Afgelopen week had ik weer een afspraak bij de psychologe. Het is voor mij een hele lichamelijke inspanning om daarheen te gaan maar ook de afspraken zelf zullen lichamelijk inspannend gaan zijn want ik ga stoel hoppen. We gaan dus niet de EMDR-therapie doen maar wel gaat ze mij proberen te helpen door middel van gesprekken en oefeningen. Deze sessie hebben we het niet veel over de IC gehad maar vooral over mij, wie ben ik en hoe ga ik met mijzelf om. Ze gaf weer een aantal keer aan dat ze veel bewondering heeft voor hoe sterk ik ben, dingen zie en hoe ik ermee om kan gaan. De meeste mensen die ze in haar stoel krijgt, moeten de stappen die ik al genomen heb nog nemen en dat is een voorsprong. Ze vertelde dat ik niet altijd sterk hoef te zijn, ik hoef mijn emoties niet te verbergen, ik hoef dingen niet weg te stoppen en ik hoef niet altijd zo kritisch naar mijzelf te kijken. Ik mag verdriet hebben, ik mag huilen, ik mag pijn hebben, ik mag boos zijn, ik mag rouwen om het leven dat ik verloren ben en bovenal mag ik TROTS op mijzelf zijn. Ik moet gaan kijken naar wat ik nodig heb in plaats van altijd maar te kijken naar wat anderen nodig hebben. Ik hoef niet altijd de perfecte Kim te zijn die er altijd voor anderen is maar geen respons krijgt als ze haar gevoel wél een keer uit.
De pure Kim en de kritische Kim moeten met elkaar in gesprek en daarvoor moet ik van stoel naar stoel hoppen. Hop hop, chop chop daar ging ik, welgeteld 2 keer. Eerst sprak de kritische Kim en ze zei dat de pure Kim zich niet moest aanstellen, niet mocht huilen en ‘gewoon’ sterk moet zijn! Nadat de kritische Kim gesproken had, was de pure Kim aan de beurt en moest ik van stoel wisselen. Het is en blijft raar om tegen een stoel te praten maar ik zei tegen de kritische Kim ‘’Je weet dat ik mij niet aanstel, natuurlijk mag je huilen en je mag soms ook best even kwetsbaar zijn’’. Ik moest tegen de kritische Kim zeggen dat ze moest verdwijnen en niet zachtjes maar hard en boos zodat ze misschien zou luisteren maar net zoals de pure Kim is de kritische Kim stronteigenwijs. Misschien heb ik gewoon té vaak gehoord dat iemand vond dat ik mij aanstelde of dat ik niet sterk was en zit dat nu helemaal vastgeroest. Zoals jullie weten woon ik in het mooie Brabant waar nu Carnaval wordt gevierd. Ik heb Carnaval geloof ik nooit leuk gevonden, de irritante smartlappen, de polonaises en bijna iedereen is stomdronken maar de gezelligheid met vrienden en vriendinnen vond ik altijd wel altijd super leuk en daarom ging ik. Ik mag van mijzelf dit weekend heel eventjes rouwen, rouwen om het feit dat ik niet meer kan gaan en niet meer van deze gezelligheid deel kan uitmaken, hier hoor ik niet meer bij. Ook de optocht is niet te doen en om via de televisie te kijken vind ik niet leuk. Als ik op de bank lig dan zie ik af en toe verkleedde mensen voorbij fietsen, daar kan ik wel van genieten. Vanuit mijn bedje wens ik iedereen die Carnaval viert een té gekke, té gezellige en té leuke Carnaval en geniet ervan! Deze keer sluit ik af met Alááf en natuurlijk ook veel liefs & xxxx!
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |