Het is net een half jaar geleden dat we afscheid namen van Puk en nu is het alweer een week geleden dat we wakker werden met het bericht dat Snow overleden was. Na het overlijden van Puk begon het gedokter met Snow. Ondanks dat de letters zweven en ik dingen vaak meer dan één keer zie, heb ik de afgelopen dagen steeds een stukje geschreven. Ook zag ik dinsdag dat ik allerlei lieve berichtjes had ontvangen op beide accounts. Bedankt voor jullie medeleven! Ik probeer iedereen te beantwoorden maar dat is helaas nog niet gelukt. Graag wil ik met jullie delen hoe het gegaan is, zo hoef ik het ook maar één keer te vertellen. Overal had ik rekening mee gehouden, behalve met deze uitkomst. Toen we op maandag terug kwamen met drie beestjes, voelde het leeg; leger en dan leeg zelfs. Maar ik had haar in de beste handen achter gelaten. Op maandagavond kregen we nog het bericht dat het iets moeilijker werd doordat er door de tumor allerlei grote bloedvaten liepen maar overtuigd van haar kracht en jonge leeftijd, had ik alle vertrouwen in Snow. En natuurlijk in Eva’s kunde en kennis.
De operatie was goed gegaan. Snow at en keutelde, zoals we graag wilden zien. Ook beet ze van zich af naar de andere beestjes waarbij Eva haar had gezet. De zwaarst denkbare operatie is ze super doorgekomen, dat is mijn pittige sterke meisje. Woensdagmiddag ging Jan haar halen. Hij zette Snow op mijn borst en daar kwamen de tranen. 'Haaai meisje, wat ben ik blij dat je er weer bent! Ik ben zó trots op jou! Nu gaan we samen herstellen, nu komt het goed! Ik hou zoveel van jou!!! Ik heb je gemist!'. Ik wilde haar niet meer loslaten en het voelde weer compleet. Dino en de meisjes waren heel lief voor haar. Dino heeft haar één keer goed gebeten en sindsdien schreeuwde ze wel als hij in de buurt kwam maar ondanks dat was hij lief en kwam hij steeds kijken. Nala was het tegenovergestelde en was super rustig. Coco kroop helemaal tegen Snow aan zoals ze deed toen ze klein was. Ook maakte de meisjes haar schoon. In de ren ging ze rustig in een hoekje liggen en als we haar in de rode kooi zette, zat ze als een hoopje ellende. Ze wilde niet meer eten maar de dwangvoeding kreeg ik er na enig gevecht in. Zo makkelijk als dat ze de bijvoeding van een lepeltje at, ging het nu echt niet. Het deed zo'n pijn om haar zo te zien maar het was ook zo fijn om haar in mijn armen te hebben. Ze heeft bij ons op de kamer geslapen en om 4.00u ging de wekker, medicijntjes en dwangvoeding. Er lag geen keuteltje in de bak en aan het hooi, brokjes of witlof was niet gegeten. Hoe kan dit nou?! Met haar pootje trok ze mijn pyama naar beneden en duwde ze haar kopje tegen mijn borst. 'Stil maar meisje, rustig maar. Ik ben bij je!'. Ik aaide haar en ze sloot haar oogjes. We besloten om de rest van de tijd Coco bij haar te zetten. Wellicht dat Coco haar kon troosten, aan het eten kon krijgen en poepjes zou maken die Snow kon eten. Nog even vielen we in slaap... Donderdagochtend, de opluchting dat Snow levend in haar kooi zat, was groot maar eerlijk is eerlijk ik vertrouwde het voor geen meter. Weer dat gevecht met haar aan. Weer kwam ze tegen mij opstaan, duwde ze met haar pootje mijn pyama opzij en legde haar kopje tegen mijn borst. 'Kom op meisje, dit hebben we niet afgesproken. Kom op meisje, je moet dit echt allemaal binnenkrijgen. Sorry liefje'. Met tranen in mijn ogen dwong ik Snow te eten, medicijnen te nemen en voelde en zag ik haar gevecht. Jan belde Eva en hij kon haar brengen. Ja, bij Eva was ze nu op de juiste plek. Zij kan haar helpen op een manier die wij niet kunnen. Jan wilde vroeger altijd dierenarts assistent worden en zei - met tranen in z'n ogen - 'op dit moment baal ik er zo van want dan zou ik weten of dit normaal is. Ik geef Snow een dikke kus en zeg 'zet 'm op meisje. Je komt er wel maar geef niet op'. Als Jan de deur achter zich dicht trekt, barst ik in tranen uit. Jan sprak met Eva af dat ze ons op de hoogte zou houden maar het ging inderdaad slecht met Snow. Rond 20.00u gaat de telefoon, het is Eva. Uit Jan z'n gezicht maak ik op dat het niet goed is en als een waterval storten de tranen naar beneden. Ik hoor Jan zeggen 'Dan komen we jouw kant op'. Jan kijkt mij aan 'ik hoef het niet te vragen hè?!'. Ik antwoord 'Nee, pak maar kussens, help mij omhoog en zet mij in die auto'. Mijn meisje heeft mij nodig! Waarschijnlijk is dit de laatste keer dat we haar levend zien, wat het mij ook kost, ik moet erheen. Heel de weg naar Retie huilen we, samen. De machteloosheid en de boosheid, het verdriet en de 'had ik maar...', er gaat zoveel door mij heen. Bij Eva aangekomen knuffelen we Snow, troosten we haar en praten we tegen haar. Ze heeft nog de kracht om een kopstoot te geven. Eva geeft ons alle tijd en geeft aan dat ze nog één iets wil proberen maar ze geeft haar maar zo'n 20% kans. Die 20% kans geeft mij het gevoel dat ze het gaat redden. Zelf heb ik ook op het randje gebalanceerd en ik ben er toch ook nog?! Waarom mijn lieve kleine sterke meisje dan niet?! Het is ontzettend moeilijk om afscheid te nemen. Ik druk haar tegen mij aan en zeg 'Kom op meisje, je bent zo sterk. Ik ben zo trots op je en hou zoveel van je! Ik kan niet zonder jou meisje! Kom op!!!!'. Ik geef haar een dikke kus terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Ook Jan en Eva staan met tranen in de ogen. Staan we dan; drie volwassenen maar zo klein als de mini keutel die we zó graag wilden zien. Weglopen was één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Een Déjà vu moment van een half jaar geleden toen ik het doosje waarin Puk lag dichtdeed. Eigenlijk ergens diep in ons hart wisten we wel dat we haar niet meer zouden zien. We spraken met Eva af zodra Snow pijn zou krijgen of het uitzichtloos lijden zou worden, dan mocht ze het beëindigen. Uiteindelijk is Snow rond 2.00u, in het bijzijn van Eva, aan de gevolgen van een darminfectie in haar slaap overleden. Had ik eerder naar mijn gevoel moeten luisteren?! Misschien… Had ik haar op het moment dat ik bij Eva was moeten laten inslapen, zodat ze rustig in mijn armen zou gaan?! Misschien… Maar ik geloofde in die 20% kans en in haar eigen kracht want man wat heeft dat kleine meisje van 789 gram gevochten. Ze is in ieder geval niet alleen maar omringd door Eva en een heleboel andere caafjes overleden en ze heeft écht niet geleden, ze heeft geen pijn gehad. Het eerste wat ik vroeg toen ik bij kwam uit mijn narcose was 'Hoe is het met Snow?'. Het eerste wat ik vroeg toen ik Jan zag 'Hoe is het met Snow?'. Het laatste die dinsdagavond wat ik zei 'Snow red het wel hè?!'. Als ik wakker wordt, duurt het steeds even voordat ik door heb dat zij er niet meer is. Ze is ook steeds in elke droom aanwezig, dan droom ik dat ze er goed doorheen is gekomen en er weer is maar als ik in de kast kijk, zijn er maar drie... Mijn lieve kleine waker, mijn lieve kleine (b)engel, mijn lieve kleine Poekie. Met alle liefde heb ik de laatste 7 weken 3x per dag een half uur (of langer) met je aan tafel gezeten om je bij te voeren. Wilde je niet eten?! Prima, dan bleven we zitten zoals we dat met een mensenkind ook zouden doen totdat je wel at. Met alle liefde ging ik door de stromende regen op de scootmobiel hooi voor je halen, met alle liefde zat je uren per dag bij mij, met alle liefde mocht je weleens bij ons in bed slapen zoals de laatste zondag; de laatste paar uur van de nacht nam ik je mee naar bed. Met alle liefde haalden we je uit dat glazen hokje vandaan, met alle liefde hebben we je alles gegeven wat we konden, met alle liefde hebben we je een kans gegeven en je laten opereren. Hopelijk kijk je terug op een mooi leven en heb ik je gekregen wat je wenste en nodig had. Kleine lieverd, wat hebben er veel mensen van je genoten. Helaas veelste kort maar zo intens genoten. Wie moet mij nu helpen de kleintjes opvoeden?! Ik hou van je en geef Puk een dikke kus. Voor altijd zit je in ons hart. Bedankt voor alles wat je voor ons hebt gedaan, jij was onze wereld! Dikke kus van jouw mensen papa en mama Rust zacht kleintje ☆
7 Comments
Agate Greven
1/9/2017 09:42:29
Heel mooi geschreven! Jullie hebben er écht alles voor gedaan, helaas mocht het niet zo zijn 😔
Reply
Diane
1/9/2017 11:27:36
Oh wat verdrietig dit te lezen, tranen stonden in mijn ogen... heel vee sterkte met het verlies!
Reply
Rienekr
1/9/2017 12:23:29
Met tranen in mijn ogen lees ik jullie verhaal zo mooi beschreven. Heel erg veel sterkte met dit grote verlies.
Reply
Margreet
1/9/2017 13:20:36
Lieve Kim
Reply
Silvia
1/9/2017 13:54:42
Lieve Kim, nou ik heb het niet droog gehouden hoor. Tranen biggelen over mijn wangen. Wat een verhaal. Voel je vooral niet schuldig. Je hebt alles voor Snow gedaan. Eva is inderdaad heel goed, maar ze kan nu eenmaal niet alle dieren redden. Heel veel sterkte met dit verlies. Probeer te genieten van de andere 3 caafjes die je nog wel hebt. Ookal weet ik dat de band met hen nooit hetzelfde zal zijn. Maak er iiets moois van. Dikke knuffel van ons.
Reply
Co van Driel
2/9/2017 09:46:45
Mooi geschreven, Kim. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik denk ook vaak terug aan mijn cavia's die er niet meer zijn. Ik vraag me dan af waar hun zieltjes zijn. Misschien wel op een plek waar alles nog mooier en beter is dan hier.
Reply
Kim
3/9/2017 17:08:56
Dank jullie wel voor de reacties en steun!
Reply
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |