Ik zit op de leuning van de bank, langs de bak van de meisjes. Ik zit wat in elkaar gezakt en staar naar de meiden. Ze zijn lopen wat rond, drinken wat, eten wat en lopen weer een rondje. Jan is aan het stofzuigen en ziet mij een beetje moedeloos voor mij uit staren, met tranen in mijn ogen. Hij zet de stofzuiger uit en vraagt ‘Liefje, wat is er?!’ waarop ik antwoord ‘Misschien is dit wel hoe het hoort te zijn?!’. Hij kijkt mij vragend aan en zegt ‘Wat hoort zo te zijn?!’. Ik voel de tranen in mijn ogen branden, een traan rolt over mijn wang en ik zeg ‘Nou gewoon, jij, ik en twee cavia’s. Misschien is ons ‘gezin’ zo wel gewoon compleet en hoort er geen kindje bij’. Hij kijkt mij aan, slikt even, loopt naar mij toe en zegt ‘Ik weet het niet liefje’. Hij gaat op de bank zitten, trekt mij achterover en houdt mij stevig vast. Er rollen weer wat tranen over mijn wangen. ‘Waarom?!’ Al een paar keer is dit onderwerp in mijn blogs voorbij gekomen en daardoor weten de degene die mijn blogs volgen dat mijn kinderwens erg groot is. Een klein mensje, voor wie ik de wereld ben en die mijn wereld zal zijn. Een klein mensje, helemaal van mij of ja 50% dan, of nee 75%. Jan mag 25% hebben haha… Ja, ook al is dit onderwerp ontzettend moeilijk, ik kan nog steeds grapjes maken en lachen. Ook al lijkt het verlangen steeds groter, lijken mijn eierstokken met de dag harder te gaan rammelen en vraag ik mij elke dag weer af ‘In hoeverre moet ik maar blijven wachten op een verbetering van mijn gezondheid?!’.
Vijf jaar geleden, toen ik eigenlijk net uitgevallen was, had ik goede hoop. Ik wist nog niet wat er precies aan de hand was maar ik zou het uitzoeken en beter worden. Ik zou de wereld weer aan kunnen; weer kunnen werken, weer lekker kunnen stappen of shoppen, weer gezellig naar de bios of ergens lunchen. Ik zou een leuke vent ontmoeten die hetzelfde voor ogen zou hebben als ik, kindjes krijgen en ‘gewoon’ lekker burgerlijk en gelukkig zijn. De wereld aan kunnen, weer werken en al die leuke dingen doen, nee helaas! Die leuke vent die hetzelfde voor ogen heeft als ik, check! Lekker burgerlijk, check! Zeker door het bijna altijd maar thuis zijn. Gelukkig zijn; eerlijk?! Nee, eerlijk gezegd niet. Ik denk ook dat dit voor bijna al mijn naasten een onaangename verrassing is om te lezen want tja, Kim lacht en doet nog steeds alsof alles ‘goed’ is. Maar voor Jan is het dat niet en ook niet voor een vriend die voor DHL werkt en mij in tranen aantrof toen hij mijn nieuwe beddengoed kwam brengen. Nee, ik ben niet gelukkig. Niet met deze situatie, niet met het lichaam waarin mijn geest gevangen zit en niet met mijn leven. Maar, maar wel met Jan en alle lieve mensen om mij heen! En natuurlijk mijn meisjes! Na de diagnoses ME, CVS en Fibromyalgie dacht ik ‘Het komt wel goed, meer mensen met behoorlijke ME, CVS en Fibromyalgie hebben kinderen. Met wat hulp en een goed systeem om mij heen zou het toch moeten lukken?!’. Na de miltbloeding was ik vastberaden, dat kindje gaat er komen, hoe dan ook. Het is mijn droom, het is mijn wens, het is wat ik het liefste wil en het is wat ik ons zo gun! Naarmate de maanden verstreken en ik merkte dat ik niet vooruit kwam, begon ik hieraan te twijfelen. Even later kwam de diagnose van de hypofysetumor. Ongeveer een jaar geleden zei de arts in het streek ziekenhuis nog ‘Het komt wel goed, zwanger worden zal geen probleem zijn’ maar dat loog hij. Inmiddels begint steeds meer in te zinken dat het een heel zwaar en moeilijk traject zal gaan worden. Ik praat erover met Jan, met mijn ouders, soms met vrienden en met de dames van de thuiszorg want ‘Hoe moet ik voor een kindje zorgen als ik mijzelf niet eens gedoucht krijg?!’ maar dan luidt het antwoord ‘Dat moet je los zien, voor het badderen van het kindje kan je hulp vragen of samen doen’. En ja, dat is ook zo. Met een beetje creativiteit en oplossingsgericht denken kom je ver, dat heb ik inmiddels al wel gemerkt. De twijfel die dan even zo hard toeslaat, neemt dan weer af. Geregeld pas ik op de kindjes van vrienden, de oudste is 2,5 jaar en de jongste is ruim een jaar. Natuurlijk ben ik van te voren al hartstikke moe en daarna ben ik compleet gevloerd maar ik zie dan ook, dat ik heel veel wel kan. Wat is het belangrijkste dat een kindje nodig heeft?! Liefde, lucht, eten en drinken, geborgenheid, een schouder om op te huilen, een borst om op te slapen en armen om zich heen. Dat zijn dingen die ik allemaal kan bieden. En wat als ik mijn rusttijden kan aanpassen aan dat van het kindje en hulp kan krijgen van de mensen om mij heen?! Dan moet het toch gewoon lukken, hoe ziek ik ook ben… Een kindje wordt immers naarmate het ouder wordt steeds zelfstandiger dus zal op aanwijzing steeds meer zelf kunnen zoals aankleden of dingen pakken. Ikea, wie is er nooit in die oer drukke winkel geweest. Toen ik op mijzelf ging wonen, zijn we op een doordeweekse dag naar Ikea gegaan. Rolstoel mee, tussen de middag gaan en hopen dat het niet te druk was. Dat ging toen redelijk goed. Soms moet je gewoon dingen in het echt zien in plaats van op internet. Dat was nu ook het probleem dus besloten Jan en ik een paar weken geleden vorige week maandag naar Ikea te gaan. Gewapend met een briefje met artikelnummers en precies wat er gekocht moest worden gingen we vol goede moed. Meteen om 10.00 uur in de ochtend liepen we de winkel in want dan zal het heus niet zo druk zijn. Daar had ik gelijk in, ondanks dat het mei vakantie was. Het briefje zijn we ergens onderweg verloren en het was voor Jan een uitdaging want ik in de rolstoel en dan de spullen die mee moesten en dus gedragen moesten worden maar het is gelukt. De grotere dingen bestel ik alsnog op internet en mogen de bezorgers lekker sjouwen. Toen we bij de kinderafdeling kwamen zei ik ‘Loop er maar snel doorheen’. Daar hadden we toch niets nodig. Het was een dag waarop het ontzettend pijn deed om zwangere stelletjes of vrouwen met hun moeders kinderkamers te zien bekijken, ze horen overleggen wat wel of niet leuk was om te combineren en zelf weer het intense verlangen te voelen van ‘dit wil ik óók’. Afgelopen zaterdag kwam het onderwerp weer naar boven. Weer kon ik mijn tranen niet bedwingen. De nuchterheid die Jan heeft, heb ik in deze bij lange na niet. Mannen zijn misschien gewoon nuchterder, hebben dit diepgewortelde verlangen niet en al zeker geen rammelende eierstokken. Hij zegt heel simpel 'Gebeurt het wel, gebeurt het wel en ben ik zielsgelukkig maar gebeurt het niet, gebeurt het niet en ben ik nog steeds zielsgelukkig'. Het is geen relatiebreker voor hem maar wat gun ik hem die ervaring. Hij zou een geweldige vader zijn maar door mij zal hij die ervaring misschien waarschijnlijk wel nooit krijgen. Dat voelt niet fijn, totaal niet fijn en brengt een schuldgevoel teweeg. Er word weleens gevraagd of ik jaloers ben op bijvoorbeeld vriendinnen die zwanger zijn of kindjes hebben. Er zullen heus wel mensen zijn die dat zeggen of denken maar de mensen die mij echt kennen, die weten dat het niet zo is. Een vriendin heeft weleens gezegd ‘Als ik jou was, zou ik hartstikke jaloers zijn. Het is zo knap dat je dat niet bent’. Jaloers zijn zit nu eenmaal niet in mij en natuurlijk gun ik het iedereen om mij ontzettend. Ik kan alleen maar blij en dankbaar zijn dat zij hun kindergeluk met mij delen, mij erbij betrekken, het vertrouwen hebben dat ik prima op hun kinderen kan passen en dat ze veilig bij mij zijn. Dat is toch ook gewoon genieten! Het voordeel is dan weer dat ik ze kan terug geven. Het is moeilijk en een grote uitdaging om als chronische zieke vrouw de keuze te maken tussen wel of geen kinderen. Ook al ben je in lichtere mate ziek en kun je bijvoorbeeld nog wel werken, shoppen of lekker met vrienden een avondje stappen, ook dan is het een enorme uitdaging. Mijn uitdaging is alleen waarschijnlijk wat groter door de mate van ziek zijn en daarnaast nog eens het hormoonprobleem. Moet ik maar blijven dromen of moet ik de Kim, die wel van een uitdaging houdt, wakker schudden en zodra alles is zoals we graag willen er voor gaan en het in ieder geval proberen?! Of, of moet ik mij er maar gewoon bij neerleggen dat het niet kan?! Mijn vrouwelijk hormoon is écht heel erg laag. Maar aan de andere kant ben ik nooit weggelopen van een uitdaging. Ik wil gewoon niet over 10 jaar denken en zeggen ‘Hadden we maar…’. Spijt van een kindje kun je toch nooit krijgen?! Het is niet alleen moeilijk om dit soort dingen te voelen, te zien, te ervaren en af te vragen. Maar wat ook moeilijk is, is het realiseren dat mijn oven gewoon kapot is. Net als de energieleverancier, die mij geen energie kan geven, kan de monteur mijn oven niet repareren. Het voelt als falen want uiteindelijk zijn we allemaal op de wereld om ons voort te planten. Hetgeen waarvoor ons lichaam in elkaar is gelijmd, kan ik niet. Waarschijnlijk zal 95% van de vrouwen met een vruchtbaarheidsprobleem zich zo voelen, net als een vrouw die na borstkanker een borstamputatie heeft gehad zich geen vrouw meer voelt. Ook al ben ik dus bij lange na niet de enige die dit zo voelt, voelt het wel heel alleen. Of, of, of. Als, als, als. Want, want, want. Daarom, daarom, daarom maar WAAROM?! Onder dit onderwerp staat ongetwijfeld ‘To be continued’! Veel liefs & xxxx Kim
5 Comments
Kim
8/5/2017 20:06:56
Dikke knuffel terug!!!! Xxxx
Reply
Simone k
8/5/2017 19:34:42
Lieve Kim,
Reply
Kim
8/5/2017 20:11:45
Hi Simone,
Reply
Annelies
9/5/2017 07:00:02
Lieve Kim,
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |