vader had kunnen bellen… Wat dan… Nou heel simpel dan had ik hier niet gezeten, hadden jullie dit niet kunnen lezen en hadden mijn naasten hopelijk nu hun leven wel weer opgepakt. Maar… IK BEN ER NOG, jullie lezen mijn blog en samen met mijn naasten probeer ik dit achter mij te laten wat een stuk moeilijker is dan ik aanvankelijk had gedacht… Op 2 juli ben ik met een ernstige miltbloeding opgenomen, de milt is verwijderd waarna ik naar de IC ben gebracht. Ik herinner mij flarden. Ik kan bijvoorbeeld herinneren dat ik in de nacht van 1 op 2 juli ontzettend ziek was, flauw viel en ontzettende pijnen had. Van de blinde darm ontsteking werd ik ook ’s nachts ziek en door de dokterspost werd ik afgewimpeld dus ik belde dit keer niet. ’s Morgens heb ik de huisarts en pap gebeld en later hadden we een afspraak bij de huisarts. Toen pap mij hielp op te staan en naar de deur te lopen zakte ik ineen. De dokter is naar mij thuis gekomen en heeft een ambulance gebeld. De rolstoel stond nog boven dus die hebben ze kunnen gebruiken om mij naar de brancard te brengen want weer zakte ik ineen zodra ik opstond. De ambulancebroeder zei tegen mij dat we rustig naar het ziekenhuis zouden vertrekken maar al snel gingen alle toeters en bellen aan. Op dat moment besefte ik mij echt niet hoe kritiek de situatie was. Vanaf dit punt herinner ik mij vrijwel niets. Pap is bij mij gebleven totdat ik naar de operatiekamer werd gebracht. Ik heb nog tegen pap gezegd dat Jan geen vrij mocht nemen waar een logische reden voor was.
Op 3 juli hebben ze mij wakker laten worden. Ik lag vastgebonden zodat ik de beademingsapparatuur er niet uit kon trekken. Pap, mam en Jan waren bij mij. Ik kan mij sinds kort herinneren wat ik bedoelde met bepaalde gebaren, ik wilde praten en de pijp moest eruit. Vaag herinner ik me dat de pijp eruit ging maar dat kan ook omdat ik dat al vaker na een operatie heb gehad, het hoesten/overgeven gevoel. Mam vertelde dat ik netjes alle vragen beantwoorde die de verpleger stelde, tja zo ben ik opgevoed hè, ik kon wel alleen met ‘ja’ of ‘nee’ antwoorden. Jullie zullen hem al zien aankomen, als eerste vroeg ik aan Jan of hij wel was gaan werken. Het eerste wat ik me echt herinner is de klok die boven de deur hing. Op de deur stond, in voor mij spiegelbeeld, een vier en de geluiden van al die machines om mij heen. Het was zaterdag 4 juli want onder de klok stond ook de datum. Tijdens mijn verblijf op de IC heb ik geen één moment beseft wat er echt was gebeurd of hoe ziek ik was. Als mijn familie kwam was ik niet het doodzieke meisje, nee ik was Kim aan wie je weinig zou merken, net als altijd wilde ik mijn familie beschermen wat natuurlijk niet kon want juist hun hadden de angsten en spanning zo intens gevoeld. Ook zal het de overlevens modus zijn geweest dus ik lachte mee en genoot van hun gezelschap. Het lachen deed ontzettend zeer aan de grote wond dus mochten ze mij niet aan het lachen maken. Toen een arts wat dingen kwam vragen en tegen mij zei dat het kon dat ik hier psychisch/emotioneel last van kon krijgen, antwoordde ik dat het allemaal wel zou meevallen. Buiten de gaten die ik heb, zijn er ook de herinneringen zoals alle toeters en bellen, steeds weer bloedprikken en de infusen die sneuvelden, het stechelen midden in de nacht met de verpleegster omdat ze vond dat ik de paracetamol gewoon moest slikken in plaats van door één van de infusen laten gaan, het eten dat niet ging, de fout waardoor de drain ineens in mijn buik was verdwenen en er één van de kleine wondjes weer open moest, de intensivist en gezichten van anderen, het hulpeloos en hopeloos liggen turen naar de klok, de pijn die ik voelde als ze mij op mijn zij rolde om mij te wassen of de sonde die niet goed zat waardoor de voeding letterlijk door mijn neus kwam. Natuurlijk zijn er ook ‘leuke’ herinneringen, een van de verpleegsters die vaak voor mij zorgde verbaasde zich erover dat ik nooit belde dus kreeg ik, zoals ze dat noemde, een ‘strippenkaart’. Aan het einde van haar dienst moest ik een aantal keer gebeld hebben, waar natuurlijk niet veel van terecht kwam. Op dinsdag heeft ze mij uit bed geplukt en mijn haar gewassen, geïmproviseerd met een babybadje in mijn nek maar ik heb ontzettend genoten en voelde mij weer een beetje fris. Oooo en de bedden die ze hebben, ze kunnen er alles mee zoals je bijvoorbeeld laten zitten. Wel heb ik na een aantal dagen om een normaal bed gevraagd want de pijn in mijn spieren en gewrichten werd steeds erger. Ik plaste ook erg veel en het kwam geregeld voor dat de katheterzak overvol was of dat het op de grond lag en een grappige opmerking volgde dan. Een ding is zeker, ze proberen je steeds aan het lachen te maken. Verschillende verpleegsters zeiden hoe ze mijn kracht en doorzettingsvermogen bewonderden maar eigenlijk ben ik helemaal niet meer zo krachtig, in ieder geval zo voel ik mij niet. Door de IC ben ik van een 500kcal dieet naar bijvoeding van 300kcal per flesje gegaan, van in huis ‘los’ lopen naar lopen met een rollator, van 2 a 3 uur extra slapen naar tot wel 5 uur extra slapen, van emotioneel naar een emotioneel ongeleid projectiel. Ik huil om alles wat maar een beetje verdrietig is, ik huil als ik een ambulance met toeters en bellen zie rijden, ik huil als ik mij opfris met de washandjes die in het ziekenhuis gebruikt worden, de geur brengt van alles omhoog of als ik naar mijn gehavende buik kijk die nog deels verdoofd is, ik kan je verzekeren ze zijn niet subtiel geweest. Mijn smaak is nog steeds grotendeels weg en ook ben ik bang om de controle kwijt te raken. Ik ben bang om te gaan slapen, bang om dan ziek te worden of juist helemaal niet meer wakker te worden maar ook heb ik nog steeds dezelfde nachtmerrie waarin ik zie hoe mijn familie mijn appartement leeghaalt. Als je mij vraagt wat ik nodig heb, dan is dat een nazorgtraject met passende begeleiding maar helaas heeft het MMC dat niet. Op 18 oktober jl. zond het programma Kruispunt de documentaire ‘IC overlevers’ uit. Mam heeft dit programma gezien en herkende mij hierin. Later heb ik dit programma ook gezien en heb ik alleen maar gehuild. Een aantal weken na mijn ontslag moest ik op controle. Ik wilde graag naar de IC en de verpleegafdeling iets lekkers brengen om ze te bedenken voor alle goede zorgen. Jan en ik hebben aangebeld bij de IC, toen de deur open ging, gingen bij mij de sluizen open en wilde ik alleen maar weg want ik schaamde me voor mijn verdriet. Toch zou ik nu nog eens terug willen. Wil je de uitzending van Kruispunt zien klik dan hier of wil je graag meer informatie over de IC, klik dan hier. Heel veel liefs & xxxx PS: Mocht je je afvragen wie er won, de verpleegster of ik? Nou dat was ik want, zo koppig als ik ben, had ik liever meer pijn dan dat ik ook nog eens zou moeten overgeven. Uiteindelijk kreeg ik dan ook de paracetamol aangehangen. De verpleger de volgende dag vond het belachelijk en de discussie heb ik dan ook niet meer hoeven voeren.
5 Comments
Ineke ter Maten
2/11/2015 18:15:10
Lieve schat toch *knuffel* xxx
Reply
Kim
6/11/2015 10:49:52
Knuffel terug! xxxx
Reply
Monique
3/11/2015 09:07:54
Love you.. Xx
Reply
Kim
6/11/2015 10:50:48
Love you too! xxxx
Reply
Jeanine
29/11/2020 21:48:57
Wat heftig om te lezen en ik begin pas 😱😢
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |