Op 2 oktober kwam Bibi bij mij wonen. Tot nog toe had zij geen eigen blog maar nu is het dan zover en ga ik jullie vertellen over Bibi. En wie is Jace eigenlijk?! En hoe gaat het met mij?! Waarom komen er zo weinig blogs?! De laatste twee vragen zal ik in het volgende blog beantwoorden. Eerst ga ik vertellen over Bibi. Zij bleek een hij dus onze eerste Bibi werd, door de vriendin die fokt, omgedoopt door Bobje. Beiden waren we teleurgesteld. Eenmaal weer thuis zat ik aan tafel. De teleurstelling kon ik niet langer bedwingen en daar kwamen de tranen. Jan vroeg waarom ik huilde waarop ik antwoordde 'Jij hebt je werk maar ik heb niets, behalve hun'. Ik had mij erop verheugd, alles van het begin af aan mee te maken. De dag erna zag ik onze uiteindelijke Bibi wéér voorbij komen op Facebook. Ik had haar al eerder gezien. Zou zij dan bij ons horen?! Jan zei 'Als je haalt wilt, ga ik haar meteen halen'. Dit keer ging hij met pap op wereldreis want het was even rijden.
Daar was ze dan. Een klein bang meisje. Ik was meteen dol op haar en het koppelen begon. Het ging goed behalve op wat knauwtjes na maar dat is normaal. Ik was dolgelukkig! Ons gezinnetje is compleet!!! Bibi is een goud agouti driekleurige gladhaar. Ze is prachtig en heeft een super zachtaardig karakter. Daarnaast is ze ook nog eens écht slim, met een week of 4 stapte zij al op mijn hand. Ze is geboren op 19 augustus 2017, dus een paar dagen voordat Snow overleed, bij een fokker in België. Maar ook Bibi heeft een foutje, ze heeft namelijk een spekoogje. Totaal niet gevaarlijk maar wel een foutje. Nu ik dit schrijf ligt ze ook héérlijk tegen mij aan te slapen. Ik kan van haar ontzettend genieten!!! Ik heb dus een vriendin die met caafjes fokt. Ze heeft ontzettend mooie caafs waaronder ook de moeder en volle broer van onze Dino. Op 11 december jl. werd Dino's broer vader van een nest van 4 caafs. Één caaf was dood, twee gladhaar en één verrassingscaaf; een US Teddy. Deze laatste is verstoten door mama. Ik bood aan om voor hem te zorgen totdat hij sterk genoeg zou zijn om naar een gouden mandje te verhuizen. Op 13 december vroeg ze dan ook of ik het écht zeker wist en nog wilde doen. Mijn antwoord was natuurlijk 'ja'. We kunnen dat kleintje niet dood laten gaan. Daar kwam Jace dan, eigenlijk had hij de naam Sjors, hij was erg zwak en woog maar 68 gram. Zo klein en fragiel. Op het moment dat ze weg zou gaan, zagen we dat Jace diarree had en waren we bang voor een darminfectie die al een tijdje bij haar rond lijkt te waaien. Elke anderhalf uur moest Jace ongeveer gevoed worden, en ja ook in de nacht. In de nacht deed ik het om de 2 uur maar toch elk uur even de wekker om te kijken of hij nog in leven was. Elke keer dat ik hem zag zitten, een zucht van opluchting. De diarree was echter snel over. Toen ik diezelfde dag de dierenarts belde was ze zelfs verbaasd dat hij nog in leven was, op donderdagochtend toen ik belde, was zij wederom verbaasd. Zijn kansen waren klein maar inmiddels is hij twee weken en groeit hij als kool. Jan wilde hem meteen houden maar nee, dat is niet de insteek. Na een week hebben we Bibi erbij gezet, een schot in de roos want ze gedraagt zich als een echte moeder en wast hem, houdt hem warm en doet zelfs haar poot aan de kant als hij weer honger heeft en naar haar tepel zoekt. Als ze melk kon geven, zou ze dat doen. Maar dat doe ik dus steeds met een spuitje. Toen ik afgelopen woensdag Bibi en Jace samen zette en hun zo zag begon ik te twijfelen. Wel houden of niet houden. Om verschillende redenen twijfelde ik maar ik begon ook meteen oplossingsgericht te denken. Een vijfde, goh, ik had dit nooit geloofd als je het mij verteld had. Donderdagmiddag kwam de fysiotherapeute. Ze stond met haar mond open naar Jace te kijken, enthousiast vertelde ik haar over hem en hoe hij hier terecht is gekomen en hoe het hij doet. Ik word blij van hem en krijg er zoveel voldoening van. Hij is zo speciaal en een vechter. Ze zei ‘Je vertelt zo enthousiast over hem’. Op donderdagavond hakte ik de knoop door en sprak met de dierenarts af wanneer Jace gecastreerd zal worden. Jan zou hem dan voor Kerst krijgen. Toen ik vrijdagavond om half 6 wakker werd, viel mijn mond open. De praktijk van mijn fysiotherapeute doneert jaarlijks rond deze dagen een bepaald bedrag een goede doelen. In haar appje stond dat ik dit jaar voor het opvangen van Jace en de beestjes die nog komen gaan een bedrag zou krijgen. De tranen stonden in mijn ogen, zo ontzettend lief en mooi. Het komt super goed uit! De afgelopen dagen heb ik Jan gepest. Hoewel de knoop donderdag al was doorgehakt en ik besloot dat Jan Jace voor de Kerst en ons jubileum zou krijgen, kon ik wel lekker pesten. Jan zei ‘’Het zijn nu de Feestdagen maar volgend weekend gaan we de discussie aan want ik wil dat hij hier blijft’’. Mijn antwoord ‘’Nee, hij blijft niet. Hij heeft al een huisje gevonden’’. In mijzelf lag ik in een deuk. Gemeen?! Misschien wel, maar o zo leuk! Vanmorgen mocht Jan dan zijn cadeautjes uitpakken. Natuurlijk kon ik Jace niet inpakken dus heb ik een kaart geschreven met als cadeautje een naamslinger met zijn naam. Jace is het zoontje van de broer van Dino, dus we hebben nu ook Dino’s neefje. Jace’s vader heet Reggie en is een gladhaar, ook mama is een gladhaar met de naam Candace. Vandaar de naam Jace, beide ACE op het einde. Beide zijn lilac-saffraan-wit. Echter is Jace een US Teddy, zijn broertje en zusje zijn wel gladhaar. Dit komt doordat één van de ouders Teddy dragend is. Dus nu hebben we twee groepjes Groepje 1 zijn de oudste Coco: gladhaar. Nala: CH Teddy en Dino: gladhaar. Groepje 2 zijn Bibi: gladhaar en Jace: US Teddy. Doordat Jace ook een mannetje is, heb ik dus wel Bibi bij de groep hebben moeten weghalen. Zij zullen samen in de flat gaan wonen en het drietal zal permanent in de ren blijven wonen. Hieraan gaan we wat aanpassingen doen zodat het voor mij beter te doen is en dan is het goed. Vorig jaar om deze tijd hadden we Puk en Snow. Ik had je echt voor gek verklaard!!! Puk en Snow zijn beide afgelopen jaar veelste vroeg overleden. Afgelopen jaar zijn deze vijf beestjes op ons pad gekomen en ik ben en wordt dolgelukkig van ze. Ik kan mijn moedergevoelens een beetje kwijt en nu zeker met Jace die elke 3 a 4 uur gevoed moet worden. Het is ook erg speciaal dat we nu straks een caaf hebben die we echt zelf vanaf het begin af aan hebben opgevoed, hoe bijzonder?! Ik hoop dat we nu wel geluk met de beestjes zullen hebben, ze betekenen immers de wereld voor mij. Ik sta met ze op en ga met ze naar bed. Nadat ik heb besloten Jace te houden, laat ik mijzelf ook toe om mij aan hem te hechten, hij is werkelijk geweldig! Het volgende blog probeer ik één deze dagen nog te schrijven. Dit blog zal gaan over afgelopen jaar en over hoe het gaat. De trein die dendert maar door, zonder enige stoptekens en soms wordt het even allemaal écht teveel, mentaal maar zeker ook lichamelijk. Hele fijne Kerstdagen voor iedereen. Geniet ervan samen met al je geliefden want het kan zomaar ineens allemaal anders zijn. Veel liefs & xxxx Kim
1 Comment
Margreet
13/2/2018 14:05:34
Erg late reactie, maar zeker niet minder gemeend :-)
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |