Als kind was ik al behoorlijk naïef, goedgelovig en snel gehecht aan anderen. Deze drie eigenschappen kunnen positief zijn maar kunnen ook heel je leven lang ervoor zorgen dat de deur tegen je neus dichtvalt. ‘’Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen”; de steen is dezelfde namelijk de mens, alleen is het steeds een ander mens. Wederom is mijn vertrouwen beschadigd, ben ik diep gekwetst en voelde het alsof een trap na nodig was. Want ja, alleen was ik nooit zover gekomen?! Dit is niet eens waar het om draaide. Maar goed het gevoel alsof ik dom en achterlijk ben geworden door de cognitieve problemen door de ME en hypofysetumor, is dus weer helemaal terug van weggeweest. Dit in combinatie met mijn depressie is écht geen goede combinatie. Jan zei tegen mij ‘’Ik denk dat we je dieptepunt hebben bereikt’’ terwijl we samen huilend op bed lagen. Hartzeer en vertrouwen
‘’Mam, pap, word ik nou gek?! Zijn mijn verwachtingen zo krom?! Ben ik weer te goed van vertrouwen geweest?! Zeg eens eerlijk: wat doe ik fout?!’’. Huilend vertelde ik mijn verhaal en liet ik het lezen. Niet alleen aan hun maar ook aan Jan en drie vriendinnen; immers zei eentje zelf ‘’Laat het eens aan Jan lezen, wellicht kan hij je bereiken’’. Zes mensen waarop ik vertrouw en waarvan ik weet dat ze het mij eerlijk zeggen als ik iets verkeerd doe, zeg of denk. Zes mensen die weten hoe belangrijk het voor mij is om te weten dat ik niet gek wordt. In welke relatie dan ook vind ik het belangrijk dat er wederzijds vertrouwen is, wederzijdse gelijkwaardige verwachtingen, wederzijds respect, wederzijds inlevingsvermogen en wederzijdse interesse . Wat je ook van mij bent, als je mij écht kent, dan weet je hoeveel waarde ik hieraan hecht. Ik weet zeker dat elke ME en hypofysepatiënt nu zal denken ‘’Ja, check!!!!’’. Bij beide aandoeningen komen cognitieve problemen voor. Vroeger leerde ik uit de boeken, nu leer ik door dingen te bekijken en daarna dingen te doen. Bepaalde lijnen of verbindingen zie ik niet of snap ik niet. Als ik iets doe, zie ik wat ik doe en zo leer ik. Ik schrijf op wat ik doe en ik maak foto’s. Mijn hersenen functioneren gewoon niet meer zoals ze vroeger deden. Ze zijn traag, ze zijn niet scherp, ze weten vaak niet meer hoe ze dingen moeten verwoorden en ze zetten dingen gewoon niet meer om. Ze zijn niet dom maar hebben wel flink ingeleverd. De mensen die mij goed kennen weten inmiddels wel hoe ze hiermee om moeten gaan. Zo weet mijn moeder wat ik bedoel als ik zeg ‘’Ik krijg mijn paal niet omhoog’’. Als ik mijn broertje was geweest, had ze misschien even na moeten denken maar al klooiend ziet ze dat ik mijn kruk niet goed omhoog krijg in de krukkenhouder van de scootmobiel. Sinds mijn hersenen dus werken hoe ze nu werken voel ik mij vaak dom en vraag ik mij af of ik dingen bijv. mis of niet zie. Ik twijfel enorm, over mijn eigen kunnen, over wat ik doe, over wat ik maak, twijfel over en aan mijzelf. Om mij uit mijn evenwicht te halen, is dus erg makkelijk. ‘’Twijfel nou eens niet zo aan jezelf! Je wordt niet gek maar je hebt niet in sommige gevallen niet aan jezelf gedacht terwijl anderen dat wel deden’’. En hoe meer ik de laatste maanden mijn best doe om dit te leren, om te leren aan mijzelf te denken en voor mijzelf op te komen en voor mijn gevoel, hoe meer ik de deur tegen mijn neus krijg. Tja, dit zijn mensen nu eenmaal niet gewend van mij. Een hoop hartzeer waarvan de boodschap is: vertrouw minder op anderen en meer op jezelf. Ik heb genoeg contacten en weet heel goed deze onder te brengen onder ‘’familie’’, ‘’vrienden’’, ‘’kennissen’’, ‘’contacten’’ of ‘’…’’ maar wellicht had ik mensen ondergebracht waar ze niet horen?! Inmiddels hebben een aantal mensen tegen mij gezegd ‘’alleen was je ook zover gekomen, misschien wat langzamer maar zo’n vechter als jij, het was je écht wel gelukt’’, begin ik weer langzaam te geloven in mijzelf maar voor nu is alle plezier en trotsheid verdwenen. De boodschap?! Simpel, pak mensen niet op hun zwakke punten. Haal mensen die bijv door ziekte net als ik cognitief flink hebben moeten inleveren, niet naar beneden door ze op dat punt te pakken want men; je weet niet wat je aanricht! De boodschap voor mijzelf wederom; geloof in jezelf,deel wat je voelt en ga er niet vanuit dat een ander hetzelfde doet als jij… Zoals in de intro gezegd; we gaan of zijn op een dieptepunt belandt, of ja ik en ik probeer om er geen mensen mee in te trekken. De boven beschreven situatie en gevoelens werken hier dus écht niet aan mee. Afgelopen zaterdag, na al twee dagen vele tranen, brak ik weer. We lagen dus op bed. Ik zou gaan slapen maar ik was verdrietig. Niet perse om bovengenoemde maar wel om het feit dat het vertrouwen weer is beschadigd en het gevoel van dom en achterlijk zijn. ‘’Waarom ben ik hier nog als ik schijnbaar alles fout doe?! Waarom ben ik hier als ik toch dom en achterlijk ben?! Waarom ben ik hier als ik schijnbaar toch niets alleen kan?! Waarom ben ik hier terwijl ik jou zoveel meer gun en jij zoveel beter verdiend?! Volgens mij hebben ze samen met de milt, Kim uit mijn lijf verwijderd want ik kan niet meer… Ik kan écht niet meer. De pijn, de vermoeidheid, al die stomme en vervelende klachten, het tegenwerkende lichaam, dezelfde sleur en structuur elke dag weer, elke dag de dag weer doorstaan en overleven, die constante teleurstellingen in mensen. Ik kan niet meer..’’. Ik kan hier niets mee en Jan kan niet meer dan mij vasthouden, proberen te troosten en zeggen dat hij van mij houdt. Op zondag appte ik mijn moeder dan ook dat ik de poppenkast niet kon opspelen, na jarenlang, ik kan het niet meer. Ook appte ik dat ik hun niet wou teleurstellen en het beter zou zijn als ik niet zou komen. Nadat Jan mij onder de douche had gezet, ben ik weer naar bed gegaan en hij is alleen gegaan. ‘’Nee, ik moet gaan. We zijn al met zo weinig. Ik weet hoe fijn pap het vind als ik ook gewoon kon, ook al is het maar even’’. Uiteindelijk ging ik toch even en inderdaad; pap vond het heel erg fijn dat ik toch even zijn verjaardag kwam mee vieren… Gisteren was één van de vriendinnen die het al vanaf het begin aan meemaakt langs geweest. Ik had haar vorige week geappt of ze alsjeblieft op woensdagavond kon komen omdat ik haar nodig had. Haar antwoord was gelijk dat ze er zou zijn. We hebben het gezellig gehad en over van alles gepraat, van alles maar niet over mijn depressie. Ik heb haar gisterenavond nog dank je wel geappt en dat ik het erg fijn vond dat ze er was. Maar ik kan niet over dit alles praten. Ik kan er over schrijven en het aan Jan vertellen maar verder als dat kom ik niet… Logisch denk ik ook wel want zoals Marco Borsato zingt in De Waarheid ‘’hoe vertel je iemand…’’ Het maakt niet uit wat je iemand verteld maar de waarheid is soms moeilijk.. Ik zou nog schrijven over de documentaire Unrest. Hier ben ik ook mee bezig en hoop deze binnenkort te plaatsen met wat nieuwe ontwikkelingen want hoewel ik stil sta, doet mijn lichaam dat niet. Oh, en iets positiefs… Jace doet het enorm goed. Met zijn 330 gram en ingedaalde ballen, is hij al een echte grote jongen! En nu zullen jullie lachen. Ja, lieve schatten, ergens is Kim er nog wel… Veel liefs & xxxx
4 Comments
Mary van der Wel
1/2/2018 20:58:23
Kim wat herken ik jouw strijd.Niet specifiek op jouw ziektebeeld want dat heb ik niet.Maar wel de twijfels en de strijd van de zin van het leven.Ik wens je zoveel kracht toe.Ik weet niet hoe ik je kan helpen maar ik vind je een hele krachtige vrouw doordat je het zo goed op papier kunt zetten.En schrijven is soms makkelijker dan praten.Heel veel sterkte....
Reply
Wilma
1/2/2018 21:17:38
Die gevoelens, zo herkenbaar. Stuur je ❤❤. Helpt misschien niet zo veel maar voelt meestal wel fijn.
Reply
Petra
2/2/2018 08:11:33
Lieve Kim ik herken geel van wat je zegt. Gelukkig ben ik niet vekend met een hypofyse prbleem of ME, maar wel wel fybro en Hashimoto met daaraan gekoppeld depressies. En wat ik bij jou zie is dat je inderdaad flink last hebt van depressiviteit. Maar vind je het gek met alles wat je meemaakt?
Reply
Margreet
13/2/2018 16:45:12
Lieve Kim
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |