Het is alweer 2019 en ook alweer de tweede maand. Het is even hectisch geweest. Op 17 december2018 zou ik geopereerd worden maar uiteindelijk las ik op 1 december een brief waarin stond dat ik 3 december geopereerd zou worden. Snel met trillende stem belde ik mijn ouders en zei tegen pap ‘’Uhm, wat doe jij maandag?!”. Vervolgens belde ik het ziekenhuis want ik moest de dag van te voren al aan het infuus met Hydrocortison. Dat betekende dat alles nogal snel moest worden geregeld en bij elkaar gezocht. Maar het lukte en op zondag stond ik met mijn spullen om 16u in Arnhem om opgenomen te worden. Als de rust zelve zat ik daar dan. We namen alle gegevens door en toen was het tijd om naar de uitslaapkamer te gaan zodat ze daar mijn infuus konden prikken. Ik ben niet de makkelijkste persoon om te prikken dus de verpleegkundige besloot het ook maar niet te proberen. Maar ook bij de meest ervaren mensen kan het fout gaan, dat bleek de weken erna maar weer met een enorme blauwe/paarse plek op mijn arm. De uitslaapkamer ben ik die week een aantal keer vaker geweest. Of een infuus sneuvelde of werd er per ongeluk alvast uitgehaald. Twee a drie infusen tegelijk vond ik wel genoeg. Op zondagavond heb ik mij enorm verveeld. Op tv was er weinig dus heb ik maar ‘’Ex on the beach’’ gekeken, de Nederlandse versie en ik zag nog een bekend gezicht ook, alleen de naam klopte niet. Later bleek dit ook zo te zijn vertelde mijn broertje mij. Ook op maandagochtend, nog steeds geen zenuw’tje te bekennen. Ik was wel een beetje geïrriteerd; ik zou rond half 2 geopereerd worden maar er kwamen die ochtend mensen binnen die eerder dan ik op de lijst stonden. Waarom?! Ik was er toch al sinds gisterenavond?! Rustig keek ik een beetje tv terwijl ik ook een beetje op whatsapp zat. Volgens mij was iedereen zenuwachtiger en gespannender dan ikzelf. Ik lag tegenover de zusterpost dus elke keer als de telefoon ging, kon ik horen om wie het ging. Rond 13u mocht ik dan eindelijk naar beneden. Daar lag ik in de voorbereidingskamer waar nog een infuus werd geprikt. ‘’Bent u zenuwachtig?’’. Waarop mijn antwoord ‘’Nope’’ was. Ik was zo onwijs rustig en zag er haast naar uit om lekker te gaan slapen. Dat heerlijke moment waarop je in slaap valt. Ook al heb je nog nooit een operatie gehad. Let maar eens op het moment dat je ’s avonds in bed ligt. Het moment dat je jezelf voelt wegzakken. Heerlijk. Het wakker worden was iets minder fijn. Ik had amper pijn maar was onwijs misselijk. Dan bieden ze je nog een ijsje aan ook. Ik probeerde het en gaf het gelijk weer terug. De zuster op de uitslaapkamer herhaalde in die tijd dat ik er was een aantal keer ‘’Geniet ervan hé’’ of ‘’Geniet van het afvallen’’. Nou dat ga ik zeker doen. De hoop dat de in totaal aangekomen 63 kg er weer af gaat, heb ik nog steeds. Het eten en drinken ging amper. Als ik mijn medicatie in nam, zat ik zo vol. Er kon gewoon niets bij. Uiteindelijk kwam ik vrijdagavond thuis dus heb ik de hele week mogen logeren in Rijnstate te Arnhem.
Eenmaal thuis was er een enorme leegte. Eind november werd Bibi ziek en werd zij opgenomen bij de dierenarts. Op het moment dat ik werd opgenomen was ze er dus al 9 dagen en leek het steeds een beetje beter te gaan. Jace zat alleen en de drie oudsten samen. Die vrijdag dat ik naar huis mocht, belde J mij in de ochtend huilend op. De dierenarts had gebeld of toestemming gevraagd om Bibi in te laten slapen. Dit kwam voor ons beide geheel onverwachts. Ze had door de antibiotica ADD (verworven tandziekte waarbij de kieswortels doorgroeien) gekregen. Hierdoor kon ze zelf niet meer eten en begon al te schreeuwen als ze aan kwam lopen met de spuit met eten. Bibi had twee weken onwijs hard gevochten maar ze was op, ze was klaar. Het heeft ons erg pijn gedaan maar moesten meteen doorpakken voor Jace. Een klein zeugje erbij of één van onze andere dames proberen. Ik wil er absoluut geen bij dus het laatste probeerde we. Eerst Nala maar dat werd vechten. Door de lucht vliegende plukjes haar en zelfs cavia’s maar ook wat wondjes. Dit werd het echt niet. Dan Coco er weer bij. Eigenlijk wilde ik haar niet weghalen bij Dino maar het kon niet anders. De eerste weken waren echt weken van acceptatie met een hoop ‘’geprrrr’’, ‘’gepiep’’ en een sproeiende Coco. Nu, zo’n 6 weken verder gaat het goed en popcornen ze de verblijven rond. Desalniettemin is Bibi natuurlijk veelste vroeg gegaan met een jaar en drie maanden. Ze was de liefste, de zachtaardigste en gelukkig hebben we in ieder geval deze tijd met haar gehad en van haar mogen genieten. Wat onwijs hartverwarmend was, was dat een vriendin die ook spulletjes achter de naaimachine maakt, een inzamelingsactie had gehouden voor de behandeling van Bibi. Maar ook met de post kreeg ik kaartjes met geld of werd er ineens een bedrag bijgeboekt. Geregeld zat ik weer met tranen over de wangen vol verbazing op Facebook te lezen. Hartverwarmend dat ik zo werd geholpen… Nog steeds schieten woorden tekort! Nu, bijna 2 maanden na de operatie, hebben jullie natuurlijk de grote vraag ‘’Hoeveel ben je afgevallen?!’’. Zondag is het 2 maanden en dat is de dag waarop ik weeg. Afgelopen zondag was ik in totaal vanaf de operatie 16,5kg afgevallen. Er is nog een lange weg te gaan maar het begin is gemaakt. Ik merk het aan mijn huid of aan mijn leggings of aan bepaalde houdingen waarin ik zat wat makkelijker gaat. Wel voel ik mij nog steeds best slecht. Ook is de pijn wat erger. Ligt dat misschien aan verminderde opname?! Geen idee. Toen ik met Kerst contact het met prof. Visser en zijn vrouw gaven zij wel aan dat ik de normale hersteltijd keer 3 a 4 moet rekenen. Dat is ongeveer een half jaar. Aankomende week heb ik weer een belafspraak met hen maar ook met de Acnes arts. Ook dit wordt erger nu ik afval dus wil ik overleggen om weer op de operatielijst te komen. Hier ben ik vorig jaar vanaf gehaald om eerst de Gastric Bypass voorrang te geven. Zo ga ik al 8 jaar van het één naar het andere. Zo, dit was weer een korte samenvatting van de afgelopen 2 maanden. Hopelijk gaat het met jullie goed en hebben jullie een goede start van het nieuwe jaar! Een nieuw jaar betekent nieuwe kansen!!! Heel veel liefs, Kim
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |