Zo ontzettend vaak lees ik over het onbegrip dat andere chronisch zieken krijgen en het maakt mij zo ontzettend kwaad. Zelf heb ik er vroeger wel mee te maken gehad. Tijdens de kappersopleiding kreeg ik opmerkingen als ‘Ik zou ook wel zo’n aangepast rooster willen’ of ‘Je wordt voorgetrokken’. Van vrienden kreeg ik opmerkingen als ‘Je bent altijd moe’ of ‘Je hebt altijd hoofdpijn’ of ‘Je wilt altijd op tijd naar huis’. Er zijn maar enkele mensen geweest die vanaf dag 1 begrip hebben getoond voor mijn klachten. Je valt buiten de boot, wordt niet meer uitgenodigd voor verjaardagen of andere leuke dingen want je komt toch niet en je wordt eigenlijk vergeten. De meeste vriendinnen van toen heb ik dan nu ook niet meer. Er word altijd gezegd dat kinderen en tieners gemeen zijn maar er zijn ook genoeg ‘volwassen’ mensen die gemeen zijn. Zo heeft een destijds goede vriendin mij, mij compleet laten vallen toen het lichtje helemaal uitging en waarom simpelweg omdat ik niet op haar verjaardag kon komen, ze was teleurgesteld en ik kon het uitzoeken. Een van mijn antwoorden was toen ‘Nou weet je waar ik teleurgesteld in ben?! In dat ik al 4 maanden in dat kutbed (excuses voor mijn taalgebruik) lig en er niet meer uit kom’. Inmiddels zijn dat al 37 maanden.
Als je altijd hoort dat je je iets inbeeld of dat je klaagt of dat je een slappeling bent, dan ga je dat op een gegeven moment geloven. Maar wat is klagen eigenlijk?! Klagen is in mijn ogen zielig doen en niet het benoemen van wat je voelt. Daarbij is het zo dat mijn klachten er wel degelijk waren, niet weg gingen en erger werden, ik beeldde mij dit niet in. Conclusie, ik klaagde niet, ik beeldde mij niets in en ik was juist super sterk, alleen al omdat ik in mijzelf bleef geloven. Dat zijn dingen die ik nu zie en soms heb ik er spijt van dat ik anderen geloofde, misschien was ik nu niet zo ziek geweest als ik eerder naar mijn lichaam had geluisterd. Een opmerking die ook vele van ons krijgen is ‘Wat moet dat fijn zijn om de hele dag lekker in bed te liggen of thuis te zijn’ of ‘Wat zou ik graag willen ruilen’. Serieus, hoe kan iemand dat nou zeggen of überhaupt menen?! Ik zou er een moord voor doen om ‘gewoon’ morgen naar een baan te kunnen gaan, om een ‘gewoon’ leven te kunnen leiden, om ‘gewoon’ naar buiten te kunnen lopen en een lange wandeling te maken, om mij dus gewoon goed te voelen en gezond te zijn. Serieus, dit onbegrip moet echt ophouden. Ik ben benieuwd hoe lang iemand het volhoudt in mijn schoenen want mijn leven is veel meer dan een fulltime baan. Als jij naar huis gaat om weekend te vieren, werkt mijn lichaam kei en kei hard verder. Ik werk iedere dag kei en kei hard om de dag door te komen, om zelfs in mijn geval een paar uurtjes achter elkaar wakker te zijn. Nee, je wilt niet ruilen met iemand die chronisch ziek is maar wij willen zeker ruilen met iemand die maar ‘gewoon’ alles kan doen. Je hoeft natuurlijk niet altijd van je baan te houden, je kan altijd wel een keer geen zin hebben maar bedenk dat sommige het niet kunnen. Count your blessings and love your job! Liefs & xxxx
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |