Hoera, één jaar op mijzelf, een klein feestje, een klein vreugdedansje in mijn hoofd. Alweer 1 jaar geleden vloog ik dan toch echt onder moeders vleugels vandaan. Pap had twee weken lang kei hard door geklust en het moment was daar, mijn eerste nachtje, alleen in mijn eigen huisje. Ik wilde geen emotioneel gedoe want ik vond het stiekem toch moeilijk en een beetje eng dus ik had met pap en mam afgesproken dat we na het eten naar mijn huisje zouden gaan, met twee auto’s en ze zouden gewoon weggaan en ‘tot morgen’ zeggen. Het idee dat ik in principe nooit meer daar op mijn vertrouwende zolderkamertje zou slapen vond ik zo bizar. We waren in mijn huisje, pap was nog iets aan het maken en mam en ik waren wat aan het opruimen. Als eerste ging mam naar huis, ik bedankt haar, gaf haar een kus en moest mijn emoties echt inslikken. Toen mam weg was ging ik op de bank liggen. Ik had nog geen televisie dus ik klooide wat op mijn Ipad. Later op de avond ging ook pap naar huis en weer slikte ik mijn emoties in, bedankte ook pap, gaf hem een kus en zei weer ‘tot morgen’. Toen de deur dicht was, liet ik heel even mijn tranen gaan en ging ik op de bank liggen. Al snel ging ik naar bed, het duurde lang voordat ik in slaap viel maar ik sliep wel goed.
Waar ik eerder aan 21 en 22 november een verdrietige herinnering had, is dat vorig jaar veranderd in een ook fijne en positieve herinnering. Het is, in een situatie waarin je ziek bent, moeilijker dan normaal en dat geldt natuurlijk in dit geval ook voor mijn ouders. Ik wilde op mijzelf wonen, ben gaan kijken naar de mogelijkheden en heb gewacht totdat er iets geschikts op mijn pad kwam. Ik heb altijd al gezegd dat ik eerst alleen wilde wonen om te bewijzen dat ik het kan. Afgelopen week stonden we in de lift en zei ik tegen pap en mam, ‘Ik denk dat ik nu na bijna een jaar wel mag zeggen dat ik het kan’, zij beaamden dat. Ik kan het, wel met hulp maar ik kan het en eigenlijk ben ik daar wel een beetje trots op. Ook ben ik ontzettend trots op mijn ouders want ook voor hun was het niet makkelijk. Mijn ergotherapeute heeft vanaf het begin meegekeken, mij begeleidt en tips gegeven. Ik was zelf al een heel eind gekomen en zij zette de puntjes op de I. Samen met mijn ouders en Jan lukt het om op mijzelf te wonen. Zij helpen mij waar het nodig is en daar ben ik ontzettend blij mee! De gedachte van ‘Samen komen we er wel en samen staan we sterk’ klopt dus ook echt. En uiteindelijk kan niemand alles alleen toch?! Liefs & xxxx
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |