Iedereen kent het wel, het moment dat je (eindelijk) iets echt begint te beseffen. Ineens dringt het tot je door en je kan het bijna niet geloven. Je vraagt je af of het echt zo is want het kan toch niet zo zijn dat… We hadden het er zo vaak over gehad, hetgeen waar ik maanden lang naar had uit gekeken en mee bezig was geweest, dat moment was eindelijk daar. Mijn eigen huisje, alweer een jaar geleden kreeg ik de sleutel en ging mijn vader aan de klus. John heb ik niet hoeven bellen want mijn vader is een geweldige klusser. Na 2 weken verhuisde ik en de weken daarna zei ik geregeld tegen Jan ‘Dit is mijn huisje’, zijn antwoord was dan ‘Jaaaaa, dit is jouw huisje’. Ik kon het niet geloven en het heeft echt een tijdje geduurd dat het echt tot mij door was gedrongen. Niemand kon het van mij af nemen tenzij ik mijzelf natuurlijk in de nesten zou werken maar nee, dit is mijn huisje en werd later mijn thuis. Na mijn IC opname heb ik hetzelfde gehad en nog steeds. Ik zeg regelmatig tegen Jan ‘Ik ben er nog’. Jan antwoord dan met ‘Ja schat, je bent er gelukkig nog’. Ik kan nog steeds niet bevatten wat er allemaal is gebeurd en dat zal nog wel een tijd duren voordat ik het echt door heb. Ik besef het nog niet.
Zo is het ook met de diagnoses ME, CVS en Fibromyalgie. De diagnoses heb ik alweer een tijdje maar vaak kan ik nog steeds niet geloven dat het echt zo is. Natuurlijk weet ik wel dat het zo is want het is niet voor niets door twee artsen gediagnostiseerd maar toch… Zaterdag was ik wat dingen op een site aan het lezen, verhalen van lotgenoten. Ineens drong het weer even echt tot mij door, dezelfde klachten, dezelfde ervaringen en dezelfde gevoelens. Jan lag naast mij en ineens zei ik tegen hem ‘Ik heb het echt hé?’. Jan antwoord met ‘Wat heb je echt?’ waarop ik weer antwoord ‘Nou CVS, ME en Fibro, het is echt zo hé?’. ‘Ja schat, je hebt het echt’. Het is stil en het dringt opeens weer tot mij door, ik heb het echt. Ik wil niet ziek zijn en ik zou er alles voor over hebben om weer gewoon Kim te zijn, Kim die niet ziek is en Kim die gewoon weer kan werken, een leven opbouwen waarin uitjes en spontaniteit vanzelfsprekend zijn. Als ik ’s avonds naar bed ga, hoop ik nog steeds dat ik de volgende morgen gezond en wel op sta. Mensen met CVS en/of ME worden geregeld tot op het bot vernederd en niet serieus genomen, zowel door de ‘gewone mens’ als door professionals. Misschien wil ik het daarom niet beseffen, steek ik mijn hoofd in het zand en wil ik het nog steeds ontkennen maar als mijn lichaam mij dan weer in de steek laat, ik mijzelf herken in andere patiënten en naar de brieven kijk waarop de diagnoses staan, dan kan ik niet anders dan het weer even echt beseffen. Liefs & xxxx
2 Comments
Marion Ploum
9/11/2015 09:43:13
Hou altijd hoop, geloof in jezelf en heb lief!!!
Reply
Kim
9/11/2015 10:42:38
Inderdaad Marion! Xxxx
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |