‘Liefje, wakker worden. Liefje, wordt eens wakker. Liefje, je MOET echt wakker worden, het gaat niet goed met Puk’. Ik antwoord met ‘Wat is er dan?’ maar Jan weet het ook niet. Ik ga rechtop in bed zitten en pak haar bij mij. Ik zet haar op schoot maar ze valt om. Nee, dit is niet onze Puk. ‘Jan, bel de dierenarts maar.’ Ondertussen wikkel ik haar in een handdoek en druk haar stevig tegen mijn borst aan. Ik sta in de keuken met Puk in mijn armen en zeg tegen Jan ‘Ze mag niet doodgaan’ en daar komen de tranen. De beestjes zijn mijn alles, zij betekenen meer dan je kan indenken. Zij zijn er altijd voor mij en ik voor hun. We moeten even wachten totdat de dierenarts terugbelt dus ik besluit met haar op de bank te gaan liggen en Snow er ook bij te laten. Ze waren elkaar in de kooi aan het domineren waarop Jan Puk uit de kooi pakte en zag dat er iets niet klopte. Achteraf gezien, denk ik, dat Snow op die manier juist wilde laten merken dat het niet goed ging met Puk. Terwijl ik met Puk op mijn borst op de bank lig, weet ik eigenlijk wel dat het afgelopen is. Haar buikje gaat steeds langzamer op en neer. We aaien haar, leggen onze handen op haar en praten tegen haar. Terwijl ik zeg ‘Wanneer belt die arts nou terug?!’ gaat de telefoon. Jan legt de situatie uit en we kunnen met haar naar de praktijk komen.
|
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |