Het is donderdagavond. Puk en ik liggen op de bank, darts te luisteren/kijken. Jan is net weg en waar ik normaal als ik de deur dicht doe mijn masker af zet hoeft dat niet. Jan kent mij, op mijn hoogtepunt en op mijn dieptepunt. Ik kan het proberen te verbergen, mij groot te houden en te lachen maar hij ziet het toch wel. Jan zei gisteren al, toen we aan het Facetimen waren, dat ik er ontzettend moe uitzag en dat kan ik niet ontkennen. Ik ben ontzettend moe, doodop, uitgeput, dus onder het schrijven verhuis ik naar de slaapkamer. In bed lig ik een stuk comfortabeler. We kennen allemaal wel de liedjes ‘Zij’ van Marco Borsato en ‘Zij gelooft in mij’ van Andre Hazes. Voor mij is het ‘Hij’ want hij is de zon en de maan voor mij, hij is het beste van allebei, hij is vrij om te gaan maar hij blijft bij mij, hij hoort bij mij. Hij gelooft in mij, hij ziet toekomst in ons allebei, hij vertrouwt op mij, hij vraagt nooit aan mij ‘maak je voor mij eens vrij’. Hij is er onvoorwaardelijk voor mij en hij doet alles voor mij. Wat ben ik toch een bofkont!!!!!!!!! Toen ik op onderzoek uit ging, mij inschreef op een datingsite, had ik nooit verwacht dat ik de liefde zou vinden. Het was een experiment, ik wilde eerst eens zien hoe mannen zouden reageren op iemand die zo ziek is want eerlijk is eerlijk het is niet leuk en heel moeilijk. Een van de moeilijkste dingen is toch om iemand waarvan je houdt pijn te zien hebben, te zien vechten en ziek te zien zijn. De meeste mannen waren al snel weg, afgeschrikt door hetgeen wat niet te vinden is, maar Jan bleef. Hij zag mij in plaats van het zieke meisje en was meteen verliefd. En geloof mij ik heb mijn uiterste best gedaan om hem af te schrikken en het heeft echt wel een tijdje geduurd voordat er kleine stukjes van die enorme muur afbraken. Soms kan ik het nog steeds niet geloven en vraag ik mij af waarom hij een leven met mij wil maar hij wil het en welke problemen ook op ons pad zullen komen zoals met uitkeringsinstanties, achteruitgang van gezondheid en het met minder moeten doen omdat ik niet kan werken, daar dealen we dan wel mee. Wat dat betreft maak ik mij wat meer zorgen maar dat is waarschijnlijk vrouw eigen en een deel acceptatie. Hoewel ik denk dat het glas halfvol is en toch optimistisch over de toekomst ben, vind ik dat toch moeilijke onderwerpen maar HIJ gelooft in mij en ik geloof in ons! Jan is inmiddels weer veilig thuis dus tijd om te gaan slapen!
Slaap lekker, liefs & xxxx van deze bofkont!
1 Comment
Monique
12/11/2015 21:45:45
Fijn hè, zo'n HIJ.. Heerlijk om te lezen.. Het is jullie zo gegund.. Jullie zijn toppers.. Individueel, maar ook zeker samen.. Xx
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |